025 - เควสแรกล่ะค่ะ
ตอนนี้ ฉันกำลังเดินลงมาที่แคนทีนล่ะ วันนี้ฉันตื่นสายไปหน่อย เพราะความเมื่อยล้าจากการเดินทางไกลเมื่อวานเลยนอนยิงยาว และแน่นอน ฉันกำลังใส่ฮู้ดปิดหน้าอยู่
มื้อเช้าดูเหมือนมื้อเย็นเมื่อวานเลย ขนมปัง, สลัด, ซุป แต่ที่เพิ่มมาคือมีไข่ต้มวางอยู่ข้างๆ ด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นไข่บนโลกนี้ คงเพราะมันเป็นของที่ค่อนข้างหรูหราหมาเห่าพอสมควร และก็คงเพราะการที่มื้อนี้มีไข่อยู่ เลยทำให้ปริมาณของกินทุกอย่างลดลงจากมื้อก่อนล่ะมั้ง
แต่พอนั่งจาระไนดูแล้ว ซุปมื้อนี้ดูต่างออกไป ด้วยเพราะวัตถุดิบไม่เหมือนกัน และปรุงได้ค่อนข้างประนีต พูดได้เต็มปากว่าอร่อยเลยนะเนี่ย นี่เป็นเหตุที่ทำให้ตัดสินใจเลือกพักอยู่ที่นี่ต่อได้เลย
ดังนั้น ฉันจึงจ่ายค่าที่พักล่วงหน้าไปสามวันล่ะ ก่อนที่จะเดินออกมา และได้ป้ายไม้ที่มีตัวเลขเขียนเอาไว้ติดมือออกมา ป้ายนี่เป็นหลักฐานของการแสดงตัวว่าฉันเป็นลูกค้าที่พักแบบต่อเนื่อง ส่วนตัวเลขที่อยู่บนป้ายก็ดูเหมือนจะเป็นจำนวนวันที่จ่ายล่วงหน้าล่ะ
แม้จะคิดว่าวันนี้ตื่นสายแล้ว แต่ดันกลายเป็นดูเหมือนว่าฉันจะมาถึงกิลด์เร็วกว่าที่คิดไว้ ในเมื่อนี่เป็นงานแรกเลยคิดว่าจะพยายามให้เต็มที่ล่ะ !
…...ถามว่าทำไมต้องพยายามขนาดนั้นน่ะเหรอ? ก็ความพยายามมันเป็นเรื่องจำเป็นน่ะนะ เพราะว่าโลกนี้น่ะ มันไม่มีสิ่งที่เรียกว่า มาตรฐานแรงงาน เพราะอย่างงั้นถ้าล้มลงไประหว่างนั้นก็อย่าหวังเลยว่าจะมีมาตรการหรือหลักประกันอะไรใดๆมาช่วย
โนรุนกับเบลเดินตามฉันเข้าไปในกิลด์ สายตาหลายคู่หันมาจับจ้อง แต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจ
ฉันมองไปเห็นกระดานแลกเปลี่ยนข่าวสารอยู่ไกลๆ คำร้องขอติดอยู่บนนั้นอยู่เกลื่อนไปหมด ฝูงชนที่รายล้อมก็ด้วย แต่ในเมื่อฉันยังไม่จำเป็นต้องใช้ ก็ยังไม่เห็นต้องไปเครียดอะไร
เพราะงานที่ฉันจะทำคือ เควสเก็บสมุนไพร ที่เปิดรับนักผจญภัยอยู่เสมอยังไงล่ะ
สมุนไพรที่ว่าน่ะ มีอยู่หลายชนิด แตกแยกย่อยกันไปมากมาย เช่น สมุนไพรที่มีฤทธิ์สมานแผล หรือใช้แก้ฟกช้ำ พันธุ์ก็ใช้เป็นยาถอนพิษก็มาก หรือบางพันธุ์ที่ใช้บรรเทาอาการปวด รวมไปถึงบรรดาโพชั่นทั้งหลาย โพชั่นที่มีฤทธิ์ต่างกัน วัตถุดิบที่ใช้ผสมก็จะแตกต่างกันออกไปอีก เช่นโพชั่นบางตัวอาจจะใช้สมุนไพรนับโหลเลยก็มี
โดยปกติแล้ว โพชั่นขวดหนึ่งๆ ไม่ได้ใช้สมุนไพรแค่ชนิดเดียวหรอกนะ และสมุนไพรบางตัวก็หายากรากเลือด ไม่ได้หาเก็บได้ง่ายๆ อีกด้วยล่ะ
ฉันตรงดิ่งเข้าไปที่ช่องพนักงานต้อนรับ โดยไม่จำเป็นต้องฝ่าฝูงชนเข้าไปที่กระดานแลกเปลี่ยนข่าวสาร
“ขอรับเควสเก็บสมุนไพรค่ะ”
“อ่า ค่ะ…...เก็บสมุนไพรนะคะ?”
“ใช่ค่ะ เก็บสมุนไพร”
เจ้าหน้าที่กิลด์ได้ยินตามนั้น ขณะที่มองสลับมาที่ฉันที โนรุนที นี่มันเจ้าหน้าที่คนละคนกับที่ลงทะเบียนให้ฉันเมื่อวานนี่นา
“เอ่อ ไม่สนใจรับเควสปราบปรามเหรอคะ…....?”
“ดิฉันเพิ่งอายุสิบเอ็ดปีน่ะค่ะ เกรงว่าจะรับเควสปราบปรามไม่ได้
“เอ๋……?”
ใช่แล้วล่ะ ถึงจะมีคุณหมาป่าตัวใหญ่อยู่ข้างหลัง แต่ฉันเพิ่งสิบเอ็ดเองนะ เพราะงั้นเรื่องรับงานปราบปรามน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอก แต่ก็นะ ชินกับปฏิกิริยาแบบนี้แล้วล่ะ
“ขอรับเควสเก็บสมุนไพรด้วยค่ะ”
“อ๊ะ...ค่ะ”
หลังจากคุณเจ้าหน้าที่กิลด์คนนั้นยืนยันการรับคำร้อง ฉันก็รีบตรงออกมาทันที ด้วยเพราะไม่อยากพบเจอเรื่องยุ่งยากต่างๆ ที่อาจจะเกิด อย่างเช่นนี่เพิ่งจะหลบออกมาก่อนที่ใครสักคนตั้งท่าจะเรียกรั้งตัวเอาไว้ได้พอดี ฉันแสดงบัตรสมาชิกกิลด์ให้กับเจ้าหน้าที่ดูแล้วรีบออกจากประตูเมือง หนนี้ราบรื่นแฮะ
ฉันเดินบนถนนที่ทอดออกมาจากเมืองได้อึดใจหนึ่ง สังเกตไปรอบๆ เห็นเด็กๆ ผุดลุกผุดนั่งเก็บสมุนไพรอยู่ประปราย เดาว่าคงเป็นคนที่รับเควสเก็บสมุนไพรเหมือนกัน แล้วก็เด็กอีกบางส่วนกำลังง่วนก้มหน้าก้มตาหาอะไรสักอย่าง
คนค่อนข้างเยอะเลย เพราะงั้นก็คงไม่น่าที่จะหาเก็บอะไรจากแถวนี้ได้มากนัก…...แต่ถ้ามองไกลออกไปอีกนิดจะเห็นแนวป่าอยู่ไกลๆ ทอดตัวไปทางใต้ เพราะงั้นก็ลองไปดูกันดีกว่า
นับจากเข้ามาในเขตป่า ก็เดินไปร่วม 40 นาทีแล้ว และเนื่องจากระดับของสกิล【ตรวจจับ】ของฉันยังไม่สูงมากพอ เลยยังไม่สามารถสำรวจหาสมุนไพรในรัศมีของสกิลได้ เพราะงั้น......
“โนรุน พอรู้ไหมคะ ว่าฉันจะหาเก็บสมุนไพรได้จากตรงไหนบ้าง เอาแบบที่พวกเราเคยออกไปเก็บสมัยยังอยู่ในป่าฝั่งโน้นน่ะนะ”
“วู๊ฟฟ”
ดูเหมือนคุณโนรุนจะรู้นะ ก็สกิล【ตรวจจับ】สูงกว่าฉันนี่นา
หลังจากเดินตามโนรุนไปอีก 40 นาที เราก็ถึงจุดที่ดงสมุนไพรขึ้นอยู่เต็มไปหมด ฉันมองกราดไปรอบๆ ก็พบว่าพื้นที่ตรงนี้ ยังไม่เคยมีใครเข้ามา และระหว่างที่มองกราดไปนั่น สมุนไพร 70% - 80% ของทั้งหมด ก็พลันถูกดูดเก็บเข้ามาใน【มิติกักเก็บ】เรียบร้อยแล้ว ถึงจะเก็บได้เยอะพอดู แต่ก็ยังคงไม่พอหรอก
ฉันเลยหันไปถามหาสถานที่ใหม่จากโนรุน จากนั้นพวกเราย้ายไปที่อื่นๆ อีกสี่จุด นอกจากสมุนไพรที่เก็บเกี่ยวได้แล้ว ก็ยังมีพืชป่า และบรรดาเครื่องเทศป่าอื่นๆ ที่ใช้ปรุงอาหารได้อีก มีชนิดพันธุ์แปลกๆ ที่ไม่เคยเห็นสมัยอยู่ในป่าฝั่งโน้นด้วยนะ พอมีวัตถุดิบใหม่ๆมากขึ้น ก็จะปรุงอาหารชนิดใหม่ๆ ได้ด้วยล่ะ
จากนั้น ฉันก็ไล่เก็บเถาวัลย์ที่พันต้นไม้แถวๆนั้นมาสร้างเป็นเชือก จากนั้นก็จำแนกชนิดของสมุนไพรที่เก็บมาได้ แล้วก็แบ่งออกเป็นกำละสิบต้นแล้วก็มัดด้วยเชือกที่สร้างเมื่อตะกี้ ถึงจะฟังดูยุ่งยาก แต่จริงๆแล้ว ขั้นตอนทั้งหมด เกิดขึ้นอยู่ข้างใน【มิติกักเก็บ】ล่ะ หลังจากมัดกำละสิบต้น ก็ต่อด้วยกำละสิบต้น กำละสิบต้น ....กำละ.....
งานที่วนซ้ำซากทั้งหมด เกิดขึ้นระหว่างที่กำลังเดินทางออกมาจากป่า ยอมรับตรงๆเลยว่ามันน่าเบื่อเอามากๆ ถึงในแต่ละขั้นตอน ทั้งการแบ่งชนิดและนับจำนวน มันจะไม่ได้ยากอะไร แต่สิ่งที่เป็นปัญหาจริงๆ คือ ฉันเก็บมาเยอะเกินไปต่างหาก
ขณะที่กำลังแบ่งมัดกำละสิบต้นอยู่ใน【มิติกักเก็บ】และลังเลว่าจะมัดกำที่มากกว่าหลักสิบดีรึเปล่าอยู่นั้น ฉันก็ได้ตระหนักถึงบางสิ่ง
ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ ก็เก็บไปเรื่อยๆ ทีละจุดๆ จนวนไปเกือบทั่วป่านั่นแหละ แต่พอเริ่มจำแนกชนิดของสมุนไพรเท่านั้นล่ะ…...
“......ถ้าขายหมดนี่พร้อมกัน กลไกราคาของสมุนไพรในตลาดล่มแน่ๆ”
คงต้องหาทางอื่น อย่างแบ่งขายออกไปเป็นชุดๆ หลายๆ วันน่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีกว่า
เอาจริงนะ ตั้งแต่แรก ฉันก็ไม่ค่อยมีอะไรให้ทำอยู่แล้ว…….สรุปเอาเป็นว่า ค่อยๆ ขายทีละน้อยอ่ะแหละเนอะ
เมื่อปลงใจได้ เงยหน้าอีกที ก็พบว่าเวลาเริ่มคล้อยบ่ายไปแล้ว
จะว่าไป ก็เริ่มหิวแล้วสิ ควรเบรคทำอะไรกินก่อนดีกว่ามั้ยนะ? อ๊าา จะว่าไปแล้ว โนรุนกับเบลหายไปไหนแล้ว…...เมื่อหันกลับไปนั่นเอง ก็เจอสองแม่ลูกทำอะไรที่น่าเหลือเชื่ออยู่ล่ะ
ออร์ค, ก๊อปลิน, แล้วก็...อะไรน่ะ หมาป่าเหรอ? แล้วก็ตัวอะไรซักอย่างที่เหมือนนกตัวใหญ่ แล้วก็...อะไรนั่น…..โอเกอร์ ใช่มั้ยน่ะ? นี่เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกนะเนี่ย
นอกจากนั้นก็ยังมีแม้กระทั่งฮอร์นแรบบิท ศพของสัตว์ประหลาดทั้งหมดที่ไล่ชื่อมาเมื่อตะกี้ กองเป็นภูเขาขนาดย่อมๆ ถมๆ อยู่ด้วยกัน แต่ก็นะ ถึงการใช้คำว่าภูเขาจะดูเกินจริงไปสักหน่อย แต่ก็เป็นอะไรคล้ายๆ แบบนั้นจริงๆ ขณะที่สองตัวการกำลังทึ้งซากก๊อปลินอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ข้างๆ
เอ๋ แล้วจะจัดการยังไงดีล่ะน่ะ ?
ดูเหมือนกองศพสัตว์ประหลาดที่เห็น จะเป็นเหยื่อจากการฝึกล่าของแม่กับลูกน่ะนะ ในขณะที่ทั้งสองกินแค่ก๊อปลิน กองภูเขาสัตว์ประหลาดที่แลดูน่ากิน นั่นคือของฝากให้ฉันสินะ เอาจริงๆ นี่ปลื้มนะเนี่ย แต่ถ้าเอาไปขายให้กับกิลด์ จะเป็นไรมั้ยอ่ะ? ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้รับเควสปราบปรามเสียด้วยสิ แต่เอาเถอะ…...เก็บไว้ใน【มิติกักเก็บ】ไปก่อนก็ละกัน จะได้ไม่เน่า เสียของไปซะเปล่าๆ
จากนั้น ฉันก็เดินทางออกจากพื้นที่ป่าโดยทำเป็นเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นด้วยจิตใจแฮปปี้ดี๊ด๊า ปัญหาของอนาคตก็ไว้ค่อยคิดในอนาคต ตอนนี้มันก็ย่ำบ่ายแล้ว ถึงจะสายไปซักนิด แต่พักกินข้าวเที่ยงกันดีกว่า
ฉันแอคติ้งด้วยการล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเวทย์มนต์ปลอมๆ แล้วเรียกเต๊นท์กับกระทะออกมาจาก 【มิติกักเก็บ】
ต้องขอบคุณโนรุนกับเบลสำหรับเนื้อกระต่ายสดๆ ในซุปปอโตเฟอ1หม้อนี้ นอกจากนั้นฉันยังใส่ผักที่คุณนิโคลให้มาลงไปอีกด้วย แต่น่าเสียดายที่ไม่มีมันฝรั่ง ถ้าใส่ลงไปก็จะอร่อยยิ่งขึ้นไปอีก จะว่าไป ถ้ามีมะเขือเทศก็ทำซุปมิเนสโตเน่2ได้อีก แต่ปัญหาคือมันไม่มีน่ะสิ แล้วก็หาอะไรมาแทนก็ไม่ได้อีก เอาไว้ต้องลองไปเดินดูตามตลาดทีหลังซะแล้วล่ะ
[1ポトフ(Pot-au-feu) : สตูเนื้อวัวฝรั่งเศส ชมรูปประกอบได้ที่ท้ายบท]
[2ミネストローネ(Minestrone) : ซุปมะเขือเทศอิตาลี่ ใส่เซลาลี่, ถั่ว, มันฝรั่ง, แครอท ในไทยมียี่ห้อแคมเบลนำเข้ามาขายอยู่ สามารถหาซื้อได้ในห้างทั่วไป ***อร่อยแสงออกปาก]
พอซุปเสร็จ ซึ่งเวลาก็ผ่านไปซักพักใหญ่ ฉันแอบสร้างโอนิกิริขึ้นมาใต้ผ้าคลุมล่ะ จากนั้นก็หยิบออกมากินคู่กับซุป ยังไงคนญี่ปุ่นนี่ก็ขาดข้าวไม่ได้จริงๆ แต่เดิมก็ไม่ได้เกลียดขนมปังหรอกนะ แค่ตอนนี้ยังไม่อยากกินน่ะ แม้ว่าในความเป็นจริงซุปจะต้องกินคู่กับขนมปังก็เถอะ...
ตอนที่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยพลางกินมื้อเที่ยงอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้นเอง ฉันก็แอบสังเกตว่า นักผจญภัยที่อยู่ไกลออกไป และดูเหมือนกำลังพักเบรคกินข้าวเหมือนกัน ต่างมองทางฉัน ด้วยสายตาริษยาพร้อมกับอาหารแห้งในมือ ที่แลดูแล้วรสชาติคงไม่น่าอภิรมย์ซักเท่าไหร่
…...ถึงจะจ้องปานกินเลือดกินเนื้อแบบนั้นฉันก็ไม่แบ่งให้หรอกนะ ถึงยังไงนี่มันก็ของกินของฉันน่ะนะ
กินเสร็จฉันก็เก็บกวาด พลางเก็บเต๊นท์ลงไป
ที่ฉันกล้าใช้【มิติกักเก็บ】โต้งๆแบบนี้ ก็เพราะฉันตบตาคนรอบข้างด้วยว่ากำลังใช้กระเป๋าเวทย์มนต์อยู่ การใช้สกิลโดยไม่ปิดบังคงไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดซักเท่าไหร่ เพราะชีวิตที่สงบสุขถือเป็นสิ่งที่สำคัญน่ะ แต่ว่า มันก็ต้องคำนึงถึงความสะดวกสบายควบคู่กันไปด้วย
กระเป๋าเวทย์มนต์หลอกๆ ที่กำลังสะพายอยู่บนบ่าใบนี้ คุณนิโคลเป็นคนให้มาเองแบบไม่คิดเงิน
แล้วก็ยังเป็นคุณนิโคลอีกนั่นล่ะ ที่เป็นคนสอนเรื่องวิธีการใช้กระเป๋าเวทย์มนต์ให้กับฉันด้วย
ถ้าขึ้นชื่อว่าเป็นกระเป๋าเวทย์มนต์แล้วเนี่ย ไม่ว่าขนาดที่เห็นด้วยตาจะเล็กแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้าความจุของสกิล【หีบใส่ของ】ที่ผนึกลงไปสูงมากพอ ก็จะใส่ของได้มาก โดยจำเป็นต้องไม่สนใจเรื่องขนาดทางกายภาพของพาชนะเลย
ในกรณีนั้น วิธีการที่จะเอาของที่ใหญ่มากๆใส่ลงไปหรือเรียกออกมาจากกระเป๋าเวทย์มนต์ใบเล็กๆ ก็คือ ให้เอามือข้างหนึ่งซุกลงในกระเป๋า และวางมืออีกข้างหนึ่งชี้ไปที่ของชิ้นนั้นๆ หรือชิ้นไปตรงจุดที่ต้องการจะเรียกของออกมาวาง
ดูเหมือนที่คุณนิโคลจะรู้วิธีใช้นั่น เพราะตัวเขาเองก็มีกระเป๋าเวทย์มนต์ที่ความจุไม่ค่อยสูงอยู่ใบหนึ่ง
ฉันเริ่มออกเดินบนถนนสายที่จะนำทางกลับเข้าสู่เมือง หลังจากจัดการมื้อเที่ยงเรียบร้อยแล้ว กลับเข้าเมืองตอนนี้มันจะเร็วเกินไปรึเปล่านะ? ไม่ล่ะ คิดอีกทีอาจจะดีกว่าไปผจญกับฝูงชนที่แห่กันมาช่วงค่ำ ก่อนที่กิลด์จะปิดก็ได้ และฉันก็แพ้ที่ๆ คนเยอะๆ ซะด้วยสิ
คราวนี้พลังเวทย์ทนต์ของทั้งโนรุนและเบลถูกลงทะเบียนหมดแล้ว เลยผ่านเข้าประตูเมืองได้ง่ายๆ ไม่มีเรื่องยุ่งยากเหมือนหนก่อนอีกแล้ว
สิ่งกวนใจที่แว่บขึ้นมาระหว่างเดินทางไปที่กิลด์นั่นคือ จะขายสมุนไพรที่เก็บมาวันนี้ให้กับกิลด์มากขนาดไหนดี?
เรื่องคงจะยุ่ง ถ้าเทขายออกมามากเกินไป หรือชีวิตก็คงจะแลดูขัดสน ถ้าขายออกน้อยจนไม่พอยาไส้ เพราะค่าโรงแรมที่ซุกหัวนอนอยู่ตอนนี้ก็ใช่ว่าจะถูกๆ ก็เล่นมีอาหารป้อนไห้วันละตั้งสองมื้อ
แต่ถึงอย่างงั้นฉันก็อยากลองไปหาอะไรกินข้างนอกดูบ้างล่ะนะ หรือแม้แต่จะทำอะไรกินเอง มันก็ต้องใช้เงินทั้งนั้นแหละ เพราะงั้นเรื่องที่จะต้องคิดเลยเยอะหน่อย……
รูป Potofu จาก https://mi-journey.jp/foodie/52173/
รูป minestrone จาก https://park.ajinomoto.co.jp/recipe/card/701794/
โอ้โห ภาพอาหารทำร้ายคนนอนดึก
ReplyDeleteแค่เควสแรก ก็ โกงแล้ว ฟาร์มของสบาย
ขอลิสต์สมุนไพร มาดูก็สิ้นเรื่อง