018 - ก็ถ้ามันแลดูอันตรายนัก ก็หนีดีกว่าเนอะ

เอาล่ะ เมื่อตัดสินใจได้แล้ว ก็เตรียมเก็บข้าวของ พร้อมย้ายหนีออกไปตอนกลางคืนล่ะ

   …...แต่เอาเข้าจริงแล้ว ฉันก็ไม่จำเป็นต้องเก็บข้าวของตามตัวอักษรเลยล่ะนะ เพราะของเกือบทุกอย่างก็อยู่ใน【มิติกักเก็บ】ตั้งแต่แรก จะเหลือก็ชิ้นเดียวเท่านั้นแหละ และคงต้องเก็บเป็นชิ้นสุดท้าย
  ตอนนี้ฟ้าเริ่มสาง กลุ่มแมลงสาบน่ารำคาญเดินทางกลับหมู่บ้านไปแล้วและเท่าที่ดูจาก【ตรวจจับ】ก็ไม่เห็นใครซ่อนตัวอยู่แถวนี้แล้วด้วย

   ฉันถักเปียเพื่อที่ผมจะได้ไม่ลงมาเกะกะ แล้วเปลี่ยนชุดให้ทะมัดทะแมง จังหวะนี้กางเกงน่าจะดีกว่ากระโปรงเนอะ? เนื่องด้วยชายกระโปรงที่ยาวกรุยกราย อาจจะเป็นอุปสรรคเวลาเดินทาง แถมมันไม่ช่วยเซฟ อาจจะทำให้มีแผลตามขาอีกด้วยน่ะนะ ตามปกติแล้วตอนที่อยู่บ้านฉันมักจะใส่เป็นกางเกงคูลอต1 หรือไม่ก็กระโปรง ซึ่งมันไม่เหมาะกับการใส่เดินป่าปีนเขาเอาเสียเลย ส่วนท่อนบนฉันใส่เป็นเสื้อหนังที่ถึกทนล่ะ จากนั้นเหน็บมีดไว้ที่เอว สุดท้ายคือคลุมด้วยเสื้อคลุม และยกฮู้ดขึ้น เอาล่ะ สมบูรณ์แบบ ! 

[1キュロット (คูลอต) : ให้เห็นภาพง่ายๆ คือกางเกงกระโปรงค่ะ]

  โนรุนที่ตอนนี้นอนขดอยู่หน้าเตาผิง โงกหน้าขึ้นมองมาที่ฉัน

  …...เอาไงดีล่ะ ? ถ้าพวกเธอมากับฉันด้วยล่ะก็ จะเป็นอะไรที่อุ่นใจขึ้นมากเลยล่ะ

   โนรุนยังคงส่งสายตามองฉันอย่างเงียบๆ 

  “โนรุน ฉันตัดสินใจที่จะออกไปจากป่านี้ล่ะค่ะ”

  “......”

   “เพราะงั้นแล้ว โนรุนจะเอายังไงดี ? จะยังคงอยู่ที่ป่านี้เหมือนอย่างเดิม ? หรือ…...จะไปด้วยกันดี ?”  

  “วุ๊ฟ !”

  ดูเหมือนทั้งสองจะไปด้วยกันล่ะ ดีใจ ดีใจมากเลย

   …...นี่อาจจะดูเหมือนพูดคนเดียวตกลงคนเดียว คิดไปเอง แต่เปล่าเลย ตั้งแต่สกิล【เวทย์มนต์ที่ใช้ในชีวิตประจำวัน】เพิ่มระดับถึงจุดหนึ่ง มันทำให้ฉันเข้าใจที่คุณโนรุนสื่อสารล่ะ ส่วนเบลดูจะยังเด็กเกินไปหน่อย เลยยังไม่สามารถสื่อสารให้ฟังดูเข้าใจได้ แหม ฉันไม่ได้มโนไปเองหรอกนะ โอเค๊ ?

   เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว ก็ออกเดินทางกันตอนนี้เลย หลังจากปลุกเบลแล้ว พวกเราก็เดินออกมาจากบ้าน

  ฉันก็อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้มานานแล้วล่ะนะ

　
  …...คิดถึงวันคืนที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่แล้วก็ใจหาย แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะเนอะ เพราะฝืนอยู่ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ถึงเวลาที่จะต้องย้ายออกไปจากป่านี่แล้วล่ะ

  เอาล่ะ

  ฉันเปิดการใช้งาน【มิติกักเก็บ】แล้วเก็บบ้านทั้งหลังลงไป...

   สิ่งที่เหลือทิ้งไว้มีแค่บ่อเกรอะกับระบบน้ำทิ้ง

  เอ๋? จะให้ทิ้งบ้านไว้ ? หรือเผาทิ้งงั้นเหรอ? ใครมันจะบ้าทำแบบนั้นกับบ้านที่สร้างขึ้นมาอย่างยากลำบากจนแทบตายแบบนั้นล่ะ ก็ถ้า【มิติกักเก็บ】มีพื้นที่จัดเก็บเป็นอนันต์แล้ว คิดเอาตามสามัญสำนึก ขนาดก็สามารถเก็บได้ก็ต้องเป็นอนันต์ด้วย เพราะงั้นแล้ว มันก็ควรที่จะเก็บอะไรลงไปก็ได้สิ นอกจากนั้นแล้ว อาณาบริเวณทั้งหมดที่อยู่ในขอบเขตของกำแพงหินที่ล้อมบ้าน รวมทั้งสวน และแปลงผัก ก็ลงไปอยู่ในนั้นด้วย แบบนี้คงเรียกได้ว่า บ้านพกพาพร้อมสวน เยี่ยมไปเลยเนอะะะ

  เอาจริงคือ ฉันไม่อยากให้ใครมาเห็นห้องนอนของฉันน่ะนะ 

　จะว่าไป นี่ก็ซักพักนึงแล้วที่ไม่ได้ตระหนักว่า【มิติกักเก็บ】มันขี้โกงแค่ไหน ตอนนี้พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปเรียบร้อยแล้ว เพราะงั้นพวกเราจึงอาศัยความมืดของค่ำคืนให้เป็นประโยชน์ ออกเดินทาง(หนี)กันเถอะ ! นินนิน1 !
[1เป็นพาโรดี้ล้อเลียนประโยคติดปากของนินจาฮาโตริ]

   …...หลังจากเดินทางมาได้ราวห้าชั่วโมง พวกเราแวะพักกันชั่วครู่  แต่ตวามความเป็นจริงแล้ว ฉันไม่ต้องพักเลยก็ยังได้ ทั้งความง่วง, พลังกาย, ความเมื่อยล้า ทุกอย่างจัดการได้ด้วยโพชั่นที่ฉันเก็บไว้ในคลัง แต่เพราะไม่ควรหักโหมล่ะนะ

   ทั้งฉันและโนรุนยังสบายดี แต่เบลนั้นยังเล็ก พลังกายยังไม่มากพอ แต่ถ้าฝืนใช้โพชั่นไป แล้วทำให้ผลของมันหลอกลวงความสามารถที่แท้จริงของร่างกายบ่อยเข้า อีกหน่อยจะแย่ เพราะไม่สามารถประมาณถึงความสามารถที่แท้จริงของตนได้

   ตอนนี้ฉันกำลังเดินทางไปทางตะวันออก ถ้าจำไม่ผิดในทิศนั้นมีเมืองขนาดกลางที่ชื่อ ฮาลูร่าอยู่ เมืองนั้นค่อนข้างปลอดภัยเลยทีเดียวล่ะ อาจจะเนื่ิองด้วยว่ามีกิลประจำอยู่ แต่ถ้าหันทิศเยื้องลงใต้จากจุดนี้ก็จะเจอหมู่บ้านที่พวกโคโค่อยู่ แต่ออกมาไกลขนาดนี้โอกาสเจอกับคนในหมู่บ้านนั้นก็คงน้อยจนแทบไม่มีแล้วล่ะนะ

  เพิ่มเติมคือ บารอนที่ปกครองพื้นที่แถบนี้อยู่ในเมืองที่ชื่อ เนย์ซาน อยู่ทางใต้ของป่า รวมไปถึงเจ้าพ่อค้าหน้ากบที่เป็นเจ้าของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าก็ด้วย เพราะฉะนั้นหัวเด็ดตีนขาดก็จะไม่ไปที่เมืองนั้นล่ะ
  ฉันนั่งมองเบลกำลังกินของว่างอย่างเอร็ดอร่อย เธอดูสดชื่นแข็งแรงพลังล้นเหลือดีอยู่ คงอาจจะเข้าใจว่าเรากำลังออกมาล่าสัตว์ตอนกลางคืนกันอยู่ล่ะมั้ง นี่เรากำลังหนีอยู่หรอกนะ ใช่มั้ยหว่า ?
  ส่วนโนรุนสื่อสารมาว่า จะเฝ้าระวังให้ ให้ฉันงีบไปก่อนสักชั่วโมง แล้วค่อยเดินทางกันต่อ ซึ่งในแง่ของระยะทางแล้ว ฉันคาดว่าคณะเดินทางนี้น่าจะพ้นชายป่าได้ก็พรุ่งนี้ช่วงบ่ายๆ ล่ะมั๊ง?

  เราเดินทางออกจากป่าได้โดยไม่มีปัญหาอะไร นอกจากออร์คและก๊อปลินไม่กี่ตัวที่เจอระหว่างทาง แต่ฉันก็จัดการด้วยการลอบยิงด้วยด้วยกระสุนหินแต่ไกล

  ดูรอบๆ ไม่มีใครตามมา หน้าปลอดภัย ! หลังปลอดภัย ! ขวาปลอดภัย ! ซ้ายปลอดภัย ! เธอปลอดภัย ! ฉันปลอดภัย ! ปลอดภัย !1
[1ผู้แปลเดาเจตนาว่า ผู้แต่งน่าจะล้อมาจาก การสอนมารยาทการข้ามถนนของเด็กในโรงเรียนประถม ที่เวลาข้ามถนนจะต้องมอง ซ้าย ขวา หน้า หลัง]

   ออกเดินทางฝ่าทะลุป่าไป เพื่อให้ถึงทางหลวงกันเถอะ !

  ฉันคิดถึงอนาคตที่จะเกิดขณะที่เดินข้ามลานทุ่งหญ้า ไปข้างๆ พวกโนรุน

　มีคนที่เคยเห็นหน้าของฉันอยู่แค่ไม่กี่คนเท่านั้น หนึ่งในนั้นคือเนล ด้วยความประมาทของฉันเอง ถ้าลืมๆ ไปได้ก็คงจะดี แต่คงจะเป็นไปไม่ได้ ส่วนอีกคนคือโคโค่ ด้วยความที่โคโค่ตัวเล็กกว่า เงยหน้ามองมาก็คงจะเห็นหน้าฉันอยู่แล้ว แม้ว่าจะดึงฮู้ดขึ้นมาปิดเอาไว้ตลอดก็เถอะ ซึ่งถ้าเป็นฮาลูร่า ล่ะก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร เพราะหมู่บ้านของสองคนนั้นก็เรียกว่าไกลจากฮารูล่ามาก เพราะงั้นก็เหลือแค่เด็กๆ จากสถานรับเลี้ยงฯ ที่โตมาด้วยกันสินะ
  ซึ่งก็ไม่น่าจะเป็นปัญหาอีก เพราะในช่วงเวลา 1 ปีที่ผ่านมาฉันเติบโตขึ้นมาก ผมก็ยาว หน้าตาก็เปลี่ยน แถมรูปร่างน่าจะเปลี่ยนไปมากด้วยอาหารการกินที่ดีขึ้นกว่าเดิม ไม่มีทางที่จะจำได้ด้วยการมองเพียงแค่แว่บแรกแน่นอน ส่วนพ่อค้าหน้ากบนั่น ถึงจะเคยถูกเห็น แต่เป็นการถูกเห็นจากระยะไกลเพียงครั้งเดียว คงไม่น่าจะเป็นไรมั้งนะ

   พอมาคิดดูแล้ว นี่มันปลอดภัยกว่าที่คาดไว้มากเลยไม่ใช่เรอะ?

   อื้ม ตราบใดที่ไม่ประมาทก็ปลอดภัยหายห่วงล่ะนะ ปลอดภัย !

  หลังจากรุดเร่งเดินทางเข้าสู่วันที่สอง ตอนนี้ก็พบถนนหลวงแล้วล่ะ

<Prev   -  Index   - Next>