058 - เดินทางมาถึงหัวเมืองในท้ายที่สุดล่ะค่ะ

ก็ไม่รู้สินะ แต่ดูเหมือนฉันจะเกิดใหม่ที่ต่างโลกล่ะ
よくわからないけれど異世界に転生していたようです
แปล : Ayumin3310

   สวัสดีตอนกลางวันค่ะทุกคน นี่เร็นเอง สาวน้อยน่ารักผู้แสนทะเล้น คนที่เพิ่งได้รับสกิลใหม่นั่นแหละ เอาจริงนะ อยากร้องไห้ชะมัดเลยอ่ะ

   …...เทคแล้วเอาใหม่เถอะ

   แม้ขณะที่อยู่ที่หมู่บ้านฟาร์มไก่นั่นอาจจะมีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นจนขลุกขลักอยู่บ้าง แต่นอกเหนือจากนั้นแล้วก็ราบรื่นสงบสุขดี และขณะนี้ แนวกำแพงเมืองของหัวเมืองก็เริ่มโชว์ตัวออกมาไกลๆ
   แต่ถึงจะบอกว่าเห็นเมืองแล้วก็เถอะ แต่ก็ยังต้องใช้เวลาเดินทางอีกราวครึ่งวันโน่น จากที่คะเนแล้ว กว่าที่พวกเราคงจะเข้าเมืองได้ก็คงเป็นช่วงเช้าของวันพรุ่งนี้
   เป็นแค่หัวเมืองแต่แนวกำแพงลากยาวมากเลยนะนั่น......ดูเหมือนจะมีคนเดาออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จึงชิงเล่าให้ฟังว่า เมืองหลวงนั้นใหญ่กว่านี้อีกเยอะเลย นี่สิถึงสมเป็นต่างโลกของแท้

   ถนนที่มุ่งหน้าเข้าสู่เมือง มีโรงแรมเรียงรายอยู่ตลอดทาง แต่ในเมื่อเราเดินทางกันด้วยรถม้าที่ค่อนข้างเร็ว ซึ่งหากพักที่นี่แล้ว เงื่อนเวลามันไม่ลงล๊อคพอดีกัน โรงแรมพวกนี้เลยไม่จำเป็นไปโดยปริยาย แต่ว่าสิ่งที่แอบดึงดูดความสนใจของฉันนั้นกลับเป็นอาหารถิ่นที่ชาวบ้านวางขายอยู่ริมถนนมากกว่า

      “มาถึงนี่แล้วเหรอเนี่ย.....ตามปกติแล้ว ระยะทางขนาดนี้มันควรที่จะเจอสัตว์ประหลาดจู่โจม ราวๆ ซักสองถึงสามหนแล้วนะคะเนี่ย”

      “ไม่เจออะไรเลยซักกะอย่างแบบนี้ มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอ~”

      “......คุณเร็น หรือว่าแอบทำอะไรอีกแล้วใช่มั้ยคะ? ”

      “สงบสุขก็ดีแล้วนี่ค๊า? ”

   ฉันรีบส่งยิ้มกลบเกลื่อน จะว่าไปแล้วก็ ทำ จริงๆ นั่นแหละ ก็แอบใช้ยาไล่สัตว์ประหลาดมาตลอดทางเลยน่ะ ถ้าไม่ถึงขนาดฝูงออร์คแล้วล่ะก็ ไม่มีตัวอะไรย่างกรายเข้ามาใกล้ได้หรอก นอกจากนั้นคุณแม่โนรุนก็ยังได้รับสกิลใหม่ที่ชื่อ【ข่มขู่1】มาด้วย แจ่มใช้ได้เลยล่ะ ผลของสกิลนี้จะคอยกันสัตว์ประหลาดอ่อนๆ ออกไป ไม่ให้เข้ามายุ่มย่าม
[1 威圧]

   และขณะนี้ พวกเราก็กำลังอยู่ที่ลานค้างแรมไม่ไกลจากเมือง เนื่องจากเห็นว่าหากเดินทางกันต่อ ก็อาจจะถึงตัวเมืองในช่วงดึก ซึ่งป่านนั้นแล้วคงจะหาที่พักได้ลำบาก เพราะงั้นพวกเราจึงลงความเห็นกันว่าคืนนี้จะพักที่นี่ไปก่อน ก็ไม่ใช่ว่าจะรีบร้อนไปไหนกันนี่นะ

   มื้อเย็นวันนี้ทำแบบมักง่ายขอไปทีล่ะ ก็ถ้าจะทำอาหารดีๆ กินหรูดูแพงตลอดเว มันเหนื่อยนะ แต่ว่าเพื่อนร่วมทางทั้งสองนางก็แลดูจะไม่เห็นความใส่ใจที่หายไปซักเท่าไหร่ ขณะทานก็ยังคงแสดงสีหน้าเกือบๆ จะติดเรท แบบที่ไม่ควรทำในที่สาธารณะอยู่ เอาจริงๆ นะ เอโร่ย1 ชะมัดเลยอ่ะค่ะคุณ
[1 エロイ(Eroi) : ลามก] 

      “เอ้อ จะว่าไป พอไปถึงหัวเมืองแล้ว คุณเร็นวางแผนจะหาโรงแรมแบบไหนหรือคะ”

      “อืมม ขอที่ๆ มีอ่างอาบน้ำดีๆ ยอมให้โนรุนกับเบลเข้าพักได้ จากนั้นก็คือของกินอร่อย นอกนั้นจะยังไงก็ได้ค่ะ”

      “ที่พักที่มีคอกกับโรงอาบน้ำดีๆ ก็พอมีอยู่หรอกนะคะ.....แต่ที่ๆ ระดับของกิน สูงพอที่จะทำให้คุณเร็นพอใจนี่...”

      “เป็นไปไม่ได้หรอกลิลลี่ ที่พักแบบนั้นไม่มีทางหาได้จากที่ไหนหรอกนะ~ ”

      “เอ่ออ โรงแรมที่ฮาลูร่านั่นก็ไม่ได้แย่นะ? ”

      ““เห? ””

   ปฏิกิริยาแบบนั้นมันอะไรก๊านน เห็นฉันเป็นพวกปากสูงขนาดนั้นเลยเหรอ
   ก็ขนาดแม่บ้านมืออาชีพ ยังต้องมีอยากออกไปทานอาหารนอกบ้าน ที่บางทีรสชาติก็ไม่ได้ดีกว่าฝีมือตัวเองบ้างเลยใช่มะล่ะ

      “ทานอาหารที่ทำด้วยตัวเอง กับทานอาหารที่เป็นฝีมือคนอื่นมันคนละเรื่องกันเลยนี่นา แถมการได้ลองอาหารหลากหลายมันก็เป็นการเปิดหูเปิดตาเรียนรู้ได้อีกทางนะ”
　
      “อืมม งั้นก็ง่ายขึ้นเยอะเลยล่ะ เอาเป็นโรงแรมนั้นดีมั้ยนะ เอ๊ะ หรืออีกที่นึงดี......”

      “ไม่เป็นต้องคิดเยอะเลยลิลลี่ พวกเรานอนที่หัวเมืองกันแค่คืนเดียวเอง แถมอาจจะออกไปกินข้าวข้างนอกด้วยซ้ำ~ นี่~ จำได้มั้ย ว่าในเมืองนี้มี ร้านนั้น อยู่น่ะ~ ”

      “อ๊ะ  ร้านนั้น ที่แวะกินกันระหว่างทางไปฮาลูร่าสินะ ก็อร่อยจริงๆ นั่นล่ะน้า! อื้ม เอาไว้พวกเราแวะไปร้านนั้นกัน! ”

      “ตกลง พวกเราจะออกไปทานข้าวที่ร้านอื่น ที่ไม่ใช่ในโรงแรมกันสินะคะ?”

      “ใช่แล้วค่ะ! พวกเราสองคนจะเลี้ยงเองค่ะ ถือซะว่าเป็นการตอบแทนที่ช่วยดูแลอะไรหลายๆ อย่าง มาจนถึงตอนนี้ล่ะ! ตกลงนะอาริสะ? ”

      “จัดไปค่า~ ”

   ลาภปากล่ะー ไม่มีอะไรดีไปกว่าของกินฟรีอีกแย้ว

      “ว่าแต่มันเป็นร้านอาหารแบบไหนเหรอคะ? ”

      “ว่ากันว่าพ่อครัวที่ร้านอาหารนี้ ฝีมือดีที่สุดในเมืองเลยล่ะ แถมยังเป็นที่รู้กันอีกว่าเป็นที่โปรดปรานของท่านเอิร์ลผู้ปกครองเมือง แล้วก็ดูเหมือนว่าจะเป็นคนรับผิดชอบอาหารในงานเลี้ยงที่ท่านเอิร์ลเป็นเจ้าภาพ เชิญแต่แขกที่เป็นเชื้อพระวงศ์กับชนชั้นสูงอีกด้วยล่ะ”

   โอ๊วว แทบจะเรียกได้ว่าเป็นถึงต้นเครื่อง1 เลยนะเนี่ย! น่าตื่นเต้นเป็นบ้า!
[1 ต้นเครื่อง : (น.) หัวหน้าพ่อครัว/แม่ครัวในวัง]

      “ท่านเอิร์ลที่เป็นผู้ปกครองพื้นที่แถบนี้ โด่งดังในเรื่องความแข็งแกร่งของกำลังทหารมากเลยนะ สมัยที่ทำสงครามกับประเทศทางตะวันออกเมื่อสิบปีก่อน ก็ทำผลงานเอาไว้ได้ดีเลยล่ะ”

   โฮะโฮ่

      “แต่เห็นว่า จะบริหารบ้านเมืองไม่ค่อยได้เรื่องซักเท่าไหร่”

   เอ๋ แล้วจะไม่เป็นไรเหรอน่ะ?

      “แต่ดูเหมือนกับว่า ตัวท่านเอิร์ลจะเป็นคนที่นิสัยใจคอดี เลยเป็นที่รักในหมู่ลูกน้องฝ่ายบริหารอยู่ไม่น้อย เพราะงั้นทุกวันนี้กิจการบ้านเมืองเลยยังเดินได้อย่างราบรื่นน่ะ ”

      “ใช่แล้วๆ ทีนี้พอท่านเอิร์ลจัดงานปาร์ตี้ โดยเชิญขุนนางผู้ปกครองดินแดนทั้งหลายที่อยู่รอบๆ มาเป็นแขก เลยให้พ่อครัวคนนี้มาเป็นคนคุมอาหารในงาน ทำให้งานเลี้ยงประสบความสำเร็จ ได้รับคำชมล้นหลามเลยล่ะ~ ”

      “และตั้งแต่นั้น พ่อครัวคนนี้เลยเป็นที่รู้จักกันว่าเป็นคนสนิทของท่านเอิร์ลยังไงล่ะ”

   เหหー

      “เอ่อ ถ้าจะมีชื่อเสียงขนาดนี้ ก็คงแพงแหงๆ เลยสินะ....”

      “ไม่ต้องกังวลไปค่ะ! เห็นอย่างนี้ พวกเราก็ทำเงินได้ดีใช้ได้อยู่นะ”

      “แล้วก็ ถ้าเป็นร้านอาหารหรูระดับนี้มันก็มีคอสหลายระดับชั้นราคาให้เลือก เพราะงั้นไม่เป็นไรหรอกนะ~”

      “เจ้าพวก คอสระดับสูงสุด มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วล่ะ แต่ถ้าเป็น คอสระดับกลาง ล่ะก็ ส.บ.ม.ย.ห. ! ”

      “ลิลลี่ อย่างน้อยก็เป็น คอสชั้นสูง เถอะนะ~......”

      “อึ๊ก! ”

      “นี่ๆ ไม่ต้องฝืนหรอกนะ”

      “ไม่เป็นไรค่ะ! คอสชั้นสูง นี่แหละ! เพราะยังไงก็มีตัวหารอยู่แล้ว! ”

   อืมม ฝืนกลืนเลือดอยู่รึเปล่าเนี่ย......

      “อ่าา งั้น ขอรับข้อเสนอด้วยความยินดีนะคะ”

      “ค่ะ เต็มที่เลยนะคะ!
      คืออยากบอกว่า จริงๆ แล้วการที่คุณเร็นจัดการเรื่องรถม้ากับอาหารให้ ทำให้ประหยัดเงินตรงนี้ไปได้มากโขเลย เพราะงั้นไม่ต้องคิดมากหรอกนะคะ”

      “ค่ะ เข้าใจแล้ว จะรอนะ”


   เอาซะรู้สึกผิดเบาๆ เลยเนี่ย แต่ในเมื่อทั้งคู่ออกปากมาขนาดนี้แล้ว ก็ไม่อยากให้เสียน้ำใจล่ะนะ ว่าแต่ ร้านอาหารหรู งั้นเหรอ? ร้านอาหารหรูของโลกนี้มันจะเป็นแบบไหนกันนะ? ถ้าบอกว่าเป็นที่โปรดปรานของพวกชนชั้นสูงแล้ว จะเหมือนกับพวก ร้านอาหารของชนชั้นสูง รึเปล่าหว่า? แย่แล้ว คิดแค่นี้ใจก็เต้นไม่เป็นส่ำแล้วเนี่ย

      “อ่ะ จะว่าไปแล้วจะมีปัญหาเรื่องเดรสโค๊ด1 มั้ยคะเนี่ย? แล้วจะใส่ฮู้ดนี่เข้าไปได้มั้ย.....”
  [1 ドレスコード (Dress code) : แนวทางการแต่งตัวที่จะช่วยคุมไม่ให้หลุดออกไปจากกาลเทศะ]

      “อ๊ะ นั่นสินะคะ ว่าไปแล้วคุณเร็นก็ไม่อยากเป็นเป้าสายตาด้วยนี่นะ
      แต่ว่าไม่เป็นไรหรอกค่ะ ร้านนี้มีทั้งสามัญชน ทั้งคนมีฐานะเป็นลูกค้า แล้วก็ยังมีพื้นที่สำหรับสามัญชนแยกเฉพาะให้เลยด้วยซ้ำค่ะ
      แล้วก็ยังสามารถพบเจอลูกค้าที่เป็นนักผจญภัยชั้นสูงได้บ่อยๆ เพราะงั้นจะใส่ผ้าคลุมเข้าไป ก็คิดว่าคงไม่เป็นไรหรอกค่ะ
       ตราบใดที่ถ้าเราไม่เข้าไปพื้นที่เฉพาะสำหรับชนชั้นสูงก็ไม่น่ามีปัญหาหรอกนะคะ”

      “อย่างนี้นี่เอง ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะคะ ช่วยได้มากเลย”

      “แต่ฉันว่าต่อให้ใส่ฮู้ดก็ยังเด่นในอีกความหมายนึงอยู่ดีล่ะนะ~ ”

      “อื้ม นั่นก็ใช่แหละ แต่ถ้าไม่ปิดบังเลย หน้าตาของคุณเร็นจะไม่เด่นกว่าหรอกเหรอ? ”

      “......พูดอีกก็ใช่อีกล่ะน้า~ ”

   ขอโทษล่วงหน้าละกันงั้น

   หลังจากที่วางแผนลั๊ลลากันเรียบร้อย พวกเราก็รีบเข้านอนแต่หัวค่ำ เพราะคุยกันไว้ว่าจะออกเดินทางกันแต่เช้าตรู่ ทำไมต้องรีบแบบนั้นน่ะเหรอ? ก็เพราะว่าพอถึงกลางทางพวกเราต้องลงจากรถ แล้วใช้การเดินเท้าเพื่อเข้าเมืองแทนยังไงล่ะ
   ด้วยว่ารถเทียมม้านั้น จะเข้าพักที่ไหนก็ต้องจอดทิ้งไว้ที่คอกม้า จะผ่านเข้าประตูเมืองก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายเพิ่ม แล้วก็ไหนจะต้องมานั่งระวังว่าจะมีคนจับสังเกตเรื่องว่าเป็นโกเลมซะอีก มีแต่เรื่องยุ่งยากหยุมหยิม เพราะงั้นก็เลยตัดใจไม่ใช้ แล้วเดินเท้าเข้าเมืองมันซะเลย

   รุ่งขึ้น พวกเราออกเดินทางเช้าได้ตามกำหนดการ พอถึงกลางทางก็เก็บรถม้าลงไปแล้วเดินเท้าต่อ ถึงแม้ว่าระยะทางที่เหลือจะค่อนข้างไกล แต่ด้วยการที่ริมทางเป็นทุ่งข้าวสาลีสุดลูกหูลูกตาก็ไม่ได้ทำให้ลำบากเกินไปนัก ถึงประตูเมืองก็ก่อนบ่ายพอดี จะมีเรื่องขลุกขลักนิดเดียวก็ตรงที่โนรุน และเบลยังคงทำให้ยามเฝ้าประตูตกใจได้เสมอ แต่พวกเราทุกคนก็สามารถผ่านเข้าเมืองได้อย่างสวัสดิภาพโดยไม่มีปัญหาอะไร

<Prev - Index - Next>