026 - มันเป็นเพราะว่า ฉันพยายามให้มันดูไม่ต่อเนื่องยังไงล่ะคะ

   ฉันเดินทางถึงกิลด์นักผจญภัยค่อนข้างเร็ว ช่องรับซื้อวัตถุดิบของทางกิลด์ยังโล่ง ยังไม่มีแถวมีคิวใดๆ ก็นี่เพิ่งเป็นช่วงบ่ายแก่ๆ นักผจญภัยส่วนใหญ่ยังไม่กลับเข้ามา ทีนี้ก็ต้องมานั่งคิดกันล่ะนะ ว่าจะขายสมุนไพรที่เกิบมาได้เป็นปริมาณเท่าไหร่ดี พอดีกับว่ามีป้ายลิสต์ราคาของสมุนไพรแต่ละชนิดติดอยู่ที่กำแพงอีกด้านหนึ่ง ศึกษาราคาก่อนก็ไม่เสียหายอ่ะเนอะ

   ภาษากลางของโลกใบนี้เป็นภาษาญี่ปุ่นล่ะ ตัวอักษรแบบเดียวกันเป๊ะเลย

   คนที่จัดการโลกใบนี้ ก็ช่างสรรหาภาษาที่ซับซ้อนแบบภาษาญี่ปุ่นมาเป็นภาษากลางเนอะ…...แต่ก็ดีช่วยให้ชีวิตฉันง่ายขึ้นมากล่ะ แต่เดิมแล้ว ตอนที่ยังเป็นแค่ “เร็น” ฉันอ่านไม่ออก เขียนไม่กระดิก เรียกว่าไม่รู้จักตัวอักษรแม้แต่ตัวเดียว แต่หลังจากที่ระลึกความทรงจำของ “เรนจูโร่” ที่เป็นคนญี่ปุ่นได้ ความรู้ทางด้านภาษาของฉันตอนนี้น่าจะเทียบเท่าหรือสูงกว่าชนชั้นสูงไปแล้ว จะเรียกได้ว่าโชคดีก็คงได้ล่ะมั้ง?

   ก็นะ ข้ามเรื่องนั้นไปก่อน

   จากการกราดมองผ่านๆ ดูเหมือนกับว่า ถ้าฉันเทขายทั้งหมดที่เก็บมาได้ภายในวันนี้ อาจจะทำให้ตลาดปั่นป่วนเละเทะเลยแหละ เพราะงั้นหลังจากที่นั่งพิจารณาสะระตะแล้ว ฉันตัดสินใจแล้วว่า จะแบ่งขายให้ได้อย่างน้อยทีละ 5 เหรียญทองเล็กน่ะ
   แต่พอเมื่อฉันเข้าไปถึงช่องรับซื้อวัตถุดิบ และเริ่มหยิบมัดสมุนไพรออกมาตามจำนวนที่ตั้งใจไว้ทีละมัด เจ้าหน้าที่กิลด์และนักผจญภัยที่อยู่รอบๆก็ค่อยๆ ทำสีหน้าเข้าใจยาก มากขึ้นเรื่อยๆ

   “ด เดี๋ยวก่อนค่ะคุณหนู ยังไม่หมดเหรอคะ?”

   “นี่แค่ครึ่งนึงค่ะ”

   “ครึ่งเดียว?”

   โกหกน่ะ จริงๆแล้วที่หยิบออกมานี่ มันยังไม่ถึงหนึ่งในร้อยของจำนวนทั้งหมดที่มีเลย แล้วก็ นี่แค่เฉพาะที่จะขายนะ ยังไม่รวมกับพวกพันธุ์แปลกๆ ที่เก็บมาได้แต่ไม่ได้คิดจะขายเลย

   “มีอะไรผิดปกติเหรอคะ?”
 
   “ไม่ค่ะ ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรผิดปกติ เลยแม้แต่นิดเดียวค่ะ…...”

   ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติก็ดีละ ว่าแล้วก็ทยอยหยิบมัดสมุนไพรที่เหลือออกมา
   ไม่ใช่ว่าฉันพยายามที่จะก้มหัวให้ต่ำ ไม่ทำตัวให้เด่นหรอกเหรอ? ไม่เป็นไรหรอก อย่างแย่ที่สุดก็แค่ออกจากโรงแรมที่พักอยู่ ที่อยากได้เงินมากขนาดนี้ เพราะมีสิ่งที่อยากซื้อหลายอย่างน่ะ อย่างแรกเลยคือมีดขว้างที่จะเอามาใช้กับลำกล้องอัดอากาศ แทนที่กระสุนหิน มันแลดูอุ่นใจกว่าน่ะ เพราะงั้นเลยต้องเตรียมตัว หาเงินรอเอาไว้
   นอกนั้นก็ยังอยากได้ของใช้ในบ้านอีกหลายชิ้นเลย รวมไปถึงวัตถุดิบสำหรับทำอาหารอีกหลายอย่างด้วย อย่างเช่นแป้ง ถ้ามีแป้งก็สามารถทำอาหารได้หลายชนิดมากขึ้น  เช่นเส้นราเมง ว่าไปแล้วก็อยากกินอุด้งด้วย เอ้อ แล้วก็ถ้ามีแป้งบัควีด1ก็สามารถทำเส้นโซบะ กับขนมเกเร็ท2ได้อีก อา...เป้าหมายในชีวิตเพิ่มอีกแล้วสินะ!
[1Buckwheat : ธัญพืชชนิดหนึ่ง รูปทรงเมล็ดคล้ายเมล็ดทานตะวัน ไม่มีกลูเตน ]
[2ガレット(Galette) : เกเร็ทคือ แผ่นแป้งขนมอบ คล้ายเครป หรือพัฟ ต้นกำเนิดมาจากฝรั่งเศส ดูรูปประกอบได้ที่ท้ายบท]


   เดี๋ยว นี่มันเยอะกว่าที่กะไว้อีกนะเนี่ย รวมเบ็ดเสร็จแล้ว วันนี้ที่ได้ทั้งหมดคือ 10 เหรียญทองเล็ก และ 1 เหรียญทองใหญ่

   ฝูงชนรอบๆ ตัวหน้าซีดถอดสี แต่ฉันไม่สนใจหรอกนะ

   “คุณหนู เจอจุดเก็บใหม่ๆ มาเหรอคะ”

   “ความลับค่ะ”

   จริงๆ คือ ฉันกวาดพื้นที่นั้นเรียบแล้วล่ะ

   แม้ว่าจะยังเช้าเกินไปหน่อย แต่ตัดสินใจว่าวันนี้จะพอแค่นี้ แล้วเดินทางกลับที่พัก
   ฉันรีบปลีกตัวเองออกมาจากกิลด์ ก่อนที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอะไรแปลกๆ แต่เพื่อความไม่ประมาทจึงเปิดใช้สกิล【ตรวจจับ】เอาไว้ ซึ่งก็ดันพบว่ามีกลุ่มคนพยายามสะกดรอยตามมาจริงๆ แต่ฉันมี【ล่องหน】อยู่น่ะ เลยสามารถหลบออกมา และกลับมาถึงโรงแรมได้อย่างปลอดภัย

   ฉันยื่นป้ายไม้ที่ได้รับมาเมื่อตอนเช้า แสดงตัวว่าจ่ายค่าที่พักล่วงหน้าไปแล้ว เป็นลูกค้าที่พักต่อเนื่องหลายวัน และตอนนี้กลับมาที่ห้องพักเดิมแล้ว

   เมื่อวาน ฉันเข้าไปอาบน้ำหลังจากทานข้าว แล้วพบว่าช่วงเวลานั้นคนจะคับคั่งมาก การหยิบแชมพูออกมาใช้มันจะเด่นเกินไป เพราะงั้นวันนี้เลยวางแผนไว้ว่าจะอาบน้ำก่อนค่อยออกไปทานข้าวล่ะ

   เพราะงั้นแล้ว ไปอาบน้ำกันดีกว่า !

   จากที่ฉันแอบถ้ำมอง...เอ้ย สังเกตในห้องแต่งตัวเมื่อวาน ผู้หญิงที่เป็นลูกค้าของโรงแรมโดยมาก จะใส่กางเกงในฟักทองกันน่ะ

   แต่ก็จะมีบางคนใส่เลคกิ้ง หรืออะไรที่คล้ายๆ กับกางเกงสปั๊ต1......ขณะที่ท่อนบนจะพันด้วยผ้า หรือเสื้อสายเดี่ยว และถ้าเป็นคนที่ให้อารมณ์นักผจญภัยหน่อยๆ ก็จะใส่เป็นอะไรที่คล้ายกับสปอร์ตบราล่ะ ถึงจะได้เห็นอะไรแบบนั้นก็เถอะนะ แต่…...มันไม่ลาโมะมากพออ้ะ
[1スパッツ (spatpants) : กางเกงเข้ารูปคล้ายเลคกิ้ง แต่หนากว่า จะให้เห็นภาพคือ yoga pants  หรือ Activeware ที่ใส่ออกกำลังกายนั่นล่ะค่ะ]

   ที่อยากจะสื่อน่ะ คือชุดชั้นในที่ฉันใช้อยู่ตอนนี้ มันโดดเด่นเอามากๆ ไม่มีใครใส่อะไรแบบนี้หรือใกล้เคียงแบบนี้เลย เอาจริงๆนะ แม้แต่ไอ้เจ้าเกเตอร์เบลท์เนี่ย บนโลกใบนี้จะมีอยู่รึเปล่ายังไม่รู้เลย?

   แต่เดี๋ยว ถึงแม้ว่านี่จะเป็นโรงแรมชั้นสูงก็จริง แต่แขกก็ยังเป็นสามัญชน แล้วถ้าเป็นชนชั้นสูงล่ะ! ฉันแน่ใจว่าชนชั้นสูงคงต้องใส่อะไรแบบนี้แน่ๆ !

   วันนี้ฉันทอดกายแช่น้ำร้อนอย่างสบายใจพลางคิดเรื่องจิปาถะไปเรื่อย โดยไม่ต้องรีบร้อนอะไร

   หลังจากนั่งเล่นกับ【เวทย์รังสรรค์】เรื่อยเปื่อยเพื่อฆ่าเวลาบนห้องพักได้สักครู่ ฉันก็เดินลงมาหามื้อเย็นทานที่แคนทีน และแน่นอน ใส่ฮู้ดปิดหน้าอยู่ล่ะ เพราะงั้นก็เลยดูน่าสงสัยอย่างเลี่ยงไม่ได้ ว่าแต่วันนี้จะมีอะไรกินน้า?

   …...มื้อเย็นวันนี้ ขนมปัง ไส้กรอก สลัด และซุป เหมือนเมื่อวานเป๊ะ !? นี่ขี้เกียจอ่อ?! ไม่สิ เดี๋ยวๆ ซุปต่างออกไปอีกแล้ว

   ถึงจะอร่อยก็เถอะ แต่ก็อยากกินอย่างอื่นบ้างง่ะ …...ฉันคิดแบบนั้น ขณะที่มองของกินที่อยู่ตรงหน้าไปด้วย

   ฉันเลยร้องเรียกพนักงานเสิร์ฟ แล้วร้องขอมีดจากหล่อน

   “เอ่อ ขอถามหน่อยได้มั้ยคะ จะเอาไปทำอะไรเหรอ?”

   ก็ แค่อยากลองอะไรนิดหน่อยน่ะ ฉันเอามีดที่ได้มาเฉือนสไลส์ขนมปังในแนวตั้ง อ้าออกเล็กน้อย แล้วก็ยัดผักสลัดลงไป สุดท้ายก็ตามด้วยการโปะไส้กรอก แล้วก็ได้ ...

   ฮอร์ทดอกบ้านๆ ค่า

ถ้ามีซอสมะเขือเทศกับมัสตาร์ดก็ดีน่ะสิ แต่แน่นอนว่าไม่มี น่าเสียดายชะมัด    คุณพนักงานเสิร์ฟยืนอึ้งตาโตเป็นไข่ห่านแลดูแปลกใจระคนตกใจ พอเห็นฉันเริ่มกิน เธอก็รีบวิ่งแจ้นไปที่ห้องครัว    แล้วจะตกใจทำไมล่ะนั่น? ก็ ช่างเถอะ    ฉันทำเป็นไม่สนใจ เหมือนเป็นเรื่องปกติแล้วกินต่อ อื้ม แบบนี้กินง่ายกว่าจริงๆ ฉันดื่มซุปแกล้มกับฮอร์ทดอกด้วย อาหารมื้อนั้นเย็นวันนี้หมดอย่างรวดเร็ว จริงๆ แล้วแค่เปลี่ยนวิธีกินเองนะ ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ

   ตอนที่ฉันกำลังจะลุกออกไปอยู่นั่นเอง คนที่ดูแล้วยังไงก็พ่อครัวชัดๆ รีบวิ่งออกมาจากครัว แล้วจ้องมาที่ฉัน อะไรล่ะนั่น ฉันทำอะไรผิดไปเรอะไง?

   อย่างไรก็ตาม วันนี้คงหมดก๊อกแแล้วล่ะ ตั้งใจว่าจะนอนแต่หัววัน แต่ก่อนนอนก็ขอเช็คอะไรนิดนึง

   ฉันเดินไปเลียบๆเคียงๆ แอบเคาะกำแพงห้องพักเบาๆ หืมม ดูเหมือนจะบางพอสมควรเลยสินะ? หืม? จะถามว่าทำอะไรอยู่ เหรอ? แน่นอนว่ากำลังหาทางทำกิจวัตรน่ะสิ ฉันเช็คดูว่ากำแพงห้องจะเก็บเสียงได้มั้ย แต่ในเมื่อมันบางขนาดนี้

   …....ก็คงได้แต่ทนไปสิน้าาา งือออออออ…..



   เช้าแล้วล่ะ! ตื่นมาแบบงงๆ กี่โมงแล้วก็ไม่รู้ สงสัยว่าต้องวางแผนสร้างนาฬิกาขึ้นมาแล้วล่ะมั้ง?

   ฉันเดินลงมาที่แคนทีน พร้อมกับคิดถึงแผนการสร้างนาฬิกาไปด้วย
   มื้อเช้า~ มื้อเช้า~ ได้เวลามื้อเช้า~ …… วันนี้...มื้อเช้าเป็น...ฮอร์ทดอกล่ะ...

   ยังไงฟะเนี่ย……?

   เอาน่ะ มองโลกแง่ดีไว้ สำหรับมื้อเช้าแล้วอะไรที่กินง่ายๆ ก็โอเคแหละเนอะ  ถึงแม้ว่าเมื่อวานจะเพิ่งกินไปก็เถอะ…...เพราะงั้น ก็เงียบๆไว้แหละ หวังว่ามื้อเย็นจะเป็นอะไรที่เด็ดดวงนะ

   จากนั้นฉันก็รีบมุ่งหน้าสู่กิลด์ การเดินจ้ำซอยเท้าเร็วๆ ทำให้เริ่มรู้สึกร้อน จะด้วยเหตุผลที่ว่าเหนื่อยหรืออย่างไรไม่ทราบ แต่เด็กใหม่ทั่วไปมักจะหยุดพักวันที่สองหลังจากการรับเควส แต่ฉันไม่หยุดหรอกนะ วันนี้ก็วางแผนที่จะรับเควสเก็บสมุนไพรเพิ่มแหละ

   การพักที่โรงแรมในระยะยาวมันเปลืองน่ะ เพราะงั้นคงต้องเริ่มพิจารณาถึงการเช่าบ้านบ้างแล้ว
   เอ๋? แล้วบ้านที่มีอยู่ล่ะ เหรอ? ก็ ถ้าแค่ไปเช่าที่ดินเปล่า แล้วอยู่ๆ ก็มีบ้านหลังโตพร้อมสวนโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้แบบชั่วข้ามคืน เงี้ยเหรอ? มันก็จะเด่นเกินไปน่ะสิ หรือว่าจะค่อยๆสร้างขึ้นมาใหม่อีกสักหลังดีนะ ?

   แหม แต่นั่นก็คงเป็นเรื่องที่ยังอีกไกลอ่ะเนอะ ยังมีเวลาให้ค่อยๆคิดอีกนานเรื่องอนาคตก็ไว้ค่อยคิด เอาเรื่องวันนี้ให้ดีก่อน เพราะงั้นวันนี้ก็ต้องพยายามให้เต็มที่ล่ะนะ

   ถึงจะประกาศไปแบบนั้น แต่มันก็แค่ออกไปเก็บสมุนไพรน่ะ…...

<Prev - Index - Next>

ขนมเกเร็ท : www.google.com