043 - ดูเหมือนว่า อะไรๆก็จะเปลี่ยนไปแล้วล่ะมั๊งค่ะ?

ก็ไม่รู้สินะ แต่ดูเหมือนฉันจะเกิดใหม่ที่ต่างโลกล่ะ
よくわからないけれど異世界に転生していたようです
แปล : Ayumin3310

   หลังจากที่ล้มโจทก์เก่าของคุณโนรุนสำเร็จ และเข้าไปคุยกับคุณหัวหน้ากิลด์เสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันก็กลับมาตั้งต้นที่ทางหลวง จุดที่ช่วยเหลือนักผจญภัยสองคนนั้นไว้ และเริ่มเดินทางขึ้นเหนือกลับเข้าฮาลูร่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
   แต่ดูเหมือนว่าร่างกายจะไม่เอื้ออำนวย เพราะตอนนี้แค่เดินตรงๆ ยังไม่ไหว ด้วยว่าเมื่อสักครู่ใช้ MP กับการต่อสู้ไปมาก อีกเดี๋ยวคงต้องพักแล้วล่ะนะ…...

   ระหว่างทาง ฉันเห็นพื้นที่ๆ น่าจะเป็นจุดรวมพลฉุกเฉินของทีมปราบปรามฯ อยู่ไกลๆ และเห็นนักผจญภัยสองคนนั่นอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่เดินกันขวั่กไขว่ตรงนั้นด้วย แล้วก็ ไม่ใช่ว่าทางโน้นก็มีคนเจ็บเยอะมากเลยไม่ใช่เหรอน่ะ?
   อ๊ะ ดูเหมือนหลายๆ คนจะสังเกตเห็นฉัน แล้วต่างก็ยกมือขึ้นโบกกันไหวๆ ทักทาย ฉันจึงคำนับเบาๆ ตอบและเดินทางต่อ ด้วยว่าถ้าอยู่นานเดี๋ยวคงมีเรื่องยุ่งยากเข้าหา เพราะงั้นแล้วหลีกเลี่ยงปัจจัยเสี่ยงได้ก็ดีกว่า

   หลังจากเดินทางต่อไปอีกชั่วครู่ ฉันก็เห็นประตูเมืองฮาลูร่าอยู่ไกลๆ นอกจากนั้นก็ยังเห็นพวกเด็กๆกระจายตัวกันเก็บสมุนไพรอยู่รอบๆ อีกด้วย งื้ออ แต่ตอนนี้เดินต่อไม่ไหวแล้วง่ะ...
   ฉันทรุดตัวลงนั่งพักแถวๆนั้น เอาจริงๆ นะ แต่เดิมก็ไม่ใช่คนที่อึดถึกทนอะไรอยู่แล้ว

   ขณะที่กำลังจิบน้ำ นั่งพักอยู่ข้างทางนั้น ขบวนรถเทียมม้าที่ขนผู้คนที่เกี่ยวข้องกับงานปราบปรามฝูงโอเกอร์ กับเจ้าหน้าที่กิลด์ ก็เคลื่อนตัวผ่านหน้าไปหลายต่อหลายคัน บางที คนพวกนี้อาจจะเป็นแรงงานที่เกณฑ์มาเพื่อขนส่งซากศพโอเกอร์ก็ได้
   เฮ้อー เหนื่อยหน่อยนะทุกคน
   ขณะที่กำลังเหม่อมองขบวนรถวิ่งไป ก็เห็นคุณหัวหน้ากิลด์ อยู่บนเทียมม้านั้นด้วย

   “.......ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ล่ะเนี่ย?”

   “เหนื่อยนิดหน่อยน่ะค่ะ เลยแวะนั่งพักสักครู่”

   “ทั้งที่จะถึงเมืองอยู่แล้วน่ะนะ? ”

   “ค่ะ”

   “..........เข้าใจแล้ว ใกล้ถึงแล้ว พยายามเข้านะครับ”

   “จะพยายามค่ะ”

   สีหน้าเหมือนกำลังอมของขมๆ ไว้ในปาก ของคุณหัวหน้ากิลด์แสดงออกมาชัดมาก แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจหรอกนะ เพราะทางนี้ก็แค่นักผจญภัยแรงค์ E นะ แถมยังเป็นเด็กอยู่อีกต่างหาก จะหมดแรง หรืออ่อนแอบ้างก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ?

   จากนั้น ขบวนที่น่าจะเป็นหนึ่งในสองของปาร์ตี้แรงค์ C กำลังจะเคลื่อนผ่านหน้าไป หนึ่งในคนบนรถก็เริ่มชี้มาที่ฉัน และหัวเราะใส่ พลางพูดล้อเลียนหลายต่อหลายอย่าง ทำเหมือนกับว่าเป็นตัวตลกยังไงยังงั้น

   อ่าー อื้อ ใช่แล้วล่ะ ฉันมันอ่อนแอนี่นะ แต่ไอ้คนอ่อนแอนี่แหละที่ช่วยชีวิตคนแบบพวกแกเอาไว้น่ะ

   แต่ก็ไม่ได้พูดตอบโต้อะไรสวนไปหรอกนะ เหตุผลข้อนึงก็เพราะไม่อยากมีเรื่อง นอกจากนั้น ข้างในฉันก็เป็นผู้ใหญ่แล้วด้วย ฉะนั้นแล้ว ฉันก็ควรที่จะมองข้ามเรื่องพวกนี้ไป และก้าวต่อไปข้างหน้า
   แต่ให้ตายเถอะ นี่ไม่เห็นอะไรแปลกๆ จริงเหรอ ทั้งที่โนรุนก็อยู่ข้างๆ เนี่ยนะ? หรือว่าตาบอดกันจริงๆ ? แต่ก็นะ ถึงจะเป็นนักผจญภัยเป็นแรงค์ C จริง แต่ก็คงเป็นพวกเศษสวะปลายแถวของแรงค์ล่ะมั้ง น่าผิดหวังจริงน้า

   ต่อมา นักผจญภัยสองคนที่ฉันช่วยไว้ตอนแรกสุดก็ผ่านมา

   “นั่งทำไรอยู่ตรงนี้เนี่ย?”

   “เหนื่อยเลยนั่งพักค่ะ ก็คนมันอ่อนแอน่ะ พลังกายไม่ได้เยอะอะไร”

   “......งั้นเหรอ”

   จากนั้นก็ตามมาด้วยสีหน้าปั้นยากเหมือนอมของขมอยู่ในปากตามสเต็ป ไม่เข้าใจความคิดเจ้าพวกนี้จริงๆ

   “อ่ะ ใช่ๆ ขอบคุณอีกทีนะ ที่ช่วยชีวิตพวกเราไว้ ขอบคุณจริงๆ”

   “ไม่เป็นไรหรอก อย่าใส่ใจไปเลยค่ะ”

   “เอ้อใช่ ……..เอ่อ ถ้าเธอวางแผนที่จะอยู่ในฮาลูร่าอีกซักพักใช่มั้ยล่ะ? เพราะงั้น ถ้าอยากได้อะไร หรือมีอะไรที่ไม่เข้าใจล่ะก็ บอกพวกเรานะー ตราบใดที่ถ้ามันเป็นสิ่งที่พวกเราทำไหว จะช่วยเต็มที่เลย”

   “ช่าย ถ้ามันอยู่ในข่ายที่พวกเราจัดการได้ จะช่วยแน่นอนเลยล่ะ”

   “แต่พวกเราก็ไม่ได้ยัดเยียด ว่าจะต้องอย่างโง้นอย่างงี้หรอกนะ แค่บอกเอาไว้น่ะ”

   “รับทราบค่ะ เมื่อเวลานั้นมาถึง ก็ขอฝากด้วยนะคะ”

   อื้ม พวกนายสองคนเว้นระยะห่างได้เหมาะสมดีมาก ทำตัวได้ดี ไม่เหมือน….บางคน


   “อ-อะไรล่ะนั่น! นี่น่ะ! มันคนละเรื่องกับที่ตอบเราเมื่อตอนนั้นเลยนะ! ”

   หยา….ไอ้ บางคน ที่ว่านั่น มาอยู่ตรงนี้แล้ว ทำไมหมอนี่ถึงชอบโผล่มาแบบนี้ตลอดเลยนะ?

   “เราก็จะช่วยเธอเหมือนกันนะ! นี่ก็รอให้เธอขออยู่นะ! ”

   “ไม่ล่ะ ขอบคุณค่ะ”

   “ทำไมเป็นแบบนั้นล่ะ! ”

   “ดิฉันก็รับคำขอบคุณมาเป็นผักพวกนั้นที่เอามาให้ไปแล้วไงคะ และก็ที่ออกมาจากป่าก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับคุณเลยซักนิด ดิฉันวางแผนที่จะออกจากป่านั่นแต่แรกอยู่แล้ว ต่างกันก็แค่ช้าหรือเร็วขึ้นอีกนิดหน่อยเท่านั้น”

   “นั่นน่ะ…...แต่ว่า…..”

   “เนล! ทำไมต้องใส่ใจเด็กคนนั้นขนาดนั้นด้วยล่ะ! ”

   “เทส…….”

   “นี่! รีบกลับเถอะ! ”

   “อาー………”

   เนลโดนเทสลากออกไปแล้ว เพื่อความสงบสุขของฉัน กรุณายึดสายล่ามคล้องคอของเจ้านั่นไว้ให้แน่นๆ เลยนะคะ คงไม่ขอมากไปเนอะ?
   หลังจากจบฉากละครหลังข่าวไปแล้ว โครี่ที่เดินตามเทสมาก็โบกมือเบาๆ ให้ ก่อนที่จะวิ่งตามสองคนนั้นไป หืม? แล้ว คนที่ชื่อเบ็คหายไปไหนล่ะ เจ้าคนที่สามัญสำนึกดีคนนั้น หรือว่ากำลังทำอะไรอย่างอื่นอยู่ ?
   …….นะ อะไรก็ช่าง

   พอเริ่มรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย จึงตัดสินใจเดินทางเข้าเมือง

   แต่สภาพภายในเมืองตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความสับสนอลม่าน ซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจอะไร ในเมื่อมีฝูงโอเกอร์ที่มีคลาสปกครองเป็นจ่าฝูงมาอยู่ใกล้ๆ เมืองนี่นะ ถึงแม้ว่าจะเพิ่งตายไปแล้วก็เถอะ
　เท่าที่เห็นนักผจญภัยส่วนมากที่อยู่ในทีมปราบปรามฯ ต่างปั้นหน้าเข้าใจยากกันหมด แหม ก็อยู่ๆ โอเกอร์ลอร์ดที่แสนน่ากลัวก็ตาย โดยฝีมือใครก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่พวกตัวเอง และก็ฉันอีกนั่นแหละ ที่เป็นคนจัดการโอเกอร์ลูกฝูงไปอีกครึ่ง……..แต่เชื่อมั้ย มันก็มีบางคนที่กล้ายืดอกอย่างภาคภูมิใจนะ ยอดมากอ่ะ นับถือเลยจริงๆ 1
[1 ประชด]

   แต่ตราบใดที่ฉันได้ส่วนแบ่งที่ควรจะได้ และใช้ชีวิตได้อย่างสงบสุขล่ะก็ ใครอยากทำไรก็ทำไปเถอะ ทางนี้ไม่ได้เดือดร้อนเลยซักนิด

   ขณะที่ความสับสนวุ่นวายเกิดขึ้นอยู่อย่างนั้น ฉันก็เดินทางกลับไปที่โรงแรม ใช่ โรงแรมแสนเริ่ดหรูที่ฉันพักมาก่อน และมีปัญหากับคุณพ่อครัวจนเหนื่อยที่จะเคลียร์ เพลียที่จะคุยนั่นแหละ แต่นั่นก็เป็นเพราะว่ามันไม่มีที่พักอื่นที่จะให้โนรุนกับเบลพักด้วยได้น่ะสิ

   ไม่นาน ฉันก็เดินทางกลับถึงโรงแรม

   “เอิ่มม ดิฉันอยากขอเช่-”

   “ทำไมข้าถึงพักที่นี่ไม่ได้ห้ะ! นี่ดั้นด้นมาจากเมืองหลวงเพื่อที่จะมาพักที่นี่เลยนะ!”

   “ขอโทษด้วยนะคะ แต่ว่าที่พักเต็มหมดแล้วจริงๆ ค่ะ”

   “แม่งเอ๊ย! อุตส่าห์มาเพราะอยากที่จะลองอาหารที่เค้าล่ำลือกันแท้ๆ……..”

   ชายคนที่โวยวายเมื่อสักครู่เดินออกจากโรงแรมไปพลางบ่นงึมงำกับตัวเอง


   ……...เอ๋ อะไรล่ะนั่น?

   “อ๊ะ คุณเร็น”

   “คุณลิลลี่”

   “ในที่สุดก็กลับมาแล้ว! ตอนแรกเห็นบอกว่าจะไปหมู่บ้านทางทิศใต้ ผ่านไปตั้งเดือนแต่ก็ไม่กลับมาซักที กังวลแทบตายเลยล่ะค่ะ นึกว่าจะเกิดอะไรขึ้นแล้วซะอีก….. ”

   “ก็ติดอะไรหลายๆ อย่างน่ะค่ะ……..แล้วก็ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ? ทำไมอยู่ๆ ลูกค้าก็มากันเต็มไปหมดเลย ”

   “ค่ะ เรื่องนั้นเหรอคะ คือว่า…….เพราะอาหารที่คุณเร็นทำไว้แล้วเจ้าพ่อครัวโง่นั่นเอาไปทำเลียนแบบแบบผิดๆ นั่นล่ะค่ะ แล้วก็ดูเหมือนเรื่องมันลือกันไปท่าไหนก็ไม่รู้ จนถึงหัวเมือง แม้กระทั่งเมืองหลวง…….เพราะงั้นคนเลยแห่กันมาที่ฮาลูร่าเพื่อชิมน่ะค่ะ”
 
“........ชิม ไอ้นั่น อ่ะเหรอ? ”

   …….ไม่สามารถที่จะเข้าใจได้เลยซักนิด นี่ให้ทานอีกก็ไม่เอาแล้วนะ ถ้าให้กระเดือกลงไปอีก มีหวังท้องไส้พังแหงแซะ

   “ใช่ค่ะ ฉันก็คิดอะไรแบบนั้นเหมือนกัน แต่อย่างน้อย มันก็ทำให้โรงแรมขายดีขึ้นน่ะค่ะ แล้วคนๆ นั้นก็ดีใจมากด้วย”

   “ผลออกมาดี ก็ดีแล้วล่ะ……….ไม่สิ แต่อาจจะไม่ดีก็ได้ เพราะถ้าที่พักเต็ม นั่นมันก็ทำให้ไม่มีที่พักว่างน่ะสิ ใช่มั้ยล่ะ? แล้วก็ เมืองนี้ไม่มีโรงแรมไหน ที่จะยอมให้โนรุนกับเบลเข้าพักด้วยกันได้ล่ะนะ……... ”

   “อ๊ะ! ”

   “เอ๋?”

   อยู่ๆคุณลิลลี่ก็ร้องเสียงดังออกมาเหมือนคิดอะไรออก แล้วก็เดินเข้ามาใกล้ๆ พลางกระซิบเบาๆ

   “ถ้าเกี่ยวกับเรื่องนั้น ไม่เป็นไรเลยล่ะค่ะ”

   “...........?”

   “อืมม จริงๆ แล้วคุณเจ้าของโรงแรมสั่งให้กันห้องที่คุณเร็นเข้าพักเอาไว้เมื่อคราวก่อนให้น่ะค่ะ”

   “เอ๋? ”

   “เป็นการขอบคุณที่ทำให้โรงแรมขายดีค่ะ พอฉันบอกไปว่าคุณมีแผนจะกลับมาที่เมืองนี้อีก เขาก็สั่งให้กันห้องเอาไว้ทันทีเลยล่ะค่ะ ด้วยว่าถ้าคุณจะกลับมา จะได้พักที่นี่อีก”

   “นั่นน่ะ ขอบคุณมากเลย ว่าแต่ไม่เป็นไรแน่เหรอคะ? ลูกค้าคนเมื่อกี้น่ะ…...”

   “ไม่เป็นไรแน่นอนค่า! ก็คุณเจ้าของเค้าเป็นคนตัดสินใจเองนี่นา! ”

   …….จะไม่เป็นไรจริงๆ ใช่มั้ย? แต่เอาเถอะ ในเมื่อฉันได้มีที่ซุกหัวนอน ก็คงบ่นอะไรไม่ได้ล่ะนะ

   หลังจากที่ลงทะเบียนเข้าพักเสร็จ ลิลลี่ก็พาฉันกลับขึ้นห้องพัก และในเมื่อว่าวางแผนที่จะอยู่อีกพักใหญ่ๆ ฉันเลยจ่ายค่าห้องล่วงหน้าไปเช่นเดิม

   “อ่า คุณเร็นคะ วันนี้กะของฉันทำถึงแค่ช่วงมื้อค่ำนะคะ…...เพราะงั้นแล้วทานข้าวเย็นด้วยกันมั้ยคะ? ”

   “แน่นอนค่ะ ดีมากเลยเลยล่ะ”

   “ขอบคุณมากนะคะ! ”

   อื้ม รอยยิ้มแบบนี้แหละที่เฝ้ารอ ปฏิกิริยาของเด็กคนนี้น่ารักเหมือนเคยเลยนะ

   ฉันล้มตัวลงพักทันทีที่เข้าไปในห้อง ถึงจะยังมีเวลาเหลือก่อนที่จะมื้อเย็นก็เถอะ อย่าว่าแต่จะให้ฝึกใช้【เวทย์รังสรรค์】เลย เพราะนอกจาก MP จะแทบเกลี้ยงแล้ว ตอนนี้จะให้ขยับตัวยังแทบจะไม่ไหว เพราะงั้น จึงตัดสินใจงีบดีกว่า

   อย่างที่คิดไว้นั่นล่ะ วันนี้เป็นวันที่สาหัสจริงๆ…….

<Prev - Index - Next>