055 - ต่อให้อีกฝ่ายจะเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดา ฉันก็ไม่ยั้งมือหรอกนะ!
ด้วยเหตุนั้น ฉันเลยตัดสินใจที่จะลงแข่งประกวดแข่งทำอาหารของหมู่บ้าน เพื่อจะได้สิทธิ์ในการซื้อไข่ล่ะ
หลังจากที่มองซ้ายขวาแล้วยืนยันได้ว่ารอบข้างไม่มีใครอื่นอีก ส่วนชาวบ้านคนที่คุยด้วยเมื่อสักครู่ก็เดินจากไปแล้ว ฉันก็ใช้สกิลเก็บรถเทียมม้าลงไป และมุ่งหน้าตรงไปที่ลานกว้างพร้อมๆ กับโนรุนและเบล เอาล่ะ เพื่อไข่! เพื่อไข่!
ทันทีที่เดินเข้าไปใกล้ ก็พบว่าลานกว้างเบื้องหน้านั้นล้นหลามไปด้วยผู้คน
เตาไฟสำหรับทำอาหารห้าตัว เรียงรายกันอยู่กลางลาน
ตรงข้ามกันนั้นเป็นโต๊ะและเก้าอี้ โดยมีชายวัยกลางท่าทางหัวดื้อนั่งประจำอยู่ ชายคนนั้นมีร่างกายค่อนข้างกำยำ ผมสีเทาแซมกระจายไปทั่ว ขอเดาว่านี่คงเป็นหัวหน้าหมู่บ้านสินะ?
เท่าที่ส่องดู เห็นมีคนกำลังยืนปรุงอาหารอยู่ก่อนแล้ว จากนั้นหนึ่งในผู้เข้าแข่งขันก็เผยรอยยิ้มกริ่ม พร้อมยกจานอาหารที่ปรุงเสร็จ เดินเข้าไปวางตรงหน้าคนที่น่าจะเป็นหัวหน้าหมู่บ้าน
“นี่มันอะไรกัน! คิดว่าของแบบนี้จะทำให้ข้าพอใจได้รึยังไง! ”
โกรธซะแล้ว เล่นใหญ่อีกตะหาก แต่ว่านะ เล่นเอา ไข่ละเลง1 มาใช้ประกวดเนี่ยก็สมควรโดนโกรธอยู่หรอก ไม่เอาน่า
[1 スクランブルエッグ(scramble egg) : ไข่ละเลง, ไข่ขยี้, ไข่คน ]
แต่ถึงจะเล่นใหญ่เล่นโตขนาดนั้น คุณลุง(ที่น่าจะเป็น)หัวหน้าหมู่บ้านกลับตักไข่นั่นเข้าปากไป อื้ม ไม่แน่ว่า รสชาติอาจจะอร่อยผิดไปจากรูปร่างที่เห็นก็ได้……
“นี่มันแค่เอาไปทอดเฉยๆ เองไม่ใช่เรอะ! แล้วได้ใช้สมองคิดถึงปริมาณเกลือก่อนที่จะใส่ลงไปมั้ยวะเนี่ย! ไม่ผ่าน! ออกไป! ”
แค่ทอดเนี่ยนะ…...คิดอะไรอยู่ฟะ
ผู้กล้าคนถัดไปมาแว้ว ส่วนสิ่งที่อยู่ในจานนั่นก็คือ! ... ไข่ดาว
“อย่ามาทำเป็นเล่นนะโว้ย! นี่มันแค่ไข่ดาวใส่เกลือเองไม่ใช่รึไง! ”
หมอนี่มันร่างแยกของเจ้าคนเมื่อตะกี้รึเปล่าเนี่ย ทำไมรู้สึกเหมือนเพิ่งได้ยินประโยคเดียวกันวนผ่านไปเมื่อครู่ แต่ว่านะ อย่างน้อยก็ทอดเบค่อนหรือแฮมวางไปข้างๆ พร้อมกระหล่ำปลีซอยก็ยังดี
คนถัดมาเป็นไข่ต้ม บ้าไปแล้ว โอ๊ยยยย....
ผลการตัดสินน่ะเหรอ ดูไม่จืดเลยล่ะ
“มีใครอยากมาลองอีกมั้ย! ”
บรรยากาศมาคุแบบนี้เอาซะไม่อยากออกไปเลยแฮะー แต่ไม่ได้ ยังไงก็ต้องก้าวขาออกไปน่ะแหละ
“เอ่อ ไม่ใช่คนที่ประกอบสัมมาชีพแม่ค้าสามารถเข้าร่วมได้มั้ยคะ? ”
“อื้ม!? แกเป็นใครกัน! แต่ถ้าอยากได้ไข่ก็เข้ามา! เป็นหรือไม่เป็นก็เข้าร่วมได้ทั้งนั้นแหละ! ”
เป็นแนวๆ ตาลุงบ้าพลังสินะ แต่ก็ดีแล้ว ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรหรอก
“งั้นดิฉันขอเข้าร่วมด้วยค่ะ”
“เฮ้ย เดี๋ยวๆ ก่อนอื่นถอดไอ้ฮู้ดนั่นออกซะ”
“ขอไม่เอาออกได้มั้ยคะ? ”
“คนแบบไหนกันที่จะยอมให้ คนที่ปิดหน้าปิดตามาเข้าแข่งน่ะ! ถ้าไม่ถอดออกก็ไม่ต้องแข่ง! ”
“......รับทราบแล้วค่ะ”
ช่วยไม่ได้นะ ยอมก็ได้……
จากนั้น ฮู้ดก็ถูกเลิกออก
เอ๋? จะว่าไปแล้วแค่ไม่เข้าร่วมแข่งก็ได้นี่หว่า? ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำตัวเด่นรึไงกัน? แต่ว่านะ ไข่น่ะ! ไข่เป็นเรื่องตรงหน้าที่สำคัญกว่า! แล้วก็ตอนนี้ใส่แว่นอยู่ เพราะงั้นแล้วไม่เป็นไรหรอก!
ทันทีที่ฮู้ดถูกเลิกออก เสียงจากฝูงชนรอบข้างก็เงียบสงัดลงไปชั่วขณะ แล้วเสียงฮือฮาเหมือนผึ้งฝูงใหญ่ก็ดังขึ้นมาแทน แว่นไม่ได้ช่วยอะไรเล้ย! แต่ว่า...ไม่สนแล้วว้อย ไม่สนแล้ว!
เดี๋ยวนะ เอ๋? ทำไมโนรุนถึงดูหงุดหงิดแบบนั้นล่ะ? เอ๋? ไม่เด่นไปหน่อยเหรอ? เหรอ? ไม่นะ เพื่อไข่ไง? ใช่แล้วไข่ไงล่ะ! ถ้าซื้อได้จะทำไข่ให้ทานนะคุณโนรุน! นะ?
หลังจากที่เกลี้ยกล่อมให้คุณแม่เฟนริลอารมณ์ดีขึ้นแล้ว พอตั้งสติได้ก็หันมาที่เตา มองไปข้างๆ เห็นโต๊ะพร้อมด้วยอุปกรณ์เครื่องครัวเรียงรายกันอยู่
“ไม่จำเป็นต้องใช้ไข่เป็นวัตถุดิบหลักก็ได้ใช่มั้ยล่ะคะ? ”
“ใช่ ข้าไม่ใส่ใจเรื่องนั้นหรอก ขอแค่ใช้เถอะ! สำคัญแค่ต้องมีไข่เป็นส่วนผสมเท่านั้น! ”
“รับทราบแล้วค่ะ”
ฉันเรียกขวดโหลใบหนึ่งออกมาจาก【มิติกักเก็บ】 โดยแสร้งทำเป็นล้วงเข้าไปหยิบออกมาจากผ้าคลุม เจ้าสิ่งที่อยู่ในขวดนี้ล่ะ จะเป็นพระเอกสำหรับอาหารจานนี้
แต่ว่านะ ความตั้งใจแรกสุดคือ คิดจะทำข้าวห่อไข่อยู่หรอก แต่จากที่เจอเหตุการณ์ ของเลียนแบบ ที่โรงแรม ก็พอมองเห็นว่าต้องมีเรื่องน่ารำคาญตามมาแหงๆ เพราะงั้นเลยเลือกทำสิ่งที่ แค่มองก็ไม่สามารถทำตามได้ น่าจะดีกว่า
“เฮ้ย! นั่นมันอะไรน่ะ! ”
“หอมใหญ่ค่ะ”
“......หอมใหญ่? ไอ้ที่สีดำๆ นั่นน่ะเหรอ? ”
“ค่ะ”
ไม่ได้ดำซักหน่อย เรียกว่าเป็นสีอำพันเข้มต่างหากย่ะ
ซุปหอมใหญ่ที่จะทำเที่ยวนี้ วัตถุดิบมีแค่หอมใหญ่กับไข่เท่านั้น นอกจากนั้นก็มีแค่เครื่องปรุงรสธรรมดาๆ ที่หาที่ไหนก็ได้
ฉันตั้งหม้อต้มน้ำ โดยใช้น้ำที่ใช้เป็นน้ำร้อนอยู่แล้ว จึงเดือดในชั่วอึดใจ พร้อมทั้งใช้ช้อนตักของเหลวสีอำพันในขวดโหลใส่ลงในหม้อ
ของเหลวสีอำพันนี่คือ หอมใหญ่ทอด
ขั้นตอนการทำนั้นง่ายมาก เพียงแค่ตั้งกระทะ ใส่น้ำมันและนำหอมใหญ่ลงไปทอดโดยใช้ไฟอ่อน จนกว่าจะกลายเป็นคาราเมลสีอำพัน สิ่งที่ต้องระวังมีเพียงแค่คอยคนระวังไม่ให้หอมใหญ่ไหม้ติดกระทะเท่านั้น อย่างไรก็ตาม สำหรับขั้นตอนที่ฟังดูไม่มีอะไรสลับซับซ้อนนี้ กลับกินเวลาราวๆ หนึ่งชั่วโมงเลยล่ะนะ
อาจจะฟังดูเหมือนใช้เวลามากเกินไป แต่จุดที่ยุ่งยากก็มีเพียงแค่นี้แหละ ที่เหลือก็เพียงนำหอมใหญ่ทอดที่ได้ไปต้มกับน้ำเดือดเท่านั้น ก็จะได้ซุปที่อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อออกมาแล้ว
ฉะนั้น เจ้าสิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่นี่ สามารถเรียกเต็มปากกว่าซุปหอมใหม่แบบกึ่งสำเร็จรูปก็ยังได้
ตามปกติแล้ว ที่เหลือก็แค่ใส่เกลือและพริกไทยเพื่อปรุงรส แต่หนนี้จะทำอะไรพิเศษกว่าปกติออกไปเล็กน้อย ด้วยการฝานหอมใหญ่สดเป็นแผ่นบางๆ ใส่ลงไปด้วยเพื่อเพิ่มรสสัมผัส จากนั้นลดไฟลงต้มด้วยไฟอ่อน เพื่อจะได้คงความกรุบกรอบของหอมใหญ่สดเอาไว้
เมื่อทุกอย่างสุกได้ที่แล้วฉันก็ปิดไฟ รีบตีไข่ราดลงไปในหม้อ จากนั้นก็ปิดฝาทันที เพื่อใช้ความร้อนคงเหลือในหม้ออบให้ไข่สุก เพราะถ้ายังไม่ดับไฟ แล้วใส่ไข่ น้ำจะร้อนเกินไปจนทำให้เนื้อของไข่แข็งกระด้าง ขาดความนุ่มฟู
เพียงชั่วครู่ฉันก็เปิดฝาหม้อออก อื้ม ไข่นุ่มฟูกำลังดีเลยล่ะ
“เสร็จแล้วค่ะ”
ซุปสีคาราเมลถูกนำไปวางตรงหน้าหัวหน้าหมู่บ้าน
“......เร็วมาก”
“นั่นสินะคะ”
“นี่ใส่ไอ้ที่สีดำๆ เมื่อตะกี้เข้าไปในนี้ด้วยเหรอ? กินเข้าไปจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ย? ”
“ไม่ต้องฝืนทานก็ได้นะคะ จะปฏิเสธก็ไม่ผิดอะไร หรือถ้าจะทานแต่ยังกังวล ให้ดิฉันทานให้ดูก่อนก็ยังได้ค่ะ”
“ไม่ต้องหรอก ข้าเห็นแกชิมตั้งแต่ตอนปรุงแล้ว ที่ข้ากังวลน่ะ เป็นเรื่องของรสชาติต่างหาก ว่าแต่กลิ่นนี่น่ะมัน….กินล่ะ! ”
อื้ม ก็กลิ่นมันเจ้มจ้นมากเลยใช่มะล่ะ ตอนนี้ฝูงชนที่รุมกันอยู่ในลานก็เริ่มหันรีหันขวาง อยู่ไม่นิ่งกันแล้ว
คุณหัวหน้าหมู่บ้านมองกวาดสังเกตการณ์ไปที่ผู้คนรอบๆ ตัว ก่อนที่จะหยิบช้อนขึ้นมาตักซุปเข้าปาก จากนั้นก็ชะงักค้างไปชั่วครู่ ก่อนที่จะตักคำที่สองเข้าปาก แล้วก็ตามด้วยคำที่สามทันที
“......นี่มัน อะไรกันเนี่ย”
นั่นสิ นี่มันอะไรกันน้อー
“คุณเร็น ทำอะไรอยู่น่ะ! ”
คุณลิลลี่และอาริสะเดินแหวกฝ่าฝูงชนเข้ามาถึงตัว ขณะที่ฉันมัวแต่ดีใจอยู่
“คุณลิลลี่”
“สะดุดตาเกินไปแล้วค่ะ โอ๊ย! รีบปิดหน้าได้แล้วนะคะ…..”
คุณลิลลี่ไม่ว่าเปล่า รีบยกมือขึ้นมาดึงฮู้ดที่อยู่หลังคอของฉันขึ้นมาปิด อ่า ลืมไปเลยล่ะ
“เอ่อ ถ้าลงแข่งประกวดปรุงอาหารแล้วผ่าน พวกเค้าจะยอมขายไข่ให้น่ะ…... ”
“นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ต้องเปิดเผยใบหน้าให้คนอื่นเห็นเลยนี่! คุณเร็นไม่อยากเป็นจุดดึงดูดความสนใจไม่ใช่เหรอคะ แล้วนี่ก็อยู่ท่ามกลางฝูงชนอีก มันอันตรายไม่ใช่เหรอ!? แล้วไหนจะซุปน่าอร่อยที่พวกเรายังไม่เคยกินนี่อีกล่ะ…..”
“เอ่อ ขอโทษนะคะ? ”
“ไม่ให้อภัยค่ะ! ”
ท่าทางของคุณลิลลี่ตอนกำลังงอนนี่น่ารักจังงิ น่ารักมากซะจนอยากเดินเข้าไปจุ๊บเลยล่ะ
“ลิลลี่ ดูเหมือนว่าคนๆ นี้จะไม่ได้มีสำนึกเลยซักนิดไม่ใช่เหรอ~? ”
ม-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ
โกรธเรื่องไม่ได้กินนี่แหละฟ่ะ
ReplyDeleteนึกว่าจะทำข้าว ตอกไข่ดิบ !!
ReplyDeleteปิดไฟ? ทำไมรู้สึกยังกับใช้เตาแก๊ส??? แฮะ???
ReplyDelete