040 - การตั้งอยู่ในความพอดี คือสิ่งที่ดีที่สุดล่ะ
บ่ายวันหนึ่ง เสียงกระโจกโหวกเหวกในหมู่บ้านดังมาจนถึงโขดหินริมหาด ตอนที่ฉันกำลังสร้างเกลืออยู่นี่เลย มีไรกันหนอ?
พอกลับเข้าไปถึงหมู่บ้าน ก็ได้ยินมาว่า สัตว์ประหลาดรูปร่างเหมือนวัว โผล่ตัวออกมาบนถนนที่ใช้เดินทางมุ่งหน้าสู่หัวเมืองหลัก มีชาวบ้านหลายคนได้รับบาดเจ็บแล้วด้วย
นักผจญภัยที่มีฐานหลักอยู่ที่หมู่บ้านนี้ ก็ดันรับเควสคุ้มกันให้กับบรรดาคาราวานของพ่อค้ากันไปเกือบหมด ส่วนพวกที่เหลืออยู่ไม่กี่คน ดันอยู่ในระดับที่อย่างเก่งก็แค่พอที่จะจัดการกับก๊อปลินได้เท่านั้น
หนักไปกว่านั้นนักผจญภัยคนที่เก่งมากพอที่น่าจะจัดการกับวัวตัวนั้นได้ ก็มีแค่เดียว แถมออกไปปาร์ตี้ที่รับเควสคุ้มกันอย่างที่ว่าไปเสียอีก
ฉันน่ะเหรอ? รับงานปราบปรามได้ที่ไหนเล่า ทำอะไรไม่ได้ตั้งแต่แรกแล้วง่ะ แต่ว่านะ…..เนื้อวัว…..อยากกิน เนื้อวัว ล่ะー
ขณะที่คิดอะไรเข้ารกเข้าพงอยู่ เทียมม้าหลายคันก็เดินทางกลับมาถึง ทุกคนต่างก็ได้รับความเสียหายจากสัตว์ประหลาดวัวที่เพิ่งพูดไปกันถ้วนหน้า
เท่าที่ฟังจากที่หลายๆ คนพูด สัตว์ประหลาดวัวตัวนี้เหมือนจะถูกเรียกกันว่า แมดบูล
ถึงรูปร่างจะเป็นแค่วัว แต่ก็เป็นสัตว์ประหลาด แถมตัวใหญ่โคตรๆ เพราะงั้นแล้วเลยถูกจัดอันดับเป็นสัตว์ประหลาดที่ระดับสูงมากไปโดยปริยาย
ปกติแมดบูลก็ตัวใหญ่อยู่แล้ว แต่ที่เป็นปัญหาคือ ตัวที่โผล่ออกมาเที่ยวนี้เหมือนจะไซส์ใหญ่กว่าปกติถึงสองเท่า แต่ความโชคดีในความโชคร้ายก็คือ มันโผล่ออกมาแค่ตัวเดียว
ซึ่งกรณีนี้นับเป็นเรื่องที่ค่อนข้างผิดธรรมชาติ เพราะโดยปกติวิสัยแล้ว สัตว์ประหลาดประเภทวัวมักจะอยู่กันเป็นฝูง
…...อย่างฉันจะล้มมันได้มั้ยนะ? ว่าไปแล้ว นี่ยังไม่เคยลองใช้มีดซัดในการต่อสู้จริงเลย เพราะงั้นนี่เลยอยากลองไปทดสอบใช้งานจริงดูล่ะ
ขณะนั้นเอง ฉันก็สังเกตเห็นว่าบรรดาพ่อค้าที่เพิ่งเดินทางกลับเข้ามา มีคุณโรเบลโต้อยู่ในนั้นด้วย เขาสังเกตเห็นฉันอยู่ในกลุ่มคนจึงเดินเข้ามาหา
“เฮ้ออ一 รอดแล้ว แต่รถม้าก็เกือบพังไปด้วยน่ะนะ”
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ?”
“อื้อ แต่พ่อค้าที่ร่วมทางมาด้วยบางคน ถึงกับทิ้งรถม้าตัวเองไปเลย สินค้าบนรถก็สูญไปหมด”
“โอ….น่าสงสารนะคะเนี่ย”
“ใช่ ไม่ใช่เรื่องตลกเลย”
รอยยิ้มขมๆ เปื้อนขึ้นบนใบหน้าของคุณโรเบลโต้
“ว่าไปแล้ว เธอน่ะ ไม่รับงานปราบปรามเจ้านั่นเหรอ? ”
“ฉันเพิ่งอายุ 11 ปีน่ะ ยังรับงานปราบปรามไม่ได้หรอกค่ะ”
“......อย่างงั้นเหรอ”
ซ่อนความประหลาดใจไม่มิดเลยนะ ซึ่งก็นับว่าดีแล้วที่ไม่พูดอะไรมากไปกว่านั้น แต่ไอ้สายตาที่มองมาที่หน้าอกตูน่ะ เห็นนะเฟ้ย! ตัดแต้ม!
“ว่าแต่ จากนี้ไปจะเอายังไงเหรอ”
“ที่ว่า ยังไง นี่ยังไงนะคะ?”
“ก็ ฉันหมายถึง คนในหมู่บ้านนี้น่ะ ไม่ว่าหน้าไหนก็ล้มเจ้าตัวแบบนั้นไม่ได้หรอก แต่เราว่าถ้าเป็นเธอที่ใช้ไอ้พลังแปลกๆ นั่นล่ะก็ ฆ่ามันได้แน่ๆ”
อื้อ ที่ว่าล้มเจ้านั่นได้ก็ไม่น่าจะผิดหรอกนะー แต่จะโดนทางกิลด์ลงโทษรึเปล่าก็เป็นอีกเรื่องนึง ถ้าอยู่ๆ ออกไปสู้ แบบตั้งใจที่จะล้มเจ้านั่นล่ะก็นะ หรือจะแอบๆ ทำดีล่ะー? แต่ฟังดูเหนื่อยง่ะ แถมว่าไอ้การแอบก็ไม่น่าจะทำได้ เรื่องคงแดงออกมาตั้งแต่อยู่ๆ ก็หายออกไปจากหมู่บ้านแล้ว
“นอกจากเป็นการทำเพื่อป้องกันตัวน่ะค่ะ เพราะถ้าอยู่ๆ จะให้ออกไปสู้เลยล่ะก็ เรื่องยุ่งๆจะตามมา มันต้องเป็นการป้องกันตัวฉุกเฉิน เหมือนอย่างตอนที่ฉันช่วยคุณโรเบลโต้นั่นแหละค่ะ”
“......เธอว่าเธอมีธุระปะปังที่ต้องทำในหมู่บ้านใช่มะ? จัดการเสร็จหมดรึยังล่ะ? ถ้างั้นแล้ว คิดว่าจะทำอะไรต่อเหรอ? เพราะถ้าคิดจะเดินทางไปหัวเมือง อาจจะ โดนเจ้านั่นโจมตีเอากลางทาง ก็ได้นะ”
“ขออภัยด้วยนะคะ ธุระน่ะยังไม่เรียบร้อยหรอก และที่ๆ วางแผนว่าจะไปต่อน่ะ คือเดินทางกลับฮาลูร่าอีกต่างหาก……..”
“ไม่ได้จริงๆ สินะ…..”
“ขอโทษนะครับ ขอแทรกอะไรซักนิด?”
อยู่ๆ ก็มีเสียงพูดแทรกมาจากด้านหลัง ขณะที่ฉันกับคุณโรเบลโต้กำลังคุยกัน
จากนั้น มันเลยทำให้ฉันอยู่บนท้ายเทียมม้า พร้อมคุณโนรุนและเบล ล่ะ
คนที่ออกเสียงพูดแทรกตอนนั้น คือเจ้าหน้าที่กิลด์สาขาของนักผจญภัย
เจ้าหน้าที่กิลด์คนนั้นบังเอิญมาได้ยินเรื่องที่พวกเราคุยกัน เรื่องที่ว่าฉันน่าจะล้มเจ้าวัวนั่นได้ และเจ้าหน้าที่คนนั้นก็เลยคิดแผนการ ปูทางให้ฉันเข้ามาจัดการเรื่องนี้ได้โดยไม่ผิดกฏ โชคไม่ดีเลยน้า…….
แผนการที่ว่าก็คือ
ขั้นแรก ให้ฉันรับเควสคุ้มกันจากคุณโรเบลโต้ เควสคุ้มกันนั้น แนะนำนักผจญภัยที่แรงค์ D ขึ้นไป ซึ่งกฏบอกว่า แนะนำ ไม่ใช่ ต้องห้าม เพราะงั้นข้อนี้จึงไม่ติดปัญหาใดๆ
ขั้นต่อมา คุณโรเบลโต้และฉัน จะออกเดินทางไปที่หัวเมือง พอไปถึงกลางทางก็ เจอแมดบูลเข้าโดยบังเอิญ จึงล้มสัตว์ประหลาดวัวนั่น แล้วก็ค่อยเดินทางกลับมาที่หมู่บ้านโดยอ้างว่าลืมของที่สำคัญมากๆ จึงต้องกลับมาเอา
ขณะที่เดินทางกลับมานั้น คุณโรเบลโต้ก็จะพบว่ามีข้อผิดพลาดในสัญญาจ้าง และทำการยื่นเรื่องขอยกเลิกรีเควสคุ้มกันกับทางกิลด์
ในขณะที่เจ้าหน้าที่กิลด์บอกว่า ไม่ควรใช้คำว่า แผนการ ให้เรียกว่า บิดกฏของทางกิลด์เล็กน้อย มากกว่า ซึ่งนั่นก็ไม่ได้ช่วยให้สบายใจขึ้นเลยซักกะนิด
ว่าแต่ ต่อให้มาไกลขนาดนี้แล้วก็เถอะ ไม่ทำได้มั้ยง่ะ? ปล่อยมันไว้ตามมีตามเกิดแบบนั้นไม่ได้เหรอ? พักนี้รู้สึกว่าชอบทำอะไรพลาดง่าวๆ แบบนี้ตลอดเลย ไม่อยากเด่นเลยง่ะ……
ขณะที่งอแงด้วยความไม่สมัครใจอย่างที่สุด บนท้ายเทียมม้าที่กำลังแล่นไปอยู่นั้น ไม่นานนัก วัวตัวใหญ่ก็โผล่มาในระยะสายตา นี่จากระยะไกลขนาดนี้ ยังเห็นตัวมันโคตรใหญ่เลยนะ แล้วตัวจริงๆ มันจะใหญ่ขนาดไหนล่ะเนี่ย?
แต่เอาเถอะ ในเมื่อลงมาข้องเกี่ยวขนาดนี้แล้ว ก็มีแต่ต้องรีบปิดงานให้เร็วที่สุดล่ะนะ คิดได้ดังนั้น จึงเงยหน้าขึ้นเพ่งสมาธิกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ขณะหามุมที่จะลอบยิงอยู่นั้น ก็เห็นกลุ่มนักผจญภัยที่เดินทางออกมาจากหมู่บ้านก่อนไม่นาน กำลังอีเหละเขะขะอยู่ข้างหน้า แลดูเหมือนกำลังคิดจะทำอะไรซักอย่างกับเจ้าวัวนั่น
หืมม ขวางทางแบบนั้น ถ้ายิงไป เดี๋ยวได้มีถูกลูกหลงน่ะสิ
ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำยังไงต่อไปอยู่นั้น กลุ่มนักผจญภัยที่ว่า ก็กำลังหันหน้าวิ่งหนีตรงมาทางเทียมม้าที่พวกเราอยู่นี่ หนีเชิงกลยุทธเรอะ?
“เฮ้ย หนีกันแล้วเรอะ?”
“นี่มันโรเบลโต้? เออ ไม่ไหว! พอมาเห็นจริงๆ แล้ว ใครมันจะไปฆ่าเจ้าตัวแบบนั้นได้ฟะ! นี่ตอนแรกก็กะว่าจะเข้ามาล่อให้มันออกไปนอกทางเกวียนเฉยๆ …...”
“ก็เข้าใจล่ะนะ ว่านี่มันเกินแรงสำหรับคนที่ล้มได้แค่ก๊อปลินก็หืดขึ้นคอน่ะ”
“เรื่องแบบนั้นไม่ต้องพูดก็ได้! แล้วแกล่ะจะไปไหนกัน? ดุ่มๆ เข้าไป ไม่กลัวรถม้าพังเรอะ?”
“อ่าー ถ้าเป็นเธอคนนี้ล่ะก็ อาจจะทำอะไรได้ก็ได้ เพราะงั้นเลยพาเธอมานี่น่ะ”
“เดี๋ยว เธอที่ว่านี่!? ยัยเตี้ยนี่อ่ะนะ!? ไม่ไหวหรอก! ”
ไม่เตี้ยว้อย อ๊ะ โนรุนเริ่มฉุนแล้ว ใจเย็นน้าー ใจเย็นー
ขณะที่ฉันก็กำลังปลอบคุณโนรุนอยู่นั้น คุณโรเบลโต้กับพวกนักผจญภัยก็กำลังคุยกันอย่างออกรส พอคิดได้ว่าทางนี้อยากกลับแล้วง่ะ รีบจัดการให้จบๆ ไปดีกว่า ก็กระโดดลงจากรถ และเดินตรงเข้าไปหาเจ้าวัวนั่น
“โนรุนคะ รบกวนช่วยไปล่อมันให้ตรงมาทางนี้หน่อยสิ ฉันจะได้เล็งเป้าได้ง่ายๆ น่ะค่ะ”
“วุ๊ฟ”
คุณโนรุนออกตัวไปด้วยความเร็วที่น่ากลัว พุ่งอ้อมกลับไปลอดใต้หว่างขาเจ้าวัวนั่น ทำให้เป้าหมายชะงักลงไป เยี่ยมมาก ฉันเฝ้ารอจนวัวยักษ์เริ่มเบนความสนใจหันมาทางนี้ ระหว่างที่วัวกำลังจะออกตัววิ่งมานั้น
เล็งเป้าด้วยมีดซัด • ความเร็ว 400กิโลเมตร/วินาที • และ…..ยิง
ฝุ่บ! เสียงมีดพุ่งแหวกอากาศไป
…...หืม? ชะงักไปนิดหน่อยก็จริง แต่ดูเหมือนจะยังขยับได้ และมุ่งหน้าตรงมาทางนี้เหมือนเดิม บางทีกระโหลกเจ้าตัวนี้อาจจะหนามากเกินไปมีดเลยไม่ทะลุเข้าไปสินะ? ทั้งที่แรงประทะมันควรจะพอกันกับกระสุนปืนพกแท้ๆ …...อา หรือเพราะว่าด้วยความเป็นมีด เลยต้านลมมากกว่าหัวกระสุน? หนหน้าต้องลองกับพวกออร์คดูแล้วสิ ช่วยไม่ได้ล่ะน้า
“จบแล้วค่ะ”
หันกลับไป ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างตัวแข็งเป็นหินไปตามๆกัน
…...เกินเหตุไปจริงๆนั่นล่ะ...
TL note : มีการให้แต้มผู้ชายด้วยเรอะ
Rank Up แน่แบบนี้
ReplyDeleteไม่เนื้อย่างก็สเต็กสินะ
ReplyDeleteอร่อยแน่งานนี้
ReplyDeleteตอนต่อไปเธอก็เอาไปย่างกิน
ReplyDeleteกินได้ทุกอย่างจริงๆ
ReplyDeleteสเต็กหรือสตูว์กันล่ะทีนี้
ReplyDeleteที่หัวแหว่งไปได้ขนาดนั้นนี่เพราะมีดเสริมแกร่งหรอกนะ อารมณ์ประมาณใช้ปืนพกเดียวกันยิงกระสุนธรรมดากับกระสุนเจาะเกราะแหละ และเขาว่าปืนสำหรับยิงกระสุนเจาะเกราะโดยเฉพาะจะไม่มีเกลียวในลำกล้องที่จะเพิ่มผลเจาะทะลุซึ่งก็คือกับลำกล้องอากาศของนางเอก แถมมวลมีดมากกว่ากระสุนเม็ดเล็ก ยิ่งถ้าเป็นลิ่มน่าจะโหดกว่านี้
ReplyDeleteหน่วยน่าจะเป็น เมตร/วินาที หรือไม่ก็ กิโลเมตร/ชั่วโมง มากกว่านะ
ReplyDelete