059 - ส่องไปเรื่อยล่ะค่ะ

ก็ไม่รู้สินะ แต่ดูเหมือนฉันจะเกิดใหม่ที่ต่างโลกล่ะ
よくわからないけれど異世界に転生していたようです
แปล : Ayumin3310

    หลังจากที่เดินทางมาถึงหัวเมืองและหาที่พักได้แล้ว พวกเราก็ปล่อยโนรุนกับเบลไว้ แล้วก็ตกลงใจว่าจะออกเดินเที่ยวไปรอบๆ ตลาดกัน เนื่องจากยังมีเวลาเหลือจนกว่าจะค่ำ กิลด์เหรอ? จะไปทำไมกันล่ะ เวลาก็ไม่มี แล้วก็ใช่ว่าจะทำอะไรได้มากกว่าขายสมุนไพรที่เก็บมาได้นี่นา แถมแอบรู้สึกว่าไปแล้วจะมีแต่เรื่องยุ่งๆ เข้ามาแหงมๆ ดังนั้นขอผ่านละกัน

   พอคิดได้ตามนั้นแล้ว ตอนนี้พวกเราเลยกำลังเตร่เดินดูแผงลอยร้านค้ากันอยู่ล่ะ ที่นี่มีหลายอย่างที่ไม่เคยเห็นในฮารูล่ามาก่อนเพียบเลย
   จะว่าไปแล้ว ทุกอย่างดูราคาถูกกว่าหมดเลยไม่ใช่รึไงนั่น? แล้วก็เห็นไข่ขายอยู่ตรงนู้นตรงนี้เต็มไปหมด แถมยังถูกกว่าในฮารูล่านิดหน่อยอีกตะหาก ตามหลักแล้วมันควรจะแพงกว่าไม่ใช่เรอะ? พอคิดได้่ว่าควรถามใครซักคน เลยหันไปถามเรื่องนี้กับคุณลิลลี่

      “อ่า เพราะว่าที่นี่มีคนอยู่เยอะกว่าน่ะค่ะ”

   คนเยอะกว่า?

      “อื่มม จะอธิบายยังไงดีนะ….”

   อืมม? อ้ะ จะบอกว่าเป็นเรื่องของอุปสงค์กับอุปทานสินะ?

      “เพราะว่าพอมีลูกค้าเยอะขึ้น ก็จะทำให้ของขายออกได้มากขึ้น เลยทำให้ปริมาณของสินค้าคงคลังที่จะขาย นิ่งมากขึ้น เลยอาจจะทำให้ราคามันถูกลงตามไปด้วยล่ะมั้งคะ? ”

      “.........เป๊ะเลยค่ะ อธิบายจบได้ในหนึ่งประโยคได้ดีมากเลย”

   แต่ก็นะ มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก ยังมีเหตุผลที่มากกว่านั้นอยู่

      “เพราะถ้าอิงจากเหตุผลนั้น ก็หมายความว่าของที่เมืองหลวงจะถูกกว่านี้อีกสินะคะ? ”

      “มันก็ขึ้นอยู่กับว่าของนั้นๆ รวมกับปัจจัยอื่นๆ อีก…...ยกตัวอย่างก็ ข้าวสาลีคุณภาพสูงที่นี่ราคาจะถูกกว่าเมืองหลวงค่ะ แต่ถ้าไปซื้อแบบที่คุณภาพต่ำๆ ที่นั่นก็จะเป็นอีกเรื่องหนึ่ง ส่วนของอย่างอื่นก็แล้วแต่เลยค่ะ ระยะทางในการขนส่งก็มีส่วน ของที่แพงในพื้นที่ห่างไกล อาจจะถูกกว่าในเมืองหลวงก็ได้ ส่วนพวกของกินของใช้ ก็มักจะถูกกว่า ในพื้นที่ๆ ผลิต และราคาก็จะสูงมากขึ้นในพื้นที่ๆ ไกลออกไป จะมีก็พวกของฟุ่มเฟือยที่จะเป็นข้อยกเว้น เพราะไม่ว่าอยู่ที่ไหน ราคาก็แพงเสมอ ส่วนที่ว่าจะแพงแค่ไหนก็ขึ้นอยู่กับคุณภาพ”

   หืมมม

   …...ว่าแต่ ดูเหมือนว่าไข่ที่วางขายอยู่ในเมืองหลวง จะมีราคาถูกกว่าราวๆ หนึ่งในห้า
ของราคาที่ขายกันในฮารูล่าเลยล่ะ ด้วยว่า จำนวนและสัดส่วนของฟาร์มไก่ที่อยู่ในพื้นที่รอบๆ ใกล้เคียงมันต่างกันอยู่มากโขล่ะนะ

      “เพราะงั้นปัจจัยหลักๆ เลยก็จะเป็นอัตราบริโภคในพื้นที่นั้นๆ กับระยะเวลาที่ใช้ขนส่งน่ะค่ะ”

      “อา เพราะงั้นแล้ว เลยต้องบวกค่าขนส่งลงไปในราคาสินค้าด้วยสินะ? ”

      “ตามนั้นเลยล่ะค่ะ นอกจากนั้นแล้ว เหตุผลที่ทำให้ของทั่วๆ ไปในเมืองหลวงราคาสูงก็คือราคาที่ดินด้วย ฉะนั้นแล้วค่าเช่าไม่ใช่อะไรที่จะมองข้ามไปได้เลยค่ะ”

   เข้าใจแล้ว เพราะงั้นการตั้งรกรากอาศัยอยู่ที่หัวเมืองน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีกว่าเมืองหลวงสินะ?

      “แล้วพวกปลาทะเลที่การขนส่งยุ่งยากล่ะคะ? ”

      “ถ้าหมายถึงปลาสดล่ะก็ ยิ่งไกลออกมาจากทะเลเท่าไหร่ ราคาก็จะยิ่งสูงขึ้นตามไปด้วยค่ะ เพราะว่าไม่มีทางขนส่งของแบบนั้นมาได้เลยถ้าไม่ใช้เวทย์มนต์เพื่อรักษาความสดของปลาไว้ แต่ถึงจะมีหนทางอยู่แต่ก็ยังยุ่งยากอยู่ดี เพราะงั้นแล้วเลยมีแต่ชนชั้นสูง หรือพวกเชื้อพระวงศ์เท่านั้นค่ะ ที่พอหาซื้อไปทานได้”

   พอเห็นภาพรวมล่ะนะ เอาซะแอบคิดเลย ว่าเจ้าพวกอาหารทะเลปริมาณมหาศาลที่ตุนเก็บอยู่ใน【มิติกักเก็บ】ถ้าตีค่าเป็นเงิน จะได้มากขนาดไหนกันหนอ แต่ก็นะ ไม่ได้คิดจะขายอยู่แล้วล่ะ
   แล้วก็ถ้าแนะนำวิธีถนอมอาหารอย่างการตากแห้งหรืออาหารทะเลแดดเดียวออกไป โฉมหน้าของตลาดการค้าอาหารทะเลต้องเปลี่ยนไปแน่ๆ แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่คิดจะสอนใครหรอกนะ ถ้าทำเองเอาไว้ทานเองก็อีกเรื่อง เพราะถ้าขืนสอนออกไป คงไม่วายโดนลากไปเจอเรื่องยุ่งยากอีกแหงๆ

      “เพราะฉะนั้นจากที่ว่ามาทั้งหมดแล้ว จะเป็นการดีกว่าถ้าแค่เดินเที่ยวดูไปทั่วๆ แล้วค่อยไปซื้อที่เมืองหลวงล่ะค่ะ”

      “......เข้าใจแล้ว นี่คงเป็นเรื่องกลไกราคาของตลาดสินะคะ? เพราะถ้าฝืนใช้ราคาข้าวของที่เมืองหลวงเป็นมาตรฐาน อาจจะทำให้ราคาของในพื้นที่ๆห่างไกลออกไปสูงเกินจริงได้ ซึ่งอาจจะนำไปสู่ความไม่พอใจกระด้างกระเดื่องต่างๆ …...จะว่าไปแล้ว ทั้งเรื่องการกำหนดราคา การขาย การขนส่งสินค้าทั้งหมดทั้งมวลนี่ กิลด์การค้ารับมือทั้งหมดเลยเหรอคะ? ลำพังกิลด์อย่างเดียวจะได้รับอำนาจจัดการทั้งหมดนี่ก็ไม่น่าใช่ หรือว่าอาจจะต้องมีการประสานงานร่วมมือ กับเชื้อพระวงศ์ที่มีหน้าที่จัดการรับผิดชอบเรื่องพวกนี้กันนะ? ”

     “อื่มมม เรื่องพวกนั้นฉันก็ตอบไม่ได้เหมือนกันนะคะ…..”

   ก็เข้าใจได้ล่ะนะ

      “ขอโทษนะ แค่แอบสนใจนิดหน่อยน่ะค่ะ…...ฮืมมม ตกลงแล้วที่นี่มีอะไรที่ถ้าซื้อไปแล้ว ราคาจะถูกกว่าที่เมืองหลวงบ้างคะเนี่ย? ”

   ในเมื่อมาถึงหัวเมืองแล้ว ก็อยากรู้ว่ามีอะไรที่เป็นเอกลักษณ์มากพอ ที่จะหาซื้อได้เฉพาะจากที่นี่บ้างล่ะนะ

      “ถ้าจะมีก็จะเป็นข้าวค่ะ ทางตะวันออกของเมืองมีการเพาะปลูกข้าวอยู่ แล้วค่อยส่งไปขายที่เมืองหลวงอีกที’”

      “ไปซื้อตุนไว้กันเถอะ นิดหน่อย ไม่สิ...ตุนไว้เยอะๆ เลย”

   ก็อย่างที่เคยบอกไปล่ะนะ ว่าฉันน่ะ ชอบข้าวมากกว่าขนมปัง ก็คนญี่ปุ่นนี่นา!! แล้วก็ข้าวน่ะ จะเก็บไว้มากแค่ไหนก็ได้อยู่แล้ว จะได้ทำอะไรอย่าง ข้าวอบ1 ได้ด้วย  เพราะงั้นต้องซื้อล่ะ!
[1 炊き込みご飯 (Takikomi Gohan) : เป็นการหุงข้าวในดาชิ กับเครื่องปรุงต่างๆ ค่ะ จะให้เปรียบรสชาติก็คงคล้ายๆข้าวอบหม้อดินของเรานั่นแหละ]

  Takikomi Gohan :  https://park.ajinomoto.co.jp/recipe/card/801145/

      “กะแล้วเชียว ว่าต้องพูดแบบนี้แน่ๆ …...”

   ฉันเริ่มออกตัว เดินหาซื้อข้าวสารโดยลากคุณลิลลี่กับอาริสะที่มีสีหน้า รู้ทัน ไปด้วย!

   ตอนที่เดินมองหาไปรอบๆ ก็ใช้งาน【ประเมินค่า】ไปด้วย ทำให้เจอสิ่งที่อยากได้แทบจะในทันที แต่ว่าหลายๆ ร้าน ที่มีข้าวขายนั้น ในลังเดียวกันจะมีข้าวสารเก่าผสมอยู่ ก็เข้าใจได้ล่ะนะ ว่าการทำแบบนี้มันทำให้ราคาถูกลง แต่ฉันก็เมินร้านพวกนั้นแล้วมุ่งหน้าออกเดินหาร้านอื่นต่อ

      “เอ๋? คุณเร็น ร้านนั้นก็ดูใช้ได้นะคะ? ”

      “ข้าวในร้านนั้นไม่ดีหรอก มีข้าวสารเก่าผสมอยู่ข้างล่างของลังค่ะ”

      “เอ๋…...”

      “กองข้าวสารในลังที่เห็นนั่น มีข้าวสารเก่าผสมอยู่สองในสามค่ะ พูดง่ายๆ ก็เกินครึ่งของทั้งหมด”

      “......จริงง่ะ? ”

      “จะไม่เชื่อก็ได้นะคะ”

    กรุณาอย่ามองด้วยสายตาตกตะลึงแบบนั้นสิเจ้าคะ ที่มองได้ทะลุปรุโปร่งขนาดนี้ก็เพราะสกิล【ประเมินค่า】LV10 กับสกิล【วิเคราะห์】หรอกนะ

   บังเอิญว่า พ่อค้าในร้านขายข้าวที่กำลังถูกพูดถึงอยู่ มองอย่างสุภาพสวนมาทางนี้พอดี ทางนี้ก็ไม่ได้มีเจตนาจะต่อว่าอะไรนิ แค่ไม่ซื้อด้วยเท่านั้นแหละ……..แล้วก็ ถ้าฉันไม่ได้เข้าไปข้องเกี่ยวด้วย ก็มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะเข้าไปเรียกร้องมโนธรรมอะไรจากใครได้ซักหน่อย

   หลังจากที่เตร่มองดูไปเรื่อยๆ ก็เจอะเข้ากับร้านที่ไม่ผสม เลยซื้อมาซะเยอะเลย ที่ดวงเฮงกว่านั้นก็คือการค้นพบข้าวเหนียวล่ะ และแน่นอน ว่าซื้อเยอะอีกเหมือนกัน ทีนี้ก็สามารถทำโมจิ1 กับเซนเบ้2 ได้แล้วสินะ! ถั่วแดงกับถั่วเหลืองก็มีขายเหมือนกัน เลยซื้อมานิดหน่อย ไว้ทำถั่วกวน ทีนี้ก็สามารถทำไดฟุกุ3 กับดังโงะ4 ได้ด้วยล่ะ อาา …….แค่คิดก็น้ำยายไหยแย้ว
[1 お餅 (Omochi) : โมจิ ขนมที่เอาข้าวเหนียวนึ่งสุกไปตำในครกไม้ค่ะ พอได้เป็นก้อนเหนียวๆ แล้วสามารถนำไปประกอบอาหารคาว-หวานได้มากมายเลย ปล.คนละเรื่องกับขนมโมจินมสดบ้านเรานะ]
[2  煎餅(Senbei) : ขนมเซนเบ้ เป็นข้าวเกรียบของญี่ปุ่นค่ะ เป็นข้าวฟองกรอบๆ เคลือบซอสหอมๆ เนื้อจะคล้ายไดโซะบ้านเรา]
[3 大福(Daifuku) : ไดฟุกุโมจิ ขนมโมจิยัดใส้ มีทั้งถั่วแดงบด ถั่วเหลืองบด ครีม ฯลฯ สารพัดที่จะนึกได้]
[4 お団子(Odango) : ดังโงะ ถ้าเป็นแบบต้นตำรับ จะเป็นขนมโมจิเสียบไม้ย่าง ราดซอสหวานๆ เค็มๆ หอมๆ  ผู้แปลชอบมากเลยล่ะ ,,-_-,, ถ้าเป็นสมัยก่อน อยากทานต้องไปทานที่ญี่ปุ่น ไม่ก็หน้าซุปเปอร์ห้างอิเซตัน (ที่เพิ่งปิดไป T_T ) เท่านั้น แต่ปัจจุบันยามาซากิบางสาขามีเอามาทำขายบ้างแล้ว ]

Omochi : https://www.dreamgate.gr.jp/contents/column/c-legal/60875

Senbei : https://www.wikiwand.com/en/Senbei

Daifuku : https://blog.jcnote.xyz/archives/1471

Odango : https://www.yamazakipan.co.jp/product/03/kushidango.html

   หลังจากตุนเครื่องปรุงหลายๆ อย่างเสร็จแล้ว พวกเราก็ย้ายไปเดินดูเสื้อผ้ากับร้านขายอาวุธกันต่อ แต่พูดกงๆ นะ ไม่ว่าเจ้าไหนก็ล้วนไม่ได้เรื่อง
   ดีไซน์ของเสื้อผ้าก็ไม่ถูกใจ หรือไม่อย่างนั้นก็คับช่วงหน้าอกมากเกินไป ทั้งหมดทั้งมวล คิดสะระตะแล้ว ตัดด้วยตัวเองใส่เองน่าจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด คิดได้ตามนั้น จึงตัดสินใจว่าพอเดินทางไปถึงเมืองหลวงค่อยไปหาซื้อผ้าเอาทีหลัง เพราะดูเหมือนว่าที่นั่นจะมีผ้าให้เลือกหลากหลายมากกว่า
   ในขณะที่อาวุธเนี่ย ไม่มีชิ้นไหน คุณภาพดีไปกว่าดาบของฉันเลยซักกะนิด ถึงจะมีดาบที่ใช้วัสดุดีกว่าก็เถอะ แต่คุณภาพโดยรวมก็อย่างที่ว่าไปนั่นแหละ…..

   จะคาดหวังกับอาวุธที่ขายในเมืองหลวงได้แค่ไหนกันนะ? ถ้าระดับหัวเมืองยังห่วยขนาดนี้?......แล้วก็ถ้าตัดสินใจว่าคงต้องตีอาวุธของตัวเอง ก็ควรจะต้องเพิ่มระดับของสกิลอย่าง【งานตีอาวุธ】ด้วย ว่าแต่ จะเพิ่มสกิลพวกนั้นได้ ก็ต้องตีอาวุธตามชื่อ
   แล้วจะไปหาเช่าโรงเรือนตีเหล็กที่ไหนได้ล่ะเนี่ย …...งืออ

　รู้สึกตัวอีกทีก็ถึงเวลาพอดี พวกเราสามคนตัดสินใจเดินทางกลับโรงแรมเพื่อเตรียมตัวเดินทางไปร้านอาหาร
   ทั้งคุณลิลี่และคุณอาริสะ ถึงจะไม่ได้ใส่ชุดทางการหรือชุดที่แลดูแพงจนฟุ่มเฟือย แต่ชุดกระโปรงที่สองคนใส่ดีไซน์สวยมาก เหมือนชุดที่พวกลูกคุณหนูผู้ดีมีเงินใส่กันเลยล่ะ ทั้งคู่ต่างก็ยืดผมปล่อยผมตรงลงมา เพราะงั้นเลยดูสวยน่ารักดีทีเดียว
   ฉันเหรอ? ต่อให้แต่งแค่ไหนยังไงก็ใส่ผ้าคลุมฮู้ดปิดมิดอยู่ดีแหละน่า~…...แต่เผื่อจะอยากรู้ ฉันก็พยายามแต่งสวยอยู่นะขอบอก เพราะไม่รู้ว่าข้างหน้าจะเจออะไรบ้าง

   ท่อนบนเป็นชุดผ้ายืดที่ดีไซน์คล้ายสเวตเตอร์แขนยาว นี่ค่อนข้างระวังเรื่องเนื้อผ้ามากจะได้ไม่อับอุดอู้หรือร้อนจนเกินไปจนไม่สบายตัว ในขณะที่ท่อนล่างใส่เป็นกระโปรงคอร์เซ็ท1 ยาวเลยเข่าล่ะ แล้วก็เนื้อผ้าของกระโปรงค่อนข้างจะทิ้งตัวหน่อยๆ  ถ้ามองแค่ผ่านๆ จะดูเหมือนกระโปรงธรรมดา แต่จริงๆแล้วกระโปรงตัวนี้มีข้างในเป็นกระโปรงกางเกงซ้อนอยู่ข้างในอีกชั้น แหม ก็ถ้าเผลอไม่ระวังตัวแล้วโชว์สิ่งไม่น่าดูออกไปคงไม่ดีใช่มั้ยล่ะ?
[1 コルセット スカート : กระโปรงที่ช่วงเอวเป็นคอร์เซ็ทตามรูป]

Corset Skirt : https://wowma.jp/item/365994679

   เพราะถึงยังไงฉันก็ยังเป็นนักผจญภัยนะ การระวังตัวเป็นเรื่องสำคัญ ส่วนผมเผ้าก็ผูกเปียหลวมๆ เหมือนทุกทีนั่นแหละ แต่หนนี้ผูกริบบิ้นสีขาวที่ปลายเอาไว้ด้วย สรุปออกมาแล้ว วันนี้น่ารักไม่เลวเลยล่ะ! เอะเฮะ!

“คุณเร็น น่ารักง่ะค่ะ…...”       “......ว่าแต่ ทำไมสัมผัสได้ถึงความยั่วยวนแปลกๆ ที่แผ่ออกมากันน้า~”       “ขอบคุณมากค่ะ แต่ว่านะ พวกเธอสองคนก็น่ารักมากเหมือนกันนะ รู้ตัวบ้างมั้ยคะ? ”    พวกเรามุ่งหน้าไปที่ร้านอาหารขณะที่แซวหยอกล้อกันไปแบบนั้น เอาล่ะ...เจ้าร้านอาหารระดับสูง! แสดงเมนูของเจ้าออกมาให้ดูซะ!

<Prev - Index - Next>