048 - ฉันอยากได้นมกับไข่จริงๆ นะคะ

ก็ไม่รู้สินะ แต่ดูเหมือนฉันจะเกิดใหม่ที่ต่างโลกล่ะ

よくわからないけれど異世界に転生していたようです
แปล : Ayumin3310

   หลังจากจัดการมื้อเที่ยงเสร็จ เพื่อนร่วมโต๊ะทั้งสามสิ้นสภาพไปแล้ว แทบจะไม่สามารถขยับไปไหนได้เพราะอิ่มเกิน การตอบสนองก็ช้าเหมือนหอยทาก เลยคิดว่าจะทิ้งทั้งสามหน่อกองไว้แบบนี้แหละ

   ในเมื่อตอนนี้เข้าช่วงคล้อยบ่ายไปแล้ว สายเกินที่จะออกไปนอกเมืองออกหาของป่า ทั้งยังขี้เกียจอีก
   ว่าไปแล้ว ทางนี้ได้รับสกิลใหม่มาเพียบเลย นับตั้งแต่ออกเดินทางไป-กลับหมู่บ้านทางใต้น่ะー ถึงจะสามารถดูผลของสกิลนั้นๆ ได้จากการเปิดหน้าต่างสถานะแล้วก็ใช้สกิล【ประเมินค่า】ส่องดูก็เถอะ แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถที่จะรู้ถึงเงื่อนไขของการได้รับสกิลมาได้อยู่ดี เพราะงั้น เลยตั้งใจว่าจะเข้าไปหาข้อมูลจากห้องสมุดอ้างอิงของกิลด์ดูสักหน่อย

   ส่วนนี่คือเหตุผลที่ทำให้อยู่ๆ ก็อยากศึกษาเรื่องนี้

   แรกเริ่มเดิมทีเลยก็คือ แม้ว่าจะมี【ศาสตร์โกเลม】,【ควบคุมโกเลม】และ【ศาสตร์มนุษย์กล】
อยู่ก็ตาม แต่ก็ยังไม่สามารถสร้าง หุ่นกลที่สามารถคิดคำนวนเอง ขึ้นมาได้ นี่เลยแอบหงุดหงิดใจอยู่บ้าง
   แต่ว่านะ ทางนี้ก็คิดว่าพอจะรู้เหตุผลอยู่ อาจจะว่าเพราะฉันขาดสกิลที่เป็นพื้นฐานของสกิลพวกนี้น่ะสิ


   ถ้าจะว่าไปแล้ว【ศาสตร์มนุษย์กล】เป็นสกิลขั้นพัฒนาของ【ศาสตร์โกเลม】 และก็ดูเหมือนกับว่าถ้าไล่ไปตามตารางสกิลแล้ว 【ศาสตร์โกเลม】ก็จะเป็นสกิลที่ได้มาจากสกิลที่ชื่อว่า【เล่นแร่แปรธาตุ1】อีกทีหนึ่ง อาจจะนอกเรื่องไปหน่อย แต่ก็ดูเหมือนว่าสกิลที่ชื่อ【ทักษะการผสม】ที่มีผลกับการสร้างโพชั่นเนี่ย ก็งอกเงยออกมาจาก【เล่นแร่แปรธาตุ】เหมือนกัน
[1  錬金術(Renkinjutsu) : Alchemy - เล่นแร่แปรธาตุ]
   ซึ่งปัญหาก็คือ…...ฉันดันไม่มี【เล่นแร่แปรธาตุ】ที่เป็นสกิลพื้นฐานของทุกสิ่งที่ว่ามาข้างต้นเลย แถมยังไม่รู้ถึงเงื่อนไขของการที่จะได้รับสกิลมาอีกด้วยน่ะสิ

   เพราะที่ผ่านมาเอาแต่พึ่ง【เวทย์รังสรรค์】มาตลอด เลยทำให้ได้รับสกิลที่ไม่ควรได้ โดยไม่มีสกิลขั้นพื้นฐานก่อนหน้า เรียกง่ายๆ ว่าโดดข้ามสเต็ปมา เพราะงั้นแล้ว【เวทย์รังสรรค์】นี่เหมือนดาบสองคมเลยนะ มีทั้งข้อดีแล้วก็ข้อเสีย โดยเฉพาะในแง่ของการกิน MP เยอะน่ะนะ
   เพราะงั้น นี่เลยว่าจะหยุดทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับสกิล【เล่นแร่แปรธาตุ】เอาไว้ก่อน

   ถัดมาก็คือทักษะที่ชื่อว่า【ทักษะการควบคุมกายา1】
[1  身体制御 ในตารางสกิลตอนที่ ท้ายตอนที่ 44 ใช้คำว่า “ทักษะการควบคุมร่างกาย” จากนี้ขอเปลี่ยนเป็น “ทักษะการควบคุมกายา” แทนนะคะ]

   เจ้าเนี่ย เป็นสกิลที่ต่อยอดงอกเงยออกมาจากสกิลที่ชื่อว่า【ซ่อมเสริมกายา1】โดยการทำงานของมันก็คือจะป้องกันไม่ให้ความแข็งแรงของร่างกายถดถอยลง ทั้งจากอาการบาดเจ็บแล้วก็เจ็บป่วยจากโรคภัยไข้เจ็บต่างๆ ทั้งยัง่วยให้ป่วยได้ยากขึ้นอีกต่างหาก
[1  肉体維持]
   ส่วน【ทักษะการควบคุมกายา】ที่เป็นเวอร์ชั่นที่ต่อยอดมาเนี่ย ดูเหมือนว่าผลก็จะเหมือนๆ กันแต่ให้ผลดีกว่า แล้วก็ยังเป็นตัวแตกแขนงไปสู่สกิลที่เน้นการเคลื่อนไหวของร่างกายอื่นๆ ต่ออีก ส่วนที่นอกเหนือออกไปจากของเดิมนั้น ให้เดาก็น่าจะเป็นสกิลที่ช่วยเกี่ยวกับการควบคุมร่างกายตามชื่อ? อะไรประมาณนั้นมั้งนะ? ถึึงจะพอรู้รายละเอียดของสกิลจาก【ประเมินค่า】อยู่แล้ว แต่นี่ก็หาข้อมููลเพิ่มเผื่อจะได้รู้อะไรมากขึ้นน่ะสิ

   เจ้าพวกบรรดาสกิลที่เกี่ยวกับการฝึกฝนร่างกายเนี่ย ถ้าเป็นคนที่ใช้งานร่างกายบ่อยๆ มากๆ แล้ว จะได้รับมาง่ายๆ เลย
   แต่ว่านะ ฉันได้สกิลนี้มาระหว่างกำลังทำ กิจวัตร ล่ะ…..พอเถอะ ขอไม่พูดมากไปกว่านี้ดีกว่านะ…...

   แล้วก็ยังมีอีกอัน
 
   【เวทย์เสริมพลัง : พลังกาย1】ได้รับมาตอนที่ล้มโอเกอร์ลอร์ดล่ะ เจ้านี่อ่ะ สุดยอดมากเลยนะ เพราะตอนที่เปิดใช้งาน มันเล่นเพิ่มทั้ง STR, VIT แล้วก็ AGI แต่ว่านะ ข้อเสียก็คือ เจ้าสกิลนี้ก็จะสูบ MP ของเราออกไปเรื่อยๆ ด้วยเช่นกัน
[1 身体強化：魔力]
   หลังจากการไล่หาจากคลังข้อมูลของกิลด์แล้ว…..ก็ยังไม่รู้จริงๆ นั่นล่ะ ว่าได้สกิลนี้มาได้ยังไง แต่ถ้าจะให้เดาก็คือ น่าจะเป็นตอนที่ฉันพยายามเพิ่มระยะการมองเห็นของ【นัยน์ตาเหยี่ยว1】โดยแลกกับ MP ตอนที่กำลังจะยิงกระสุนมีดนัดสุดท้ายใส่เจ้าลอร์ดนั่นน่ะสิ
[1 鷹の目 ]

   นอกเหนือไปจากสกิล【เวทย์เสริมพลัง : พลังกาย】ที่เพิ่มแค่พลังกายแล้ว ดูเหมือนว่าก็จะมีแบบที่คล้ายๆ กันแต่ไปเพิ่มพลังเวทย์มนต์แทนด้วยอยู่ และแน่นอนว่ามันไม่ได้ขัดกันแต่อย่างใด สามารถมีสกิลทั้งสองตัวได้พร้อมๆกัน แต่ไม่ค่อยยักกะเห็นนักผจญภัยที่ไหนทำแบบนั้นกัน

   นอกจากนั้นยังได้รู้มาถึงการมีอยู่ของ พลังใจ1 ที่เป็นเหมือนพลังภายในที่ทำให้นักรบใช้พลังพิเศษท่าพิเศษ อย่างพวกท่าที่ใช้อาวุธฟาดคมดาบออกไปเป็นการโจมตีระยะไกล หรือท่าที่โจมตีเป็นรัศมีวงกว้าง ถ้าจะให้เปรียบก็เหมือนกับ เวทย์มนต์โจมตี แต่เป็นในเวอร์ชั่นของนักรบ อย่างที่เห็นบ่อยๆในมังงะนั่นล่ะ  แต่ที่ต่างออกไปก็คือ เจ้า พลังใจ ที่ว่านี่ ใช้ HP เป็นเชื้อเพลิง เหมือนกับที่พลังเวทย์ ใช้ MP เป็นเชื้อเพลิง ถ้าโหมใช้งานมากๆ HP หรือ MP ตกลงเหลือ 0 ก็แค่ตาย สั้นๆ ง่ายๆ
[1 闘気 จริงๆแปลว่า จิตแห่งการต่อสู้ค่ะ แต่ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไง เอาเป็นพลังใจละกัน :P ]

   ด้วยเหตุนั้น จึงทำให้มักเกิดปัญหากับเรื่องของการใช้งานค่า HP และ MP อยู่บ่อยๆ แต่ว่านะ ถ้าจำไม่ผิด มันก็จะมีสกิลอีกอันหนึ่งที่ใช้บริหารจัดการอยู่ แต่ว่าไม่ยักกะบอกชื่อแฮะ

   สุดท้ายก็ไม่ได้รู้อะไรมากมาย โดยเฉพาะสกิล【ทักษะการควบคุมกายา】และ【ซ่อมเสริมกายา】ฉันออกมาจากห้องสมุดอ้างอิงของกิลด์ด้วยความรู้สึกที่ซับซ้อน แนวๆ ว่าจะดีใจก็ไม่ใช่ เสียใจก็ไม่เชิง
   ว่าแต่นี่ก็ยังเช้าอยู่เลย ควรทำอะไรต่อไปดีหนอ?

   ตัดสินใจได้ก็หันหางเสือ ตรงไปที่ร้านของคุณนิโคล ไปตุนข้าวสารที่เพิ่งทานไปเพิ่ม

      “สวัสดีตอนบ่ายค่ะ”

      “อ้าวนั่นเร็นไม่ใช่เหรอ สวัสดีตอนบ่ายครับ มาเอาข้าวสารเพิ่มเหรอครับ?”

      “ค่ะ รบกวนด้วย”

   ทุกครั้งที่มาร้านของคุณนิโคล ฉันก็จะมาซื้อข้าวสารจนเป็นเรื่องปกติที่ทำทุกครั้ง หรือจะเรียกว่า มาหาคุณนิโคลเพื่อจะซื้อข้าวสาร เลยก็ยังได้

      “อ่า คราวนี้ขอแป้งสาลีด้วยนะคะ”

      “แป้งเหรอครับ? ลอยด์ หยิบแป้งมาให้ด้วยนะ”

   จากที่เดินทางเที่ยวล่าสุดนี้ ฉันใช้แป้งสาลีจนหมดไปแล้ว เพราะงั้นเลยจำเป็นต้องตุนเพิ่ม คำว่าตุนนี่คือการตุนจริงๆ เพราะซื้อไปเยอะมาก ปกติมนุษย์แล้ว เจอแบบนี้คงต้องสงสัยว่าเอาไปทำอะไรไม่ดีแล้วล่ะมั้ง แต่นี่เพราะว่่าเป็นคุณนิโคล เขารู้จักฉันดีเลยไม่ถามอะไรมากมายให้ยุ่งยาก

      “ว่า่ไปแล้ว ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าค่าตาเลย เดินทางไปไหนมาเหรอครับ?”

      “ค่ะแว่บลง ลงไปทางใต้มานิดหน่อย หมู่บ้านชาวประมงน่ะค่ะ”

      “อย่างนี้นี่เอง หมู่บ้านทางใต้เหรอ แหม ถ้าบอกก่อนผมอาจจะได้ร่วมเดินทางลงไปด้วยกันก็ได้นะครับ”

   แบบนั้นฉันก็อดทำ อะไรๆ ตามใจน่ะสิ เพราะงั้นแล้วทางนี้เลยได้แต่ยิ้มเงียบๆ ไม่ตอบอะไรออกไป

      “ถ้าผมขนปลาทะเลกลับมาได้ ก็น่าจะทำเงินได้มากพอสมควรเลยน่ะนะครับ แต่น่าเสียดายที่ผมใช้เวทย์มนต์ธาตุน้ำไม่ได้”

      “ด้วยระยะทางแค่นี้ ก็น่าจะพอขนส่งกลับมาได้บ้างไม่ใช่เหรอคะ?”

      “ได้ได้ก็คงพอได้หรอกนะครับแต่ต้องเป็นฤดูหนาว แล้วก็ถ้ามีหิมะลงมาก็ทำให้เดินทางลำบากขึ้นอีก ส่วนฤดูร้อนนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย ”

      “อา มีเงื่อนไขอะไรแบบนั้นอยู่ด้วยสินะคะ”

   อย่างที่รู้อยู่ก่อนหน้าแล้วนั่นแหละการจะหาอาหารทะเลทานในแผ่นดินใหญ่เป็นเรื่องยาก

   ถึงแม้ว่าจะมีบางคราวที่พอเห็นปลาทะเลวางขายอยู่ในตลาดบ้างก็เถอะ แต่พอไม่สด รสชาติมันก็ไม่ได้แล้วอ่ะ  เพราะงั้นแล้ว หนทางเดียวที่พอช่วยได้ก็คือ ถนอมอาหาร …...ฉันรู้วิธีทำปลาตากแห้งอยู่หรอกนะ อยู่ๆ จะให้ไปสอนอะไรใครมันก็ไม่ใช่เรื่องอ่ะ แล้วก็ มีความรู้สึกว่าถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปล่ะก็ โกลาหลแน่ๆ

      “หืม? นั่นมัน แป้งบัควีท1? ”
[1 蕎麦粉 (Sobako)]

   ขณะที่กำลังมองดูของในร้านไปรอบๆ พลางพูดคุยเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น กลิ่นหอมอ่อนๆที่คุ้นเคยก็โชยขึ้นมาแตะจมูก นี่มันแป้งบัควีท ใช่มั้ย?

      “รู้จักเหรอครับ? ใช่แล้ว นี่น่ะคือแป้งบัควีท ใส่น้ำแล้วนวด เอาไปอบกินได้”

      “......ขออันนี้ด้วยได้มั้ยคะ?”

      “ได้เลยครับ เท่านี้พอมั้ย?”

      “ค่ะ”

   แป้งบัควีทล่ะ! ทำโซบะกินได้ด้วยล่ะ! ขนมกาเรทก็ด้วยล่ะ! ......อาา นั่นสินะ

      “จะว่าไปแล้ว มีเรื่องที่อยากถามอยู่น่ะค่ะ”

      “อะไรเหรอครับ?”

      “ดิฉันจะสามารถหาซื้อไข่กับนมได้จากที่ไหนเหรอคะ? ”

      “ไข่กับนม? ”

      “ค่ะ อยากได้มาทำอาหารน่ะค่ะ…...”

   ใช่แล้วล่ะ ไข่กับนม แค่สองอย่างนี้ ขอบเขตของอาหารคาว-หวาน ที่ทำได้ก็เป็นอีกเรื่องเลยล่ะนะ

      “อย่างนี้นี่เอง…..ไข่ที่มีขายอยู่ในเมืองนี้ มาจากหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ระหว่างที่นี่ กับหัวเมือง มีฟาร์มเลี้ยงไก่อยู่ที่นั่นน่ะครับ หมู่บ้านที่ว่าอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือถัดจากแนวแม่น้ำไป
      แต่ว่านะครับ หนทางเดียวที่จะหาซื้อไข่ได้จากในเมืองฮาลูร่าคือซื้อผ่านทางกิลด์สมาคมการค้า ซึ่งทางกิลด์ฯ จะยอมซื้อขายด้วยเฉพาะคนที่จดทะเบียนยืนยันตัวตนการเป็นพ่อค้าไว้เท่านั้น เพราะงั้นสำหรับคุณเร็นแล้ว ทางเลือกที่จะไปขอซื้อกับกิลด์เลยอาจจะยากไปสักหน่อยน่ะครับ …...ผมน่ะ สามารถซื้อกับทางกิลด์มาให้ได้ก็จริง แต่มันก็ติดเงื่อนไขเรื่องราคาขายขั้นต่ำที่ทางกิลด์กำหนดอยู่ เพราะงั้นต่อให้ได้มา ก็คงไม่สามารถกดราคาให้ถูกได้”

   หลังจากที่รับฟังเรื่องราวต่อไปอีกหน่อย พอทำให้สรุปภาพคร่าวๆ ได้ว่า การบริโภคไข่ของเมืองนี้ทั้งหมด เกือบจะถูกผูกขาดอยู่กับพวกชนชั้นสูง พ่อค้านิดหน่อย และสามัญชนที่มีฐานะแค่หยิบมือ งั้นจะอธิบายไอ้ไข่ไก่ที่กักตุนอยู่ที่โรงแรมที่ฉันพักอยู่นั้่นได้ไงหว่า? ส่วนเกินจากบัญชีเรอะ? ส่วนเรื่องการกำหนดราคาขายขั้นต่ำของทางกิลด์นั้นก็พอเข้าใจได้อยู่ นั่นก็เพื่อพยุงราคามาตรฐานขของตลาดเอาไว้ยังไงล่ะ
   ด้วยว่ามีแค่ไม่กี่หมู่บ้านที่เป็นแหล่งผลิตไข่ไก่ คือหมู่บ้านที่อยู่รอบเมืองหลวง กับหมู่บ้านที่อยู่ระหว่างหัวเมืองกับเมืองนี้ตามที่ว่า เพราะงั้นแล้วถ้าต้องให้เลือกขาย ก็ต้องให้ความสำคัญกับหัวเมืองก่อนอยู่แล้ว อืมม…..

      “จะเป็นไปได้มั้ยคะ ถ้าอยู่ๆ จะบุกไปขอซื้อจากหมู่บ้านนั้นโดยตรงเลยน่ะค่ะ? ”

      “ได้สิ แต่ผมคิดว่ามันก็ขึ้นอยู่กับการเจรจาน่ะนะ ถึงแม้ว่าอาจจะลำบากอยู่ซักหน่อย ถ้าไม่มีการลงทะเบียนพ่อค้าจากทางกิลด์สมาคมการค้าน่ะครับ”

   หืมม ใช้คำว่าลำบาก แต่แปลว่ายังมีโอกาสใช่มะ?

      “ถัดไปเป็นนม อันนี้เป็นไปไม่ได้เลยล่ะครับ ”

      “เป็นไปไม่ได้เหรอคะ? ”
 
      “ข้อแรก แหล่งที่สามารถผลิตนมได้มีอยู่ที่เดียวครับ เป็นหมู่บ้านที่อยู่แถวๆ เมืองหลวง แต่ว่าปศุสัตว์ที่เลี้ยงที่นั่นมีไว้เพื่อการค้าเนื้อเท่านั้นครับ นมเป็นแค่ผลพลอยได้ ถัดมาก็คือเงื่อนเวลาเรื่องของการขนส่ง ถ้าขนส่งจากเมืองหลวงมาที่นี่ล่ะก็ นมที่ขนส่งมาจะเน่าเสียก่อนถึงอย่างไม่ต้องสงสัยเลยล่ะครับ”

   นั่นสิน้า~ ก็คิดไว้ว่าน่าจะเป็นแบบนั้นแหละ

      “ผมก็ไม่แน่ใจนักนะครับ แต่มันจะเป็นไปได้มั้ยครับ ถ้าจะใช้ของที่พอแทนกันได้อย่างนมแพะ?”

      “นมแพะเหรอคะ…...”

   ในชาติที่แล้วก็เคยดื่มมาก่อนหรอกนะ แต่พูดตรงๆ เลยนะ กลิ่นโคตรแรงเลยอ่ะ ไม่มีทางใช้แทนได้แน่ๆ

      “นมแพะใช้แทนไม่ได้หรอกค่ะ ดิฉันไม่ชอบกลิ่นของมันเอาซะเลย”

      “อาา ผมเข้าใจ มีบางคนก็เป็นแบบนั้นน่ะครับ แต่ว่านะครับ การถนอม และขนส่งนมวัวมาที่นี่เป็นเรื่องยากจริงๆ….โอ๊ะ เดี๋ยวนะ”

      “มีความคิดอะไรดีๆ เหรอคะ?”

      “ครับ ถ้าผมจำไม่ผิด มีหมู่บ้านที่เลี้ยงวัวอยู่ทางเหนือของที่นี่ …...นานๆ ทีถ้ามีของที่เกินจากการบริโภคกันเองใหม่หมู่บ้านแล้ว ชาวบ้านก็จะเอาของพวกนั้นมาขายอยู่บ้าง”

   ทางเหนือเหรอ ลองไปดูดีมั้ยนะ?

      “อืม รบกวนขอตำแหน่งพิกัดที่แน่นอนหน่อยได้มั้ยคะ? ”

      “ถ้าเป็นคุณเร็นล่ะก็ เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมากครับ เอาล่ะ มันจะอยู่แถวๆ นี้…..”

   สำหรับคนที่ประกอบสัมมาชีพพ่อค้าแล้ว แหล่งของต้นทางของสินค้าที่จะเอามาทำการค้านับเป็นความลับที่สำคัญมาก เพราะอย่างนั้นนี่เลยค่อนข้างตกใจที่อยู่ๆ คุณนิโคลก็บอกเรื่องนี้ออกมาโต้งๆ เสียอย่างนั้น
   ดังนั้นควรจะต้องรีบจรลีหนีออกไปจากตรงนี้ ก่อนที่จะถูกเรียกเก็บค่าข้อมูลด้วยอะไรแปลกๆ สินะ

      “ขอบคุณนะคะ เอาไว้ดิฉันจะลองไปดูนะคะ”

      “อ่า ถ้าอย่างนั้นให้ผมไปด้วยดีมั้ยครับ? ”

      “ไม่-ไม่ได้หมายความว่าจะไปตอนนี้หรอกค่ะ ยังไม่รู้เลยว่าจะสะดวกไปเมื่อไหร่ เพราะดิฉันมีเรื่องให้ทำเยอะแยะไปหมด…..เพราะงั้น- ”

   ฉันรีบแจ้นหนีทันที หลังจากที่ยัดทุกสิ่งอย่างที่ซื้อมาเก็บลงไปแล้ว หนี...รีบหนีไปเร็วเข้า!

   ตอนนี้ก็ได้พิกัดหมู่บ้านนั้นมาแล้ว เลยตั้งเป้าหมายของทริปถัดไปได้แล้ว ว่าแต่จะออกเดินทางเมื่อไหร่ดีล่ะ? เรื่องเงินตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาเลยแม้แต่นิด ต้องขอบคุณเจ้าโอเกอร์ลอร์ดนั่นจริงๆ
   อ่ะ ก่อนอื่นเลย โผล่หน้าไปให้เจ้าพวกลูกลิงพวกนั้นเจอก่อนดีกว่าเนอะ?

<Prev - Index - Next>