065 - ร่วมมือกันครั้งแรกล่ะค่ะ

ก็ไม่รู้สินะ แต่ดูเหมือนฉันจะเกิดใหม่ที่ต่างโลกล่ะ
よくわからないけれど異世界に転生していたようです
แปล : Ayumin3310

   หนึ่งวันผ่านไป หลังจากที่คุณลิลลี่หงอยจากคลาสสอนเวทย์มนต์จำเป็น ฉันก็เสนอให้ลองรวมกลุ่มออกไปทำเควสเล็กๆ ที่กิลด์นักผจญภัยในเมืองหลวงด้วยกันดูล่ะ 

   เหมือนว่านี่จะเป็นหนแรกที่ได้ออกไปในขณะที่ร่วมปาร์ตี้กับคนอื่น…..ไม่ๆ ! เค้าไม่ได้ดีใจจริงๆ นะ! เค้าเป็นโซโล่เพลเยอร์ที่ชอบเล่นคนเดียวไงล่ะ!

   ซึ่งตอนนี้พวกเราก็เดินทางมาถึงกิลด์นักผจญภัย ภายในนั้นคราคร่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา   

   แม้แต่หน้าต่างติดต่อกับเจ้าหน้าที่ยังหลายช่องมาก เทียบให้เห็นเลยว่าฮารูล่านั้นเป็นเมืองชนบท ห่างไกลความเจริญแบบเทียบกันไม่ติด

  ตอนที่มองกวาดไปทั่วๆ ก็เห็นเผ่ากึ่งมนุษย์อยู่บ้างประปราย ตรงโน้นบ้าง ตรงนี้บ้าง แบบที่ไม่ได้เห็นในฮารูล่า

   ตรงโน้นยังมีคนแคระอยู่ด้วย แต่ไม่ยักกะเห็นเอลฟ์แฮะ อ๊ะ แต่ไปจ้องมากเกินก็ไม่ดีเนอะ เสียมารยาทๆ ต้องระวังตัวให้มากขึ้น อ๊าー มีมนุษย์หูแมวอยู่ตรงโน้นด้วย น่ารักชะมัดเลย 

   จะว่าไปแล้ว สำหรับโลกนี้ การที่เผ่ากึ่งมนุษย์อย่างมนุษย์สัตว์ เอลฟ์ หรือคนแคระ เดินขวั่กไขว่ไปมาแบบนี้เป็นเรื่องปกติสินะ? อยากเรียนรู้เกี่ยวกับพวกเค้าให้มากกว่านี้เลยแหะ

   ตอนนี้ฉันก็ดึงฮู้ดขึ้นมาปิดรูปลักษณ์เป็นปกติเหมือนทุกที และแน่นอนว่าสวมแว่นปลอมเปลือกเอาไว้ด้วย แต่ก็นะ มีคุณลิลลี่กับคุณอาริสะอยู่ด้วย คงไม่น่าจะถูกเอาเข้าไปพัวพันกับอะไรยุ่งยากหรอกมั้ง แถมโนรุนกับเบลก็อยู่ตรงนี้ด้วย 

   เอ๋? ไม่ใช่ว่าตอนนี้ปลายเดือนมิถุนายนแล้ว อากาศน่าจะร้อนเกินกว่าที่จะสวมฮู้ดไม่ใช่รึ? เหรอ? ไม่เลยๆ สบายมากเลยล่ะ ก็มีอุปกรณ์เวทย์มนต์ทำหน้าที่เป็นระบบปรับอากาศโดยใช้หินเวทย์เป็นตัวจ่ายพลังงานซ่อนอยู่ในผ้าคลุมน่ะสิ เพราะงั้นอากาศในร่มผ้าเลยพอดีอยู่สม่ำเสมอล่ะ 【ลิขิตมนตรา】กับ【ทักษะการสร้างอุปกรณ์เวทย์】นี่มันเยี่ยมไปเลยนิ

      “ว่าแต่ พวกเราจะรับคำร้องขอแบบไหนกันดีคะ?”

   ฉันอายุยังไม่ถึง 13 แถมยังแรงค์ E อีกต่างหาก ในขณะที่คุณลิลลี่กับอาริสะอายุเกิน 13 ปีไปแล้ว แถมยังแรงค์ D เพราะงั้นฉันเลยรับได้แต่คำร้องขอที่เหมาะสมสำหรับนักผจญภัยแรงค์ต่ำ หรืออีกความหมายก็คือ คำร้องประเภทปราบปรามสัตว์ประหลาดน่ะ...ตัดทิ้งไปได้เลย รับได้แต่คำร้องขอเก็บสมุนไพรหรืองานสัพเพเหระง่ายๆ เท่านั้น สำหรับสองคนนั้นคงน่าเบื่อแย่เลย

      “ไม่ต้องคิดมากหรอกนะจ๊ะ ยังมีช่องทางให้ไหลไปได้อยู่ค่ะ”

      “ใช่แล้ว~ ในบางกรณีจะมีคำร้องขอเก็บสมุนไพรแบบพิเศษ~ นอกเหนือไปจากอันที่เปิดรับตลอดกาลอยู่นะ อย่างพวกคำร้องขอแบบเจาะจงที่ต้องการสมุนไพรหายากบางตัว~”

     “อย่างงั้นเหรอ? ”

      “ใช่แล้วค่ะ ในกรณีที่ตัวสมุนไพรเป้าหมาย อยู่ในแหล่งที่ยากลำบากเกินกว่าที่จะสามารถไปคนเดียวได้ อย่างเช่นพวกที่โตอยู่ในป่าลึก คุณเร็นก็สามารถรับคำร้องขอประเภทนี้ได้ ถ้ามีนักผจญภัยแรงค์สูงร่วมทางไปด้วย เหมือนที่พวกเรากำลังจะทำอยู่นี่ล่ะค่ะ ”

   ถ้าสมุนไพรที่เป็นเป้าหมาย มันอยู่ยากเกินเอื้อม นักผจญภัยบางคนก็อาจจะว่าจ้างคนคุ้มกันที่มีสกิลเพื่อการหาของป่าเป็นพิเศษมาร่วมทีมเลยก็ยังได้ เพราะฉะนั้นด้วยวิธีการนี้ แม้จะมีสมาชิกในปาร์ตี้แรงค์ต่ำกว่าที่กำหนด แต่ก็ยังสามารถรับคำร้องขอที่มีค่าตอบแทนสูงได้อย่างไม่มีปัญหาอะไร

   ด้วยว่าคำร้องขอแนวนี้ มักจะนำไปสู่การพบเจอ และอาจจะต้องเข้าปะทะกับสัตว์ประหลาด แต่เจ้าหน้าที่กิลด์ก็มักจะมองข้ามๆ ไป นอกเสียจากพิจารณาแล้วว่าความยากนั้นมากเกินกว่าที่ปาร์ตี้จะรับมือไหว เพราะงั้นแล้ว นี่อาจจะเป็นได้ทั้งการช่วยเหลือ หรือแม้แต่การล่อนักผจญภัยที่มือไม่ถึงให้เข้าไปติดกับ….ฮืมม นี่เองสินะ ด้านมืดของกิลด์? 

      “ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ~ ถ้ามีสัตว์ประหลาดโผล่ออกมา ฉันจะปกป้องคุณเร็นเองน้า~”

      “ใครกันน้า ที่ได้คุณเร็นช่วยไว้ตอนโดนพวกโจรบุกจี้? นอกจากนั้น ฉันต่างหากที่ช่วยปกป้องคุณเร็นไว้ด้วยบาเรียน่ะ! ”

   ทำไมต้องมาเบ่งเรื่องฉันกันด้วยหว่า? ไม่เห็นเข้าใจเลยซักกะนิด…...ทางนี้หมายความว่า นี่ก็มีโนรุนกับเบลคอยเฝ้าอยู่แล้ว เพราะงั้นไม่ว่ายังไงก็คงปลอดภัยอยู่แล้วไม่ใช่รึ?

   พวกเราเดินเข้าไปที่บอร์ดรับคำร้อง ขณะที่กำลังคุยอะไรกันเรื่องเปื่อยแบบนั้น สายตาที่รอบข้างมองส่งมาช่างเจ็บปวด ทั้งสองคนช่วยหรี่เสียงลงอีกนิดได้มั้ยค๊า?

      “อืมม อันนี้เข้าท่าดีนะ ใช่มั้ยอาริสะ?”

      “ได้เลย~ ไม่มีสัตว์ประหลาดอันตรายในป่าด้านโน้นด้วย เพราะงั้นก็คิดว่าไหวอยู่เนอะ~? แถมเรายังเคยไปมาก่อนแล้วด้วย เพราะงั้นคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง~? ”

      “งั้น เราจะไปอันนี้กันดีมั้ยคะ? คุณเร็น ตกลงเนอะ? ”

      “ถ้าพวกเธอสองคนว่าดี ฉันก็เอาด้วย เพราะยังไงก็ไม่คุ้นกับป่าแถบนี้อยู่ดีแหละค่ะ”

   ถ้าเจ้าถิ่นพูดตรงกัน ก็คงโอเคแหละ เพราะงั้นก็ไม่น่าจะเจอปัญหาอะไรหรอก ถ้าไม่มีอะไรผิดไปจากปกติน่ะนะ แล้วยังมีโนรุนกับเบลไปด้วยกันอีก ส่วนสองสาวก็ไม่ใช่พวกเห็นแก่ตัวที่จะคิดถึงแต่ตัวเองเวลาจวนตัวตอนที่เกิดเหตุฉุกเฉินด้วย

   ดังนั้น เราจึงเข้าไปรับคำร้องขอเก็บสมุนไพรหายากที่ขึ้นอยู่ในป่า และดูเหมือนว่าเจ้าสมุนไพรที่เป็นเป้าหมายนั้น จะถูกนำมาใช้เป็นตัวยาบรรเทาปวดขั้นรุนแรง ทำให้ความต้องการในท้องตลาดมีค่อนข้างสูงเลยล่ะ

   แต่ว่านะ สมุนไพรเจ้ากรรมนี้มันดันหายาก ด้วยความที่มันชอบที่มืด จึงมักจะขึ้นอยู่ตามมุมมืดลึกเข้าไปในป่า และการก้มๆ เงยๆ หาในที่มืดนั้น ก็จะนำไปสู่การโดนซุ่มโจมตีของบรรดาสัตว์ประหลาดทั้งหลาย นี่เองจึงทำให้คำร้องขอนี้ไม่เป็นที่นิยมซักเท่าไหร่

   แต่ในเมื่อเรามีคนดูต้นทางถึงสองคน และมีฉันที่เชี่ยวชาญในการหาของป่า คำร้องนี้เลยจัดว่ากินขนมเลยล่ะ เพราะงั้นจะเก็บสมุนไพรเหมือนคนบ้าพลังแค่ไหนก็ได้ แถมยังทำเงินได้เยอะแยะอีก

   เอ๋? อะไรทำให้มั่นหน้าได้ขนาดนี้น่ะเหรอ? ก็ เค้าอยากโชว์ข้อดีให้สองคนนี้ดูง่ะ? เพราะงั้น คุณลุงคนนี้จะทำให้ดีที่สุดเลยล่ะ ตกลงนะ?

   และขณะนี้พวกเราก็เดินทางเข้าสู่พื้นที่ป่าที่ทอดอาณาบริเวณออกไปทางตะวันออกของเมืองหลวง 

   พื้นที่ตื้นๆ รอบนอกของป่าทางด้านนี้เหมาะสำหรับนักผจญภัยมือใหม่ ในขณะที่พื้นที่ๆ ลึกเข้าไปเหมาะสำหรับพวกที่เก๋าเกมส์แล้ว ฉะนั้นป่านี้จึงเหมาะสำหรับนักผจญภัยทุกรูปแบบ อนึ่ง คำร้องขอประเภทปราบปรามนั้นจะมีมากกว่าที่ป่าทางทิศตะวันตก ส่วนป่าทางนี้จะมีขนาดที่เล็กกว่า จึงมีแต่ก๊อปลิน และหมาป่าแคระเท่านั้น นั่นเองจึงทำให้พื้นที่นี้เหมาะสำหรับมือใหม่ทั้งหลาย

   และดูเหมือนว่านักผจญภัยที่แรงค์สูงๆ มักจะไปที่ริมทะเลสาบทาง ลึกเข้าไปในป่าทางทิศเหนือของเมืองกันล่ะ

   คณะของเราเดินลึกเข้าไปในป่าเรื่อยๆ ขณะที่เม้าท์มอยเรื่องสัพเพเหระพลาง มองรอบข้างไปพลาง

   ซึ่งทั้งโนรุนและฉันต่างก็มีสกิล【เตือนภัย】อยู่แล้ว เพราะงั้นคุณอาริสะเจ้าคะ ไม่ต้องหันรีหันขวางแบบนั้นก็ได้ แต่ก็จะไม่พูดอะไรที่จะไปบั่นทอนกำลังใจเธอหรอกนะ

   แล้วก็ หนนี้ไม่ได้ใช้ยาไล่สัตว์ประหลาดหรอกนะ เพราะมากันหลายคน และนานๆ ที จะได้ฝึกมือบ้าง 

   ขณะที่สำรวจไปรอบๆ ป่าอยู่นั่นเอง ระหว่างทางก็มีได้พบเห็นเพื่อนนักผจญภัยผ่านตาอยู่บ้าง เท่าที่เห็นก็มีอายุราวๆ 15 ปีบ้าง อายุไล่เลี่ยกับฉันบ้าง แล้วก็ไม่ได้เจอสัตว์ประหลาดเลยแม้แต่ตัวเดียว คงเพราะว่านี่เป็นพื้นที่รอบนอกของป่าที่เหมาะกับบรรดามือใหม่

   ซึ่งพอเดินทางลึกเข้าๆ นักผจญภัยระดับล่างก็บางตาลงจนไม่เห็นอีกแล้ว สกิลแจ้งเตือนของฉันก็เริ่มทำงานมาซักพักแล้วล่ะ บ้างก็เป็นก๊อปลิน บ้างก็เป็นหมาป่าแคระ แถมยังตรวจจับเจอออร์คอยู่ในส่วนที่ลึกเข้าไปได้อีก

 

      “ตรงโน้นมีออร์คอยู่สองตัว อยู่ไกลออกไปทางตะวันออกเฉียงเหนือราวๆ 1 กิโลเมตร เราจะทำไงกันดีคะ? ”

      “......1 กิโลเมตร? ”

      “......สัมผัสไม่ได้ซักกะนิดเลย~ ”

      “ถ้าไม่อยากยุ่งยาก ฉันว่าเราอ้อมหลบไปจะดีกว่านะคะ ”

      “ออร์ค…...อยากกินเนื้อง่ะ~ ”

      “อาริสะ ใจเย็นๆ นะ”

      “แต่นี่เรากำลังพูดถึงเนื้อกันอยู่นะ~ ? ”

      “......งั้น เราจะล่าออร์คกันสินะคะ? ”

      “ไม่นะคุณเร็น อย่าตามใจอาริสะสิคะ”

      “เอ๋~ ตามใจเค้าหน่อยก็ได้นะ~ ”

      “ไม่”

      “บู่ว~ บู่ว~ ลิลลี่ขี้เหนียวง่ะ”

      “ฉันจะโกรธแล้วนะ โอเค๊? ”

   แหม จะไม่เครียดเลยมันก็ดีหรอกนะ……

   พวกเราออกสำรวจกันไปพลางเล่นหัวกันแบบนั้น จนพบเข้ากับหนองน้ำขนาดเล็กที่อยู่ด้านหลังของป่า ดูเหมือนว่าสมุนไพรที่ตามหาจะขึ้นอยู่รอบๆ หนองน้ำนี้ นี่มันจุดลับชัดๆ

   ดูเหมือนว่านักผจญภัยที่ไม่ได้ล่วงรู้ถึงจุดลับนี่ การจะหาสมุนไพรเจ้าปัญหามีแต่จะต้องเดินรอนแรมไปเรื่อยเท่านั้น จึงทำให้ค่อนข้างเหนื่อยใช่เล่นสำหรับนักผจญภัยที่ไม่มีแหล่งเก็บเกี่ยวใดๆ นั่นเองเลยทำให้คำร้องขอนี้ยุ่งยาก และไม่เป็นที่นิยม  

   อย่างนี้นี่เอง เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงเลือกคำร้องขอนี้

　ขณะที่มองไปรอบๆ ฉันก็ใช้【ประเมินค่า】กับ【ตรวจจับ】ไปด้วย จึงพบว่ารอบๆ นี้มีสมุนไพรขึ้นอยู่ตรงโน้น ตรงนี้ทั่วไปหมด 

   จากปฏิกิริยาที่รุนแรงของสกิลทำให้เห็นได้ชัดว่าพื้นที่แถบนี้ยังไม่เคยถูกแตะต้องใดๆ และฉันก็กวาดสมุนไพรทั้งหมดนั่นเก็บเข้าไปล่ะ เพราะต่อสมุนไพรแถบนี้หายโกร๋นไปหมด มันก็ไม่สำคัญอยู่ดี ก็ในเมื่อไม่มีใครรู้นี่นา ฮุฟุฟุฟุ~

   หลังจากเสร็จสิ้นการกระทำอันชั่วร้ายแล้ว พวกเราก็แยกย้ายกันไปสำรวจหาสมุนไพรเพิ่มเติม คุณลิลลี่ก็เตรียมตั้งแคมป์และกางข่ายเวทย์มนต์บาเรีย จากที่ดูเวลาแล้ว หากพวกเราตัดสินใจกลับเมืองหลวงกันวันนี้เลยหลังจากเก็บเกี่ยวเสร็จ กว่าจะถึงบ้านก็คงเที่ยงคืนพอดี เพราะงั้นจึงตัดสินใจค้างแรมกันที่นี่ล่ะ

   คุณอาริสะมองไปรอบๆเพื่อระวังภัย เอาจริงมันไม่ใช่เรื่องที่จำเป็นเลยซักกะนิด ในเมื่อฉันมีสกิลตรวจจับอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนว่าที่คุณอาริสะกำลังพยายามอย่างเต็มที่นั้น ก็เพื่อจะได้เรียนรู้สกิล【ตรวจจับ】น่ะ ด้วยว่าการที่เธอเป็นแนวหน้า ถ้าได้สกิล【ตรวจจับ】มาต้องเป็นประโยชน์แน่ๆ ไม่มากก็น้อย

   ในขณะเดียวกันนั้น โนรุนกับเบลก็ออกล่า ฉันอนุมัติเพราะในเมื่อทั้งสองตนไม่มีอะไรต้องทำอยู่แล้ว หมาป่าแม่ลูกจึงวิ่งตรงเข้าไปในป่า พวกหล่อนต้องล่าอะไรน่าเหลือเชื่อได้แหงๆ…...ช่วยยั้งมือซักหน่อยก็ดีนะ? 

  จากนั้น พวกเราจึงไล่หาสมุนไพรกันต่อ

<Prev - Index - Next>