024 - อีกละ? เรื่องนี้อีกแล้วเหรอคะ?

“......เรื่องนั้น เข้าใจแล้วล่ะครับ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น ตามปกติแล้ว ราคาที่ทางเรารับซื้อจะต่ำกว่านี้เล็กน้อย แต่แนะนำให้คุณหนูลงทะเบียนตอนนี้เลย แล้วทางเราจะรับซื้อในราคาที่คุยกันไว้นะครับ” ดูเหมือนแม้แต่บุคลากรภายนอกก็สามารถติดต่อขายวัตถุดิบกับทางกิลด์ได้ แต่ราคาที่ทางกิลด์รับซื้อจะต่ำกว่าราคาของสมาชิกเล็กน้อยและถ้าลงทะเบียนตอนนี้เลยก็จะได้เรทนักผจญภัยอย่างที่คุณหัวหน้ากิลด์ว่าไปข้างต้น ส่วนต่างตรงนี้ก็ถือซะว่าเป็นอภิสิทธิ์สำหรับนักผจญภัยน่ะ ซึ่งสำหรับฉันแล้วเนี่ย จะยังไงก็ได้ ได้มากหรือน้อยก็ไม่ค่อยสนใจอยู่แล้วล่ะนะ …...ว่าแต่ ทำไมทุกคนดูไม่เชื่อเรื่องอายุของฉันเลยวะคะ จนถึงกับต้องแสดงบัตรยืนยันการเป็นประชากรที่ทางการออกให้เนี่ย1 [1 ตอนที่แล้วพูดถึงว่าเร็นไม่มีบัตรนี่ มีแต่บัตรที่บ้านเด็กกำพร้าออกให้ อาจจะละไว้ในฐานที่เข้าใจว่าเพิ่งทำตรงนั้นเลย ตอนผ่านด่านเข้าเมือง? ] ตอนที่ถามว่า ‘คิดว่าดิฉันอายุเท่าไหร่’ ก็ได้คำตอบมาว่า ราวๆ 15 - 16 ปี แต่แค่ตัวเตี้ยมากๆ แล้วก็เอาแต่มองเฉพาะส่วนขณะที่พูดไปด้วย ที่ดูหนาเพราะชุดเกราะตรงช่วงอกมันหนาหรอกนะ! แล้วก็ไม่ได้เตี้ยด้วย! ก็ส่วนสูงที่คาดหวังตอนมอง มันไม่ใช่สำหรับเด็กอายุ 11 ไม่ใช่เรอะ! เดี๋ยว ตอนนี้ไม่ใช่เวลา เลิกพูด! เปลี่ยนเรื่องๆ! ตอนนี้คุณหัวหน้ากิล์ดกลับไปที่สำนักงานของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ส่วนฉันนั้น หลังจากได้เงินจากการขายวัตถุดิบให้กับทางกิลด์แล้ว ก็กำลังหันหลังเดินออกจากโซนต้อนรับ เงินที่ได้นับว่าไม่เลวเลย 2 เหรียญทองเล็ก ต่อศพออร์ค 1 ตัว รวมเหนาะๆ 12 เหรียญทองเล็ก รวยในชั่วพริบตาเป็นแบบนี้นี่เองล่ะ "ขอลงทะเบียนนักผจญภัยค่ะ" "เหอ? อะไรนะคะ? ลงทะเบียน?" พนักงานต้อนรับของกิลด์มองฉันที หันไปมองโนรุนและเบลที แล้วก็หันกลับมามองฉันอีกที สีหน้าดูสับสนในชีวิต ทำตัวไม่ถูก ก็นั่นสินะ บางทีเธออาจจะคิดว่าฉันเป็นนักผจญภัยอยู่แล้วล่ะมั้ง "ใช่ค่ะ ลงทะเบียน" "ค่ะ ลงทะเบียนนะคะ " ดูเหมือนจะตั้งสติได้ซะทีนะคะ ฉันยื่นบัตรยืนยันสถานะประชากรเพื่อยืนยัน และลงทะเบียนพลังเวทย์มนต์ด้วยอุปกรณ์เฉพาะของทางกิลด์ จากนั้นก็เป็นตาของคุณโนรุนและลูกสาว ในฐานะสัตว์ในอาณัติ หวังว่านี่คงจบเรื่องวุ่นวายที่ใครๆ จะมาวอแวกับคุณโนรุนและเบลโดยเฉพาะตอนผ่านด่านเข้าเมือง ได้ซักทีนะ เนื่องจากพื้นที่รอบๆทั้งหมด ล้วนขึ้นตรงและต่างพึ่งพิงกับกิลด์ และการทำงานของนักผจญภัย ดังนั้นขั้นตอนทั้งหมดที่ว่ามาจึงไม่มีค่าใช้จ่ายใดๆ และหลังจากยื่นเรื่องเสร็จก็ได้รับบัตรทันทีโดยไม่ต้องรอใดๆ “เอ่ออ อายุสิบเอ็ดปีจริงๆเหรอคะ ?” อีกละ! เรื่องนี้อีกแล้วเหรอ! แล้วก็เลิกมองแต่ตรงนั้นซักที! “ใช่ ดิฉันอายุสิบเอ็ดปีค่ะ” “ขอโทษนะคะ แต่ช่วยเปิดฮู้ดออกได้มั้ยคะ?” “......จำเป็นต้องเลิกออกด้วยเหรอ?” “ถ้าเป็นไปได้น่ะค่ะ” “......เข้าใจแล้ว” ฉันยอมใจแล้วเลิกฮู้ดออกตามคำขอ เจ้าหน้าที่หญิงของกิลด์มองหน้าฉันแล้วอึ้งไป พูดตรงๆนะ จ้องนานเกินไปแล้ว จากนั้น เสียงสนทนาจากบรรดานักผจญภัยรอบข้างที่มองมาทางนี้ ก็ค่อยๆ ดังขึ้นตามไปด้วย “เรียบร้อยแล้วรึยังคะ?” “อ่ะ ค่ะ! เรียบร้อยแล้วค่ะ ใช่แล้ว คุณหนูอายุสิบเอ็ดปี ยืนยันอายุเรียบร้อยแล้ว” จากนั้น เสียงครหาอย่าง “สิบเอ็ดจริงๆเหรอวะ?” หรือ “.....จริงดิ ?” ก็ดังมาจากด้านหลัง ได้ยินนะเฟ้ย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจหรอกนะ ซึ่งพอเงยหน้าขึ้นไป ก็เห็นเจ้าหน้าที่หญิงคนนั้นกำลังหน้าแดงแบบไม่มีเหตุผล จากนั้นก็เป็นการฟังรายละเอียดต่างๆที่นักผจญภัยจำเป็นต้องรู้ เช่น ระบบแรงค์ของนักผจญภัย วิธีการเลื่อนแรงค์ รายละเอียดของการขายวัตถุดิบต่างๆให้กับทางกิลด์ เงื่อนไขของการรับเควส การวัดผลของเควสว่าสำเร็จรึไม่ ขอบเขตอายุที่สามารถรับงานปราบปราม โทษที่จะได้รับหากสร้างพฤติกรรมที่ก่อให้เกิดปัญหาระหว่างการรับเควส ประวัติอาชญากรรม ฯลฯ เรื่องเกือบทั้งหมดเป็นเรื่องที่รู้อยู่แล้ว ทำให้สติหลุดระหว่างฟังไปได้กลางทาง แต่เอาจริงๆนะ ตราบใดที่มีสามัญสำนึกสักหน่อย ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้วล่ะ แล้วก็ดูเหมือนกับว่า ในกิลด์จะมีห้องที่เป็นที่สำหรับรวบรวมข้อมูลอยู่ ซึ่งข้อมูลที่ว่าอยู่ในรูปแบบหนังสือ และรูปภาพ เกี่ยวกับสัตว์และพืชต่างๆ อย่าง ‘ระบบนิเวศน์ของปิศาจ’ หรือ ‘รายละเอียดของสมุนไพร’ รวมไปถึงบรรดาสกิลทั้งปวงด้วย เมื่อคุณได้รับสกิลมา คุณอาจจะไม่รู้หรอก ว่าสกิลนั้นๆ ทำงานอย่างไร การที่จะได้รับสกิลมีเงื่อนไขแบบใด ผลของสกิลเป็นแบบไหน เป็นข้อมูลแบบที่จนกว่าจะได้พบได้ลองกับตัวนั่นแหละ แล้วก็ดูเหมือนข้อมูลทั้งหมดที่อยู่ในห้อง ได้ถูกสั่งสมรวบรวมมาจากบรรดานักผจญภัยในอดีตล่ะ แต่สำหรับฉันแล้ว พวกรายละเอียดของสกิลเนี่ย【ประเมินค่า】ช่วยได้มาก  ส่วนที่ไม่สามารถหาได้เลยคือวิธีการที่จะทำให้ได้รับสกิลมาต่างหาก เพราะงั้นสำหรับฉันแล้ว ห้องๆ นี้จะค่อนข้างจะมีประโยชน์เอามากๆ เอาไว้ถ้ามีเวลา คงต้องมาฝังตัวในห้องนี้หน่อยแล้วล่ะ แต่ดูเหมือนว่า ห้องๆ นี้จะไม่ค่อยมีใครมาเยี่ยมเยียนกันซักเท่าไหร่ ก็คงจะเป็นเพราะว่า นักผจญภัยน่ะ เป็นสิ่งมีชีวิตที่มักจะมีสมองเป็นมัดกล้ามน่ะสิ หลังจากบทอธิบายที่แสนยืดยาวจบลง ฉันก็ได้รับมอบบัตรประจำตัวนักผจญภัยมา ทำให้นับแต่วันนี้ ฉันก็จะมีศักดิ์เป็นนักผจญภัยแรงค์ F แล้วล่ะ ฉันเดินออกมาจากกิลด์กับคุณนิโคลที่รออยู่หลังจากการลงทะเบียนเสร็จสิ้น ดีที่ฉากรังแกรับน้องเด็กใหม่ที่แสนเชยบัดซบไม่เกิดขึ้น แต่ก็นะ มีหมาป่าขนาดสองเมตรเดินตามต้อยๆแบบนี้ ใครมันจะอยากเสี่ยงกันล่ะ “ขอบคุณที่อุตส่าห์รอนะคะ คุณนิโคล” “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณที่มาเป็นพยานรู้เห็นให้ เรื่องแค่นี้ไม่ได้ลำบากอะไรเลย ว่าแต่ วางแผนหลังจากนี้ไว้รึยังครับ? ” “อา นั่นสินะคะ คุณนิโคลพอแนะนำที่หลับที่นอนให้หนูหน่อยได้มั้ยคะ? ขอให้เป็นที่ๆ ไม่มีปัญหากับโนรุนและเบลน่ะค่ะ แล้วก็ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้มีที่อาบน้ำ แล้วก็อาหารการกินดีหน่อย” “ถ้าอย่างนั้นมาพักที่บ้านผมมั้ยล่ะครับ คุณหนูเป็นถึงผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต ดังนั้นแล้วไม่มีปัญหาอะไรแน่นอนครับ” ซึ่งฉันก็ปฏิเสธข้อเสนอของคุณนิโคลไปอย่างสุภาพ แล้วให้แนะนำที่พักแบบจริงจังให้ ถ้าไปพักที่บ้านของคุณนิโคลจริงๆ ไม่แคล้วคงโดนจับคู่กับคุณลูกชายแหงๆ นอกจากนั้นยังต้องรับมือกับเอลซ่าอีกด้วย ซึ่งมันคงจะยุ่งยากเอามากๆ เพราะงั้นแล้วฉันจึงปฏิเสธไปล่ะ ถ้าทำได้ ฉันอยากมีชีวิตที่อิสระมากกว่า เมื่อฉันเดินทางถึงโรงแรมที่คุณนิโคลแนะนำ ปราดตาแว่บแรกก็รู้เลยว่า แพงโคตรๆ หนึ่งเหรียญทองเล็กสำหรับที่นอนหนึ่งคืน และอาหารเช้าและเย็น ซึ่งราคาจะเท่าเดิมไม่ว่าจะรับอาหารด้วยหรือไม่ก็ตาม ตอนแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาในเมือง ฉันแทบจะไม่มีเงินติดตัวเลย แต่หลังจากที่ขายศพออร์คออกไป ตอนนี้ก็พอมี มากพอจะให้หายใจหายคอได้บ้าง …...แต่ก็นึกไม่ถึงเลยว่า ทางโรงแรมมีคอกม้าสำหรับสัตว์ในอาณัติด้วย ซึ่งมันทำให้ฉันโดนเก็บค่าใช้จ่ายเพิ่มอีก 5 เหรียญเงิน สำหรับโนรุนและ เบล เพราะงั้นแล้ว พรุ่งนี้ก็ควรต้องรีบหางานทำแบบด่วนๆ เลยสินะ หลังจากถูกพาขึ้นไปที่ห้องพัก ฉันก็ยืดแข้งยืดขาอยู่พักหนึ่ง จากนั้นก็ลงมารับอาหารเย็นที่แคนทีน มื้อเย็นนั้นประกอบด้วยขนมปัง ไส้กรอก ผักสลัด และซุป ในปริมาณที่เรียกว่าเยอะเกินไป ซุปค่อนข้างอร่อยเลยทีเดียว ในนั้นน่าจะมีเนื้อกระต่าย ผักปริมาณมาก และปรุงรสด้วยเครื่องเทศ เอาไว้ต้องขอบคุณคุณนิโคลแล้วล่ะที่แนะนำให้มาพักที่นี่ จากนั้นฉันก็เข้าไปอาบน้ำ ดูเหมือนจะเป็นที่อาบน้ำรวม แต่ก็กว้างขวางดี แถมอ่างอาบน้ำก็ใหญ่มากด้วย การได้อาบน้ำหลังจากที่ไม่ได้อาบมาเป็นอาทิตย์ๆ มันสวรรค์ชัดๆ ความเมื่อยล้าหายเป็นปลิดทิ้ง ต่างกับการใช้【ชำระล้าง】คนละเรื่อง …...มีผู้หญิงคนนึงที่ท่าทางจะเป็นแขกของโรงแรม มองมาด้วยสายตาแปลกๆ แต่ฉันก็ต้องตีมึน แกล้งทำเป็นเมินๆ ไป และสายตาแปลกๆ ที่ว่า ก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นๆ หลังจากที่ฉันเริ่มใช้สบู่ และแชมพู วันนั้นหลังจากอาบน้ำและทำให้ผมตัวเองแห้ง ฉันก็สลบเหมือดในห้องทันที วันนี้เหนื่อยมากจริงๆ สลบจนข้ามช่วงเช้าของอีกวันไปเลย

<Prev - Index - Next>