070 - เริ่มฝึกฝนการตีดาบแบบจริงจังล่ะค่ะ

ก็ไม่รู้สินะ แต่ดูเหมือนฉันจะเกิดใหม่ที่ต่างโลกล่ะ
よくわからないけれど異世界に転生していたようです
แปล : Ayumin3310

วันรุ่งขึ้น พวกเราทั้งสามคนมุ่งหน้าออกเดินทางจากบ้านกันในช่วงบ่าย ทางฉันวางแผนไว้ว่าจะเดินทางไปส่งทั้งสองคนที่สถานีรถม้า แต่ปรากฏว่า……

“พวกเราจะไปด้วยกันกับคุณเร็นนะ”

“ถ้าขึ้นรถม้าไป เราสองคนก็แค่นั่งกลับมาที่พื้นที่ชั้นที่สองทีหลังเอง ใช่มั้ยล่ะ~? ”

“ไม่ใช่ล่ะ ทำไมกลับเป็นฉันที่ถูกเทคแคร์แทนล่ะคะเนี่ย”

“ไม่ได้ค่ะ! ที่จะปล่อยให้คุณเร็นเดินดุ่มๆ ไปบนถนนคนเดียวน่ะ ไม่ได้เด็ดขาดเลยค่ะ! ”

“โนรุนก็ไปด้วยนะ”

“นั่นน่ะ ยังไม่พอหรอกค่ะ! ”

ไม่ใช่ละ ขี้ห่วงเกินไปแล้ว ส่วนเรื่องการปฏิเสธนั้น ไม่น่าจะเป็นไปได้ นี่เลยยอมแพ้แล้วร่วมเดินทางไปสำนักตีดาบด้วยกัน

“เอาล่ะ เราจะไปกันแล้ว อยู่คนเดียวได้ ไม่เป็นไรแน่นะคะ? ”

“อย่าทำอะไรแปลกๆ เข้าล่ะ~? ระวังตัวให้มากๆนะโอเค๊~? ”

“ไม่ต้องห่วงหรอก เพราะงั้นไปกันได้แล้วค่าー”

ท้ายที่สุด หลังจากที่พูดคุยล่ำรากันเรียบร้อย ฉันก็ได้ก้าวเท้าเข้ามาในสำนักตีดาบเสียที อย่างที่คิดไว้แต่แรกนั่นแหละ ไม่น่าให้สองคนนั้นมาด้วยตั้งแต่แรกเล้ย! ชั้นไม่ใช่เด็กแล้วนะ! อ่ะ ไม่สิ จะว่าไปแล้วในทางพฤตินัยชั้นก็แค่ 11 ปีเองนี่หว่า! 

“สวัสดีตอนกลางวันค่าー”

“อ่า มาแล้วสินะ! ข้ากำลังคิดอยู่เลยว่าจะมาเมื่อไหร่! ”

เอ่อ่อ่ ก็บอกว่าไม่ใช่เด็กไง…...ที่สำคัญก็คือ นายเป็นถึงเจ้าสำนักของสำนักตีดาบ เพราะงั้นไม่ต้องมาตั้งหน้าตั้งตารอชั้นขนาดนี้ก็ได้นะ

“เอิ่ม หรือว่า นี่รออยู่ตั้งแต่เช้าแล้วเหรอคะ? ”

“ข้ารออยู่ตั้งแต่เช้าแล้ว! เอาล่ะ เข้าไปด้านหลังกันเถอะ! ”

พอมาถึงก็โดนหิ้วตัวไปอีกแล้ว หรือว่าวันนี้จะเป็นแบบนี้ทั้งวันเลยรึไงกัน?

เราสองคนพากันเดินบนระเบียงยาวที่นำไปสู่พื้นที่ด้านหลัง ระหว่างทางก็จะเห็นห้องอยู่ติดกับระเบียงมากมาย ระหว่างนั้นก็ถูกบอกกล่าวไปด้วยว่าห้องแต่ละห้องคืออะไรบ้าง อย่าง ห้องงานเครื่องหนัง ไว้สำหรับทำสายคาด และฝักดาบ ห้องลับคมมีด ห้องตีเหล็กเฉพาะของระดับชั้นอาจารย์ นอกจากนั้นก็ยังมีห้องตีเหล็กอีกหลายห้อง ที่มีไว้สำหรับช่างฝีมือในสายงานอื่นๆ และห้องตีเหล็กสำรองทั้งหลาย ซึ่งดูเหมือนฉันจะได้ใช้งานเจ้าห้องสำรองว่างๆ พวกนี้แหละ ว่าแต่ว่า ตอนนี้ไฟติดแล้วล่ะ จนอยากลงไม้ลงมือแล้วด้วย! ไม่ได้การ เดี๋ยวไฟมอดดับซะก่อน…...

นอกจากนั้นแล้วก็ยังมีห้องโกดังไว้เก็บแร่เหล็ก ห้องโกดังไว้เก็บชิ้นงานที่เสร็จเรียบร้อยแล้ว ห้องโกดังเก็บถ่านหินโค๊ก1ที่ใช้เป็นเชื้อเพลิง อะไรเทือกนั้น…...แหม แยกห้องได้เยอะดีชะมัด

[1 コークス = coke ถ่านหินที่ถูกแปรรูปแล้ว ให้ความร้อนที่สูงกว่า ควันน้อยกว่า สะอาดกว่า มักใช้เป็นเชื้อเพลิงในงานหลอมเหล็กหรือตีเหล็ก]

หลังจากเดินผ่านหลายต่อหลายห้องมาจนถึงด้านหลังที่เป็นลานกว้าง ฝั่งตรงข้ามที่ดูเหมือนจะเป็นอาคารหลัก ส่วนอาคารที่น่าจะเป็นหอพักของลูกจ้างก็เชื่อมต่อออกไปอีกด้านหนึ่ง ส่วนโรงอาบน้ำที่เคยพูดถึง ดูเหมือนว่าจะอยู่ในอาคารหลักล่ะ

และโรงอาหารก็ดูเหมือนจะอยู่ที่ชั้นหนึ่งของอาคารหลัก ขณะที่ถูกพาเข้าไปดูก็เห็นคนหลายๆ คนนั่งรออยู่ด้านในแล้ว จากนั้นก็เป็นการแนะนำตัวกับบุคลากรของที่นี่ทั้งหมดล่ะ ส่วนที่ว่าใครจะเป็นใครบ้างนั้นขอข้ามไปก่อนนะ อนึ่ง ขณะแนะนำตัว แน่นอนว่าฉันต้องเลิกฮู้ดออก ซึ่งปฏิกิริยารอบข้างก็เป็นแบบเคยเหมือนที่รู้ๆ กันล่ะนะ

หลังจากที่เสร็จสิ้นขั้นตอนแนะนำตัว ฉันก็ถูกพาตัวขึ้นมาที่ห้องพัก โดยห้องของฉันจะอยู่ตรงกลางของชั้นสองในอาคารหอพักล่ะ

พอส่งมอบกุญแจกันเสร็จสรรพ ก็ได้เวลาสำรวจห้อง แลดูขนาดน่าจะราวๆ หกเสื่อตาตามิ1 ได้ ในห้องนั้นมีเตียงกับตู้เสื้อผ้าให้ แต่สงสัยต้องเปลี่ยนเตียงทีหลังล่ะนะ พื้นเตียงแข็งขนาดนี้นอนไม่ได้หรอก ซึ่งในเมื่อมี【มิติกักเก็บ】อยู่แล้ว ตู้เสื้อผ้าก็คงไม่จำเป็นหรอกมั้ง? โนรุนก็คงให้นอนในลานกว้างด้านหลัง ดูเหมือนว่าพวกเราคงไม่ได้นอนด้วยกันล่ะ แย่ที่สุด

[1 9.2 ตารางเมตร]

พอเปลี่ยนเป็นชุดกางเกงกับเสื้อที่ช่วยให้ขยับตัวได้ง่ายๆ เสร็จแล้ว ฉันก็ออกจากห้อง มุ่งหน้ากลับไปสู่โรงเรือนตีเหล็กที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับลานกว้าง ด้วยว่าจะได้ไปดูห้องตีเหล็กที่ทางสำนักจะให้เช่าน่ะ

“นี่เป็นห้องตีเหล็กที่คุณหนูจะได้ใช้ ถ่านหินโค๊กใส่ไว้ให้พร้อมแล้ว ถ้าใช้หมดแล้ว บอกใครก็ได้ที่ดูว่างๆ อยู่ได้เลย ส่วนแร่เหล็กที่จะใช้ข้าจะลดราคาให้ด้วย”

“......เอ่อ ทำไมต้องลงทุนขนาดนี้เหรอคะ? ”

คนที่มีตำแหน่งเป็นถึง เจ้าสำนัก เป็นคนลงทุนลงแรงพามาดูห้องเลยด้วยซ้ำ เอาตรงๆ เลยนะ มันน่าอึดอัดออกให้ฟีลลิ่งเหมือนตัวลีบลงเลยล่ะ เวลามีใครที่ตำแหน่งสำคัญขนาดนั้นเป็นคนลงมาเทคแคร์น่ะ ต่อให้นี่เป็นที่ถูกใจขนาดไหน แต่นี่ก็แลดูเยอะเกินไปหน่อย 

“ก่ะฮ่าๆๆ! จริงๆ แล้ว เมื่อวานนี้ข้าลองตรวจดูแร่เหล็กที่ให้มาดูคร่าวๆ แล้วน่ะ แต่ก็ยังไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลยซักกะนิด ยังไม่ต้องพูดถึงวิธีทำซ้ำนะ! โลกนี้มันช่างกว้างใหญ่ซะจริง!! ”

ดูเหมือนว่าการปฏิบัติอย่างสุภาพกับฉันที่มีความรู้ในวิธีการหลอมแร่ที่แม้แต่ตัวเจ้าสำนักเองยังไม่รู้แบบนี้จะเป็นเรื่องปกติล่ะนะ อื้ม นี่ก็ไม่เข้าใจความคิดของบรรดาช่างฝีมือเหมือนกันแหละ 

“ส่วนนี่เป็นกุญแจ ลงกลอนประตูหลังจากทำงานเสร็จแล้วด้วยล่ะ เพราะอาจจะมีเจ้าพวกบ้าที่แอบเข้ามายุ่มย่ามอยู่ก็ได้”

ขอบคุณสำหรับการดูแลอย่างดีค่า一

ห้องนี้น่ะ ต่อให้ประตูปิดไปแล้ว แต่ก็ยังมีระบบระบายอาการแบบเป็นเรื่องเป็นราวอยู่ เพราะงั้นก็หมายความว่าไม่ต้องห่วงเรื่องที่จะขาดอากาศหายใจเลย อื้ม นั่นยอดมากเลยล่ะ

หลังจากที่อธิบายเรื่องอื่นๆอีกนิดหน่อย คุณคนแคระผมแดงเจ้าสำนักก็ออกจากห้องไป

เอาล่ะ ลงไม้ลงมือทำอะไรดูเลยดีกว่า

ฉันเรียกเครื่องไม้เครื่องมือที่สำหรับตีเหล็กทั้งหลาย ที่สร้างขึ้นมาตอนออกสำรวจเมืองหลวงออกมาจาก【มิติกักเก็บ】แล้วเริ่มลงมือจัดวางทุกอย่างให้เข้าที่

ตอนนั้นค่อนข้างเป็นปัญหาพอควรเลยล่ะ เพราะไม่รู้ว่าอะไรจำเป็นบ้าง เพราะงั้นเลยใช้ 【เวทย์รังสรรค์】สร้างทุกอย่างทั้งหมดเอาด้วยเงื่อนไขมักง่ายว่า เซ็ทอุปกรณ์สำหรับการตีเหล็ก ไม่ต้องบอกเลยสินะ ว่าหลังจากนั้นก็หน้ามืดจากการใช้ MP มากเกินไป ไปตามระเบียบ บางทีนี่ถ้าไม่ได้บทเรียนเวทย์มนต์ที่คุณลิลลี่สอนมาอาจจะไม่รอดก็ได้ รักคุณลิลลี่จุงเบย!

แต่ว่านะ เครื่องไม้เครื่องมือสำหรับช่างตีเหล็กเนี่ย มันหนักอยู่แล้วโดยธรรมชาติ ฉะนั้นการจะยกขึ้นมาด้วยลำพังค่าสถานะเพียวๆ แบบไม่มีตัวช่วยนี่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยล่ะ

ซึ่งตรงนี้แหละที่【เวทย์เสริมพลังกาย】จะเข้ามาช่วย และตั้งแต่ได้รับสกิล【เวทย์มนต์ไหลเวียน】มา อัตราการใช้พลังเวทย์ก็ลดลงฮวบฮาบเลยล่ะ ทำให้สามารถใช้งานเวทย์นี้ได้แบบติดต่อกันระยะยาวได้ ดังนั้นเลยเหวี่ยงเจ้าค้อนหนักๆ นี่ไปมาได้แบบสบายๆ เลยยังไงล่ะ

แต่มีเรื่องน่าแปลกใจอยู่อย่างหนึ่ง ฉันน่ะ ไม่รู้ขั้นตอนที่ถูกต้องของการตีเหล็กเลย แต่พอโยนก้อนเหล็กลงในเตาเผาเท่านั้นล่ะ สิ่งประหลาดก็เกิดขึ้น อยู่ๆ ก็รู้ว่าต้องทำอะไรขึ้นมาแบบทันทีทันใดซะอย่างงั้น คงเป็นผลพวงของสกิลสินะ? ความแฟนตาซีต่างโลกสุดยอด ขอโทษนะ ช่างฝีมือชาวโลกที่ทุ่มเทแรงกายแรงใจในการเรียนรู้จนเลือดตาแทบกระเด็นทั้งหลาย!

แต่ว่านะ มันช่วยให้ชีวิตชั้นสบายขึ้นมาก เพราะงั้นตอนนี้เลยตัดสินใจที่จะตีดาบล่ะ 

สามชั่วโมงถัดมา

“อืมม คงจะเป็นแบบนี้ล่ะมั้งนะ? ”

ฉันตีดาบเสร็จไปหนึ่งเล่ม ขั้นตอนไหนสำคัญมาก ก็ใช้【เวทย์รังสรรค์】ลัดขั้นตอนซะ ซึ่งช่วยย่นระยะเวลาได้มาก นี่ถือว่าใช้เวลาไปน้อยมาก สำหรับการตีดาบขึ้นมาหนึ่งเล่ม 

การตีดาบหนึ่งเล่มในเวลาสามชั่วโมงน่ะ ผิดปกติเห็นๆ แต่ว่านะ…...【เวทย์รังสรรค์】ช่วยในการร่นระยะเวลาก็จริง อย่างเช่นเวลาในการรอให้เหล็กเย็นตัวลง แต่ก็ต้องลงมือตีเหล็กเองอยู่ดีเพื่อจะให้ได้รับค่าประสบการณ์ ซึ่งนั่นน่ะ เลยทำให้มีบางจุดที่ไม่ค่อยถูกใจเท่าไหร่

   แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองผ่านล่ะนะ  ตอนนี้ขอให้ตีดาบนี่เสร็จให้เร็วที่สุดก็ละกัน?

ว่าแต่ นี่รู้สึกได้เลย ว่าค่าประสบการณ์สำหรับสกิล【งานตีอาวุธ】มันเพิ่มขึ้น เพราะงั้นตีดาบเล่มต่อไปเลยละกัน……

ขณะที่คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ฉันมองขึ้นไปที่ใบดาบที่เสร็จแล้ว ตัวดาบยังไม่ถูกขึ้นคม และด้ามดาบก็ยังไม่เสร็จ แต่จากที่ใช้【ประเมินค่า】ตรวจดู เจ้านี่นับว่าเป็นของ คุณภาพสูงสุด เลยนี่นา? เอาเถอะ เอาไว้ค่อยหลอมแล้วเอามาตีใหม่ก็ได้เนอะ

แต่ตรงนั้นยังมีเหล็กเหลืออีกเยอะเลย เพราะงั้นก็ไม่จำเป็นต้องเอามาหลอมใหม่ก็ได้ พร้อมๆกับหยิบเหล็กก้อนใหม่ขึ้นมา แล้วลงมือตีดาบใหม่อีกเล่ม

แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง 

แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง 

แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง แกร๊ง 

อืมม ออกมาดีเลยนี่นา

หลังจากนั้น ฉันก็ตีดาบใหม่ออกมาอีกเรื่อยๆ หลายต่อหลายเล่ม และดาบทุกเล่มออกมาเป็น ใบดาบคุณภาพสูงสุด ทั้งหมด

แต่ด้วยว่าสกิล【งานตีอาวุธ】ของฉันมันเพิ่งระดับ 3 มันยังไม่ควรจะเป็น ใบดาบคุณภาพสูงสุด น่ะนะ แต่เป็นเพราะใช้【เวทย์รังสรรค์】ช่วย ผลเลยออกมาเป็นแบบที่เห็นนั่นล่ะ

และด้วยการที่สร้างของที่คุณภาพดีออกมานั่นเอง เลยทำให้ได้รับค่าประสบการณ์เยอะตามไปด้วย เพราะงั้นนี่เลยเป็นตัวช่วยในการเพิ่มระดับของสกิลล่ะー พอตรวจหน้าต่างสถานะดูอีกที ระดับของ【งานตีอาวุธ】ก็เพิ่มไปหนึ่งระดับ เป็นระดับ 4 เรียบร้อยแล้ว เผ่าสรวงสวรรค์นี่มันขี้โกงชะมัด

แต่ว่านะ ถ้าเทียบดูจากระดับของสกิลอื่นๆ ที่เพิ่มล่วงหน้าไปก่อนหน้า นับจากนี้ไป ค่าประสบการณ์ที่ใช้จะไล่ระดับมากขึ้นเป็นกราฟชัน การเพิ่มระดับจะช้าลงแล้วล่ะ…...เพราะงั้นก็ต้องฝึกให้มากขึ้นอีก…...ต้องพยายามให้มากขึ้นอีก

ว่าไปนั่น วันนี้มันดึกมากแล้ว พอก่อนดีกว่า ตอนนี้ราวๆ ทุ่มนึงแล้วสินะ? จะว่าไปแล้ววันนี้ไม่ได้ทานมื้อเที่ยงนี่นะ แต่อย่างน้อยก็กินน้ำตลอดเวลานะ

แต่ตอนนี้เหงื่อออกเต็มตัวเลยง่ะ…...เปียกไปทั้งตัวจนมองเห็นเสื้อใน เอโร่ย1ชะมัดเลยค่ะคุณ

[1 エロイ = เอโร่ย  ดูลามก]

เอาล่ะ หลังจากที่เก็บกวาดทำความสะอาด และเก็บดาบที่ตีเสร็จทั้งหมดลงใน【มิติกักเก็บ】เรียบร้อยแล้ว ฉันก็เอาผ้าเช็ดตัวออกมาพาดไหล่ ปิดหน้าอกที่ตอนนี้มองเห็นทะลุไปถึงไหนต่อไหน แล้วออกจากห้องทำงานไป

ตอนที่มาถึงอาคารหลัก คุณคนเฝ้าหอหญิงลากฉันมาที่ห้องอาบน้ำต่อทันที เพราะดูเหมือนว่า ฉันอาจจะไปจุดประกายไฟ ทำให้ช่างตีเหล็กหนุ่มๆ รวมไปถึงเด็กฝึกงานทั้งหลายใจแตกเอาได้ ชั้นนี่มันแย่ชะมัด! แย่ แย่ แย่ที่สุด!

หลังจากที่พ่ายแพ้ และยอมมาอาบน้ำแต่โดยดีเสร็จแล้ว ก็เปลี่ยนเสื้อผ้า และมุ่งหน้ามาที่โรงอาหาร ทุกคนดูจะทานมื้อเย็นกันเสร็จหมดเรียบร้อยและกลับห้องตัวเองไปหมดแล้ว คนที่ยังเหลืออยู่ในนี้เห็นจะมีแค่คุณคนคุมหอ, ช่างเย็บหนังผู้หญิง, และเด็กฝึกงานหนุ่มเท่านั้น

ขณะที่ฉันนั่งทานมื้อเย็นและพูดคุยกับคุณช่างเย็บหนัง เด็กฝึกงานหนุ่มคนนั้นก็เอาแต่จ้องมาที่ฉัน อาราย? ทำไมต้องจ้องกันขนาดนั้นด้วย?

พอฉันมองกลับแล้วก้มหัวเบาๆ หน้าของเด็กหนุ่มฝึกงานคนนั้นก็แดงก่ำแล้วหันหน้าหนี เป็นไรมากป่ะเนี่ย?

“เด็กคนนั้นน่ะ ยังไม่ได้รับอนุญาติให้ตีดาบเลยด้วยซ้ำ ทั้งที่เธออายุน้อยกว่า แต่ดันได้ครองห้องตีดาบไปคนเดียวเลย เค้าน่าจะยังไม่รู้ว่าเธอน่ะเป็นลูกค้ามาขอเช่าห้องจากเจ้าสำนัก แล้วก็คงเข้าใจผิดเก็บไปโกรธเอาเอง เด็กก็คือเด็กน่ะนะ ยังแบ่งแยกไม่ได้หรอก”

อ่า เข้าใจแล้ว มีข่าวลือแปลกๆ แบบนี้เกิดขึ้นนั่นเอง ฉันน่ะ ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอารมณ์หงุดหงิดของเด็กๆ หรอกนะ

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้าเด็กสวยๆ อย่างเธอหันมองกลับไป เด็กนั่นก็ต้องเขินแน่นอนอยู่แล้วสิ ใช่มั้ยล่ะ? ไม่ต้องใส่ใจหรอก”

“อย่างงั้นเองหรอกเหรอคะ”

“อื้ม? จะว่าไปแล้ว หน้าอกเธอมันใหญ่มากเลยนะนั่น? อายุยังแค่นี้เอง ไปทำยังไงมันถึงใหญ่ได้ขนาดนี้เหรอ?”

นั่นสิ ชั้นเองก็อยากรู้เรื่องนั้นเหมือนกันแหละน่า ทำไมมันถึงไม่ไปเพิ่มที่ส่วนสูงแทนนะ ให้ตายเถอะ

<Prev - Index - Next>