016 - ชีวิตของฮิคิโคโมริ*ต่อจากนั้น

   [*ひきこもり(ฮิคิโคโมริ) : คนที่รักสันโดษเลือกแยกตัวออกมาจากสังคม เพื่อแสวงหาความโดดเดี่ยวอย่างสุดโต่ง]

   ธันวาคม

   ณ ตอนนี้ไม่มีปัญหาเรื่องผู้คนที่เอาเรื่องยุ่งยากเข้ามาให้อีกแล้ว หิมะขาวเริ่มพร่างพรายลงมาจากฟ้า ในบางครั้งที่หิมะไม่ตก ฉันก็ออกไปหาของป่าอยู่บ้าง แต่ส่วนใหญ่ ฉันเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการสร้างโพชั่น และถลุงเหล็ก เนื่องด้วยมีทรายแร่เหล็กอยู่เป็นปริมาณมากในคลัง ที่เก็บมาจากริมแม่น้ำตั้งแต่ก่อนที่หิมะแรกจะเริ่มโปรยลงมา ถ้าฉันลดปริมมาณคาร์บอนในเหล็กได้สำเร็จ ก็จะได้วัตถุดิบสำหรับทำอาวุธชั้นดี ซึ่งจะทำแบบนั้นได้มันก็ต้องใช้เวลาพอสมควรล่ะนะ แต่ก็อีกนั่นแหละ เวลามีถมถื่น ตลอดฤดูหนาวโน่นเลย ไม่ต้องรีบหรอก และตอนนี้ฉันยังไม่สร้างดาบยาวขึ้นมาหรอกนะ สร้างแต่มีด หลายเล่มเลย ซึ่งมีดทำครัวก็เป็นหนึ่งในนั้น ก็การทำอาหารไห้เร็วขึ้นมันเป็นสิ่งจำเป็นนี่นา !

   หลังจากถลุงเหล็กดัชนีคาร์บอนต่ำ1ออกมาได้มากพอแล้ว ฉันจึงลองพยายามสร้างคาตาน่าอีกหนล่ะ ซึ่งก็ล้มเหลวอย่างที่คิดไว้ ทั้งที่กะไว้ว่าจะสร้างใบมีดให้สั้นเท่าดาบสั้นแล้วเชียว ...คงเพราะทั้งระดับของสกิลและ MP ไม่มากพอ และที่มันกินล้างผลาญขนาดนี้ อาจจะเพราะระดับสกิล【งานตีอาวุธ】ยังต่ำอยู่ล่ะนะ

[1鍛鉄 (wrought iron) : จริงๆ เหล็กนี่ไม่มีชื่อเฉพาะภาษาไทยค่ะ เป็นเหล็กโบราณที่วิธีการถลุงยังไม่พัฒนามากนัก เป็นเหล็กดัชนีคาร์บอนต่ำชนิดหนึ่ง แต่คุณภาพยังด้อยกว่าเหล็กกล้า(Steel) ตอนแปลเลยใช้คำว่าเหล็กดัชนีคาร์บอนต่ำแทน]


   แล้วก็ตามคาด คงเพราะอยู่แต่ในบ้าน….เลยทำให้เวลาสำหรับกิจวัตรมันมากขึ้นน่ะ และนั่นแหละ เลยเป็นเหตุที่ว่า ไอ้นั่นคงจะเลื่อนระดับเป็น LV 6 เร็วๆ นี้…...นี่เรื่องซีเรียสนะ…...

   และก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันสร้างโพชั่นเพื่อการนั้น มากขึ้นตามไปด้วยล่ะนะ  จะบอกว่าไม่ดีงั้นเหรอ เดี๋ยวก่อนสิ!  ก็ฉันไม่ได้ไปรบกวนใครซักหน่อยนี่นา !

   เรื่องนั้นค่อยว่ากัน แต่ตอนนี้ฉันอาการหนักมาก มากจนรีบเข้านอนทันทีที่เห็นพระจันทร์ขึ้น อาการที่เกิดขึ้นเดือนละหนของร่างกายนี้มันสาหัสสากรรจ์…...ขนาดกินยาแก้ปวดเข้าไปแล้ว อย่าว่าแต่จะทำงานเลย แค่ขยับตัวยังแทบจะไม่ไหว……

   แม้ว่าจะเป็นฤดูหนาวแล้ว โนรุนกับเบลก็ยังนอนอยู่ข้างนอก แม้นานๆ ทีจะเข้ามานอนในบ้านบ้าง แต่หลักๆก็ยังอยู่นอกบ้านอยู่ดี ถึงพวกเธอแข็งแรงมากขนาดไหนก็เถอะ แต่มันก็อดห่วงไม่ได้ก็น่ะนะ
　
   ย่างเข้าสู่เดือนหนึ่ง

   การเฉลิมฉลองปีใหม่ก็มีอยู่ในโลกนี้ด้วย

   ในเมืองใหญ่ถึงขนาดจัดงานเทศกาลกันเลย แต่ไม่ใช่กับเมืองที่ฉันโตมาในสถารับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรอกนะ เมืองนั้นไม่มีการจัดงาน แต่ทางโบสถ์ก็มีการแจกจ่ายอาหาร และเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา ตามเมืองเล็กๆ บางเมืองก็จะมีการจัดงานกันตามสมควร

   …….ที่หมู่บ้านของโคโค่จะจัดงานฉลองกันมั้ยนะ ? ไม่ล่ะ อย่าไปคิดถึงมันดีกว่า เพราะไม่ว่ายังไงก็คงไม่คิดจะไปตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
   พอเข้าอาทิตย์ที่สองของปี หิมะเริ่มตกหนัก บ้านถูกฝังใต้หิมะไปเรียบร้อยแล้ว ตามปกติแล้วก็คงต้องมานั่งตักหิมะออก แต่ในเมื่อฉันมีสกิล【มิติกักเก็บ】เรื่องอะไรจะมานั่งตักกันล่ะ ฉันจึงใช้สกิลเก็บหิมะเข้าไปแทน
   ตามปกติแล้ว การที่หิมะตกหนักขนาดนี้ สามารถฆ่าคนได้เลยนะ

   แต่มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันจะนั่งกังวลเลยซักกะนิด ! เพราะ ดาบอ่ะ ! ดูเหมือนว่า ตอนนี้ฉันจะสามารถสร้างดาบได้แล้วล่ะ !
   ฉันใช้เวลาอีกสองสามวัน จึงสร้างดาบขึ้นมาได้สำเร็จ แถมสกิล【เวทย์รังสรร】ก็ยังเพิ่มระดับเป็น LV 4 อีกด้วยล่ะ ช่างยาวนานเหลือเกิน…...แต่ ดาบเจ้ากรรมที่สร้างเนี่ยน่าจะเปลี่ยนคำเรียกเป็นมีดยาวมากกว่าล่ะนะ เพราะคมดาบยาวแค่ 40 เซ็นติเมตรเท่านั้น สั้นกว่าดาบสั้นมาตรฐานอีก แต่สำหรับร่างกายเด็กที่ไร้พลังกายแล้ว ไอ้นี่อาจจะเข้าท่าก็ได้นะ แถมสร้างจากเหล็กดัชนีคาร์บอนต่ำ แถมด้วยการเสริมความแข็งแกร่งเข้าไปอีก พอคิดได้ตามนั้นฉันจึงลองใช้【ประเมินค่า】ดู


【ดาบสั้นเหล็กกล้า】
สร้างจากเหล็กดัชนีคาร์บอนต่ำ, คุณภาพสูง

   …...แหม่ ไม่มีอะไรให้เซอไพรซ์ซักกะนิดเลยวุ้ย
   ฉันอยากลองทดสอบดาบที่เพิ่งสร้างดู แต่ก็เบรคตัวเองไว้ เหวี่ยงดาบในบ้านมันอันตรายนี่เนอะ แต่ก็ไม่อยากออกไปนอกบ้านตอนนี้อยู่ดี ก็มันหนาวง่ะ ฉันเกลียดอากาศหนาว
   และเพื่อเป็นการฉลองความสำเร็จในการสร้างดาบ ฉันเพิ่มเวลาสำหรับกิจวัตรมากขึ้นอีก ถือว่าเป็นรางวัลละกันเนอะ


   …...วันถัดมา เมื่อฉันเปิดค่าสถานะดูก็แทบลมจับ LV 6 จนได้ โอ๊ยย ไม่เอาแล้วว !



　เดือนสอง

   ปีนี้หิมะในเดือนกุมภาพันธ์เยอะกว่าปกติ ที่ผ่านมา เดือนสองจะไม่เจอหิมะเยอะขนาดนี้
   แล้วก็นี่เป็นเดือนเกิดของฉันด้วย เพราะงั้นตอนนี้ก็อายุ 11 แล้วสินะ
   แต่จริงๆ แล้ว นี่มันไม่ใช่เดือนเกิดจริงๆของฉันหรอกนะ ส่วนวันเกิดจริงๆ จะเป็นวันไหนก็ไม่อาจรู้ได้  ส่วนที่ยึดเดือนกุมภาพันธ์เป็นเดือนเกิด เพราะว่ามันเป็นเดือนที่ฉันถูกทิ้งเอาไว้ที่สถานรับเลี้ยงฯ เดือนนี้จึงกลายเป็นเดือนเกิดไป ส่วนอายุก็เหมือนกัน คือไม่รู้ว่าอายุจริงๆเท่าไหร่กันแน่ แต่ตอนที่ถูกทิ้ง แลดูเหมือนเด็กที่เพิ่งเกิดได้ 1 ปี เลยต้องนับเอาตามนั้น
   ส่วนชื่อก็ยึดเอาจากคำที่ปักอยู่บนเสื้อที่ใส่ตอนที่ถูกเอามาทิ้ง หรือจะพูดในถูกคือ ยึดเอาจากคำที่ยังพออ่านได้ ที่ปักอยู่บนเสื้อ ต่างหาก

   อย่างไรก็ตาม หน้าอกฉันใหญ่ขึ้นอีกแล้วล่ะค่ะ ทำไมเป็นงั้นล่ะ…….
   ส่วนสูงอ่ะเหรอ? นิ่งเลยล่ะค่ะ ! ไม่ได้สูงขึ้นเลยซักกะนิด ทำไมล่ะ !? ฉันก็กินอาหารครบหมู่ถูกต้องนะ ! ทำไม๊ !

   เดือนสาม

   หิมะละลายแล้ว เพราะงั้นตอนนี้ฉันเลยออกมาข้างนอกล่ะ
   ตอนแรกก็ตั้งใจออกมาหาพืชป่าที่จะโตในฤดูใบไม้ผลิ แต่กลายเป็นว่าเจอแต่สัตว์ป่าที่หิวโหยเต็มไปหมด ฉันเลยยิง ยิง ยิง และยิง จากที่ออกมาหาพืชป่า ดันได้เนื้อกลับไปเพียบแทน ไม่เห็นเข้าใจเลยซักกะนิด

   นอกจากนั้น ฉันก็ยังลองดาบที่สร้างด้วย
   …...แต่ดูเหมือนกันว่าฉันไม่มีพรสวรรค์ล่ะ ฉันใช้ดาบได้ไม่คล่องเอาซะเลย คิดไว้แต่ขยับไม่ได้ตามที่คิด แบบที่เรียกว่าไม่ได้ดั่งใจน่ะ
    อืม บางทีถ้าอยู่ในสถานการณ์จวนตัวที่ต้องถูกบีบให้ต่อสู้ระยะประชิดขึ้นมา การใช้โพชั่นเพิ่มเพิ่มค่าสถานะก็อาจจะพอกล้อมแกล้มถูไถไปได้ล่ะนะ

   ค่าสถานะของโนรุนกับเบลก็เพิ่มขึ้นมากเลย รวมไปถึงสกิลด้วย ไว้ใจได้จริงๆ

   ขณะที่อากาศเริ่มอบอุ่นขึ้น ฉันเริ่มกลับมาล่าสัตว์และเก็บของป่าเหมือนก่อน อยู่ๆ ก็มีผู้มาเยือนโดยไม่คาดคิด ฉันดึงฮู้ดลงมาปิด แล้วออกมาเปิดประตู


   “......ใครคะ?”

   “แกน่ะ เป็นแม่มดใช่มั้ย ?”

   อีกแล้วเรอะ !

   “ไม่ใช่ค่ะ”


   “เอายาให้พาร์คเกอร์ตั้งเยอะแยะไม่ใช่เรอะ ?”

   พาร์คเกอร์ ใครกัน ?
   หลังจากรับฟังก็พอจับใจความได้ดังนี้ พาร์คเกอร์คือพ่อของโคโค่หรือเนล ส่วนยาที่ว่าคือยาชูกำลังสามขวดที่ให้แนบไปกับยารักษาไข้หวัดใหญ่ แม่ของโคโค่กินยาชูกำลังไปแค่ขวดเดียว และขายอีกสองขวดที่เหลือออกไป ในราคาที่สูงเสียด้วย แต่ฤทธิ์ของยาชูกำลังก็ยังคุ้มกับราคาที่ขายออกไปอยู่มาก เรื่องนี้แพร่ออกไปอย่างกว้างขวางในบรรดาชาวบ้านในหมู่บ้าน รวมไปถึงชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี่

　”ก่อนหน้านี้แกให้กับโคโค่ฟรีนี่ เพราะงั้นเอามาให้กับข้าบ้าง”

   “ฉันไม่มียานั่นเหลือแล้วล่ะค่ะ ไม่มีวัตถุดิบเหลือแล้ว”

   “เฮ้ยๆ อย่ามาโกหก ยังมีอยู่ไม่ใช่เรอะไง ? เอามาให้ข้าเร็วๆเข้า ! ”

   จากนั้น คุณโนรุนก็ออกมาทำหน้าที่ผู้พิทักษ์ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

   แต่ชายกักขระคนนั้นก็ยังมารังควาญอยู่อีกเรื่อยๆ และไม่ใช่แค่คนเดียว แต่ยังเพิ่มจำนวนเหมือนแมลงสาบ คนที่มาเยือนมากขึ้นเรื่อยๆ รวมไปถึงคนจากหมู่บ้านอื่นด้วย บ้างก็เสนอราคาขอซื้อ แต่ฉันก็ปฏิเสธไป ฉันเลยไม่ได้ออกไปล่าสัตว์หรือเก็บของป่าอีกเลยนับแต่เริ่มมีแขกที่น่ารำคาญมาเยือน

   ถ้านั่นยังแย่ไม่พอ เรื่องราวยิ่งบัดซบมากขึ้นไปอีก เมื่อคำร่ำลือของฉันไปเข้าหูของขุนนางผู้ปกครองดินแดนแถบนั้น บ้างก็ว่าถึงขนาดเตรียมกองทหารไว้เชิญฉันเข้าไปหา ข่าวนี้มาจากคนที่มาจากหมู่บ้านอื่น ขอบใจสำหรับข้อมูล! แต่ฉันก็ไม่คิดจะขายโพชั่นให้หรอกนะ


   …...ก็ ดูเหมือนฉันจะอยู่แถวนี้นานเกินไป

   คงถึงเวลาที่จะต้องออกไปจากป่านี้แล้วล่ะนะ

<Prev - Index - Next>