034 - ปัญหายังคงตามติดล่ะค่ะ
ส่วนประกาศปิดป่าทิศใต้ชั่วคราวของทางกิลด์ ยังไม่ถูกยกเลิกเลยล่ะ แต่ฉันคิดว่าจะดีกว่า ถ้าตั้งป้อมเก็บของป่าอยู่ที่โซนลำธารต้นน้ำแบบทุกที
อย่างไรก็ตาม เร็วๆ นี้ก็เริ่มมีนักผจญภัยคนอื่นแอบตามมาด้วย…...แต่ในเมื่อเด็กๆ ได้เงินเยอะขึ้น แล้วก็ดูแข็งแรงขึ้น ก็ช่างมันเถอะนะ...แต่ที่เริ่มจะยุ่งยากใจขึ้นมาเล็กน้อยก็คือ บรรดาเจ้าหน้าที่กิลด์เริ่มเชื่อกันแล้วว่า ฉันเป็นหัวหน้าแก๊งของพวกเด็กๆ ล่ะ
ก็ถ้าเด็กๆ ไปทำเรื่องอะไรไม่ดีไม่งามขึ้นมา มันจะกลายเป็นว่า ฉันต้องเป็นคนรับผิดชอบพวกเขาสินะ …….แบบนี้ต้องคิดหาทางหนีทีไล่เผื่อไว้บ้างแล้ว
ด้วยว่าคิดอะไรแบบนั้น ตอนนี้กำลังต่อแถวเข้าคิวที่ช่องต้อนรับของกิลด์นักผจญภัยอยู่ค่ะ ส่วนพวกเด็กๆ ก็กำลังยืนขนาบฉันเป็นการ์ดล่ะ เอ๋? ทำไมวันนี้ต้องมารอคิวน่ะเหรอ? แหม ก็วันนี้กลับมาดึกไปหน่อย เพราะว่า…...ก็รู้แหละ ว่าต้องเรียกทุกคนมารวมตัวเดินทางกลับเร็วกว่านี้ แต่ตอนเริ่มจับปลาแล้ว มันเพลินจนหยุดไม่ได้ง่ะ
เฮ้ออ….อยากกลับบ้านแล้วล่ะ คิดอะไรสะระตะไปเรื่อยๆ บทสนทนาจากผู้คนรอบๆ ก็ลอยมาเข้าหู ดีจัง แค่เงี่ยหูฟังเฉยๆ ก็ได้ข้อมูลที่เอาไปใช้ประโยชน์ได้แล้ว
อาา สงสัยว่าถ้าอยากได้ข้อมูลอะไร แค่อยู่โยงโอ้เอ้อยู่ที่กิลด์อีกซักหน่อย และเงี่ยหูรับฟังรอบข้างไปด้วย แค่นี้ก็ได้ประโยชน์แล้วล่ะนะ แต่ที่ไม่คิดอยากจะทำก็เพราะ พอเอามาชั่งน้ำหนักเทียบกับความน่าจะเป็นที่ว่า อาจจะมีเรื่องยุ่งยาก หรือมีปัญหาเข้ามาหาตัว แล้วมันไม่คุ้ม เพราะขนาดแค่ตอนนี้ก็มีคนจ้องมาทางนี้หลายคนแล้ว ซึ่งก็ไม่ใช่ว่าฉันคิดไปเองด้วยนะ เพราะสายตาที่จ้องมามันตอนนี้ มันแรงกล้าเข้มข้นมากเลยน่ะสิ
“โอ้ ว่าไง! ไม่ได้เจอกันซักพักนึงเลยนี่หว่า! เป็นไงบ้างช่วงนี้สบายดีมั้ย?”
“คุณกิลเลี่ยม ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ พอดีเพิ่งกลับมาจากภารกิจคุ้มกันน่ะครับ”
“คุ้มกันเรอะ? ใช้เวลาออกนานขนาดมากเลยนะนั่น? ”
“โอ้ เป้าหมายภารกิจคือพาไปเมืองหลวงน่ะครับ แล้วก็ระหว่างทางกลับก็วนไปที่หมู่บ้านใกล้ๆ ทะเลทิศใต้เพื่อซื้อเกลือด้วย แล้วค่อยวกกลับมาที่นี่”
“ฮ่าๆ เข้าใจละ เพราะงั้นเลยนานสินะ”
…….หมู่บ้านใกล้กับทะเลทิศใต้ ปลาทะเล อยากได้ปลาทะเลจัง แล้วไหนยังจะเกลืออีก…...ได้ยินอะไรดีๆ มาแล้วล่ะ
“ใช่แล้วครับ ค่าจ้างก็ดีด้วย แต่นั่งบนรถม้ายาวๆ แบบนั้นมันเหนื่อยใช่เล่นเลยนะครับ”
“นี่ บ่นอะไรน่ะ! เธอเป็นคนรับเควสนี้เพราะอยากทำเองไม่ใช่เหรอไง นี่แม้แต่เทส เบ็ค หรือชั้นเองก็ค้าน แถมยังพูดตั้งแต่แรกแล้วว่าไม่อยากเอาด้วยน่ะ! ”
“แหม นั่นน่ะ มันก็ใช่แหละ”
“แล้วมาบ่นเป็นหมีกินผึ้งอะไรเอาตอนนี้! ไม่สมชายเอาซะเลย! แล้วก็ก่อนหน้านั้นอีกนายน่ะ…….”
“โอเคๆ เข้าใจแล้วๆ”
“พวกแกนี่มันเหมือนเดิมเลยน้า”
อืมม ชัดเจนว่าผู้ชายอยู่ในโอวาทสินะ
“อ่า ยังไม่ได้ยินเรื่องนั้นสินะ?”
“หืม? มีอะไรเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?”
“อ่า หน้าใหม่ม้ามืดน่ะเสะ”
“ฝีมือดีขนาดเอามาลือกันเลยเหรอ?”
“ใช่แล้วๆ ดูเหมือนว่าทุกๆ วันจะได้ค่าตอบแทนเป็นเหรียญทองหลายเหรียญจากการแค่เก็บสมุนไพรอย่างเดียวด้วยนา ”
“อะไรนะ? แค่เก็บสมุนไพรน่ะเหรอ? แล้วก็ ทุกวันด้วยเนี่ยนะ!?”
“ใช่แล้วๆ ที่สำคัญยังเป็นผู้หญิงที่สวยมากอีกด้วย”
“ว้าว~......แล้วทุกคนไม่แย่งตัวกันให้ควั่กเหรอนั่น?”
“ไม่ล่ะ เท่าที่รู้คือจนถึงตอนนี้ ยังไม่มีใครเข้าไปคุยด้วยเลยล่ะนะ”
“เหอ? ทำไมล่ะ?”
“ก็เด็กหน้าใหม่คนนั้นน่ะ เป็นผู้ฝึกสัตว์น่ะสิ มีสัตว์ในอาณัติเป็นหมาป่าสองตัว แล้วก็ดูเหมือนกับว่า จริงๆ แล้วจะไม่ใช่แค่หมาป่าธรรมดา แต่เป็นเกรทวูฟซะด้วยนา ก็ตัวใหญ่ซะขนาดนั้น แล้วก็เพราะว่าเจ้าพวกนั้นวนเวียนอยู่รอบๆ เด็กนั่นตลอดเวลา ทุกคนเลยไม่มีใครกล้าเข้าไป ได้แค่ยืนมองอยู่ห่างๆ ”
“หมาป่าตัวใหญ่……?”
“เอ้อ แล้วก็ได้ยินข่าวเรื่องป่าทิศใต้ของเมืองถูกสั่งปิดชั่วคราวรึยัง ?”
“อ่า ได้ยินมาบ้างแล้วล่ะ ที่ว่ามีโอเกอร์โผล่ออกมาใช่มั้ย?”
“ใช่แล้วๆ ซึ่งโอเกอร์ที่ว่านั่น ดูเหมือนว่าจะถูกล้มโดยหมาป่าของแม่หนูเด็กใหม่คนนั้นด้วยล่ะ”
เดี๋ยวนะ? มาตรการเก็บรักษาข้อมูลของทางกิลด์นี้มันยังดีอยู่มั้ยน่ะ? ขอสิทธิความเป็นส่วนตัวหน่อยได้มั้ย!
“โอเกอร์น่ะ-......หืม? แต่ไม่ใช่ตะกี้ได้ยินว่า ได้เงินจากการเก็บสมุนไพรแค่อย่างเดียว หรอกเหรอ?”
“ใช่แล้วๆ เด็กใหม่นั่นน่ะ ไม่ได้รับเควสปราบปรามเลยน่ะสิ หรือจะพูดให้ถูกก็คือ ยังรับเควสพวกนั้นไม่ได้น่ะ”
“หืม? ทำไมล่ะคะ?”
“ก็เพราะเด็กใหม่นั่นน่ะ เป็นเด็กตามตัวอักษรจริงๆ อายุแค่ 11 ปีเท่านั้นเอง”
“อะไรนะ?”
“ดูเหมือนว่า ปกติแล้วเด็กคนนั้นจะพยายามเลี่ยงช่วงที่คนเยอะ อย่างช่วงเวลานี้ไง เธอน่ะ-......ห้ะ? โอ๋? ตรงนั้นไง หายากที่จะเจอเด็กคนนั้นที่ช่วงเวลานี้นะเนี่ย ตัวเป็นๆ ยืนอยู่ตรงนั้นเลย ”
“......นั่นน่ะเหรอครับ? ยัยตัวกระเปี๊ยก นั่นน่ะเหรอ?”
เลิกนินทาฉันได้แล้ว แล้วฉันก็ไม่ใช่ ยัยตัวกระเปี๊ยก ด้วย!
นั่นน่ะ มันเป็นจุดขายของฉันตะหาก! พอรู้สึกตัวว่าเหนื่อยแล้ว อยากกลับไปพักผ่อนแล้วล่ะก็ตั้งใจว่าจะกลับ…..แต่ขณะที่ฉันหันหน้าหมายจะเดินออกไป ก็พบว่ามีคนที่ยืนขวางจังหน้าอยู่ ใครล่ะนั่น และไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลกลใดทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นสบตา
คนๆ นี้มัน? หน้าตา...หืม? คุ้นตาแบบแปลกๆ……
“อา เธอน่ะ……..แม่มดป่าคนนั้-…..”
…...หืมม ถ้าจำไม่ผิด…..เนล? ไอ๊ยยยยยย! เจ้าเนลนั่นน่ะเหรอ!? ทำไมเป็นเจ้าหมอนี่ล่ะ ?
ปากสั่นกึ่กๆอยู่ข้างใน ไร้คำพูดใดๆ เล็ดลอดออกมา เอ๋? ทำไมหมอนี่ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? หืม? มันเป็นนักผจญภัยหรือยังไง? เอ๋? เอ๋? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
“เธอ…...หลังจากนั้นน่ะ ได้ยินมาว่า พอเข้าฤดูใบไม้ผลิ อยู่ๆ เธอก็หายไป…...ผมน่ะ เป็นห่วงมากเลยรู้มั้ย ว่าแต่ เธอมาทำอะไรที่นี่กัน?”
“นั่นน่ะ…...”
“อะไรกัน? นี่เป็นคนรู้จักกันงั้นเหรอ?”
“อ่าใช่ครับ เมื่อก่อนหน้านี้น่-”
“ไม่ค่ะ”
““......เอ๋?””
“ไม่ใช่ค่ะ ดิฉันไม่รู้จักคนๆ นี้”
“เธอพูดอะไรน่ะ!? เธอกับฉันน่-”
“เราแค่เคยพูดกันแค่นิดเดียวค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น และเราก็ไม่ใช่เพื่อนกันตั้งแต่แรกแล้วด้วยค่ะ แล้วก็ไม่ได้อยู่ในหมู่บ้านเดียวกันด้วยซ้ำไป ถ้าจะมีก็เกี่ยวข้องด้วยธุระปะปังแค่นิดเดียวค่ะ เพราะงั้นนับเป็นคนรู้จักก็ยังไม่ได้เลยค่ะ ถ้าจะพูดแบบผ่อนๆ หน่อยก็คือจำหน้าคุณได้แค่ลางๆ ล่ะมั้ง? สรุปความสัมพันธ์ของเราคือฉัน แค่จำหน้าคุณได้เท่านั้นค่ะ”
“อ..โอ๊”
ตามที่คิดไว้ หมอนี่ยังไม่ลืมหน้าฉัน ตะกี้เอาซะสมองลัดวงจรคิดอะไรไม่ออก แทบจะหยุดหายใจไปห้วงนึงเลย
แต่ว่านะ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือ ต้องเอาตัวรอดออกไปจากสถานการณ์ตรงหน้านี่ให้ได้ก่อน ตอนนี้มีคนอยู่รอบตัวเต็มไปหมด ถ้ามันเกิดบ้าส่งเสียงดังเอะอะทำนองว่าเรารู้จักกันขึ้นมา ผู้คนรอบข้างจะเข้าใจเรื่องราวอะไรผิดๆ เอาได้
นี่ไง ฉันเลยต้องรีบปฏิเสธสิ่งที่มันพูด ต้องปฏิเสธสิ่งที่มันพูดให้ชัดเจน
“ดิฉันกำลังรีบ เพราะงั้นขอตัวนะคะ”
“เน่ เดี๋ยวก่อน! ผมยังคุยไม่เสร็จเลยนะ”
คุณโนรุนรีบโจนเข้ามาขวาง สมเป็นเทพยดาของฉันจริงๆ
“......บังเอิญว่าฉันไม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับคุณ ขอตัวค่ะ”
หนีเร็วเข้า! วิ่งไป! โอ๊ยยยยยยยย! ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ~ !?
ดูท่า น่าจะได้เวลาออกจากเมืองแหละ
ReplyDelete😋
ReplyDelete