015 - คุณๆ ลูกค้า
แปล : Ayumin3310
“ขอบคุณมากค่า! ”
“ขอบคุณสำหรับอาหารนะจ๊ะ”
หลังจากที่คิดเงินเสร็จ ยูคิยะก็ยืนส่งลูกค้าที่เป็นคู่รักคุณตา-คุณยายสูงวัยทั้งสองคนออกจากร้านไป
เรียบร้อย จบไปอีกหนึ่งโต๊ะ
“เยี่ยมมาก วันนี้ดีมากจริงๆ ”
「ผม」บ่นงึมงัม แล้วก็แอบโพสต์ท่า Gut pose1 เบาๆ กับตัวเอง
[1 ガッツポーズ(Gatsupozu) : ท่าฮึด? ท่าแสดงพลัง? ไม่รู้จะอธิบายยังไงดีเหมือนกัน แต่เอาเป็นว่ามันคือการกำหมัดแสดงพลังก็ละกันค่ะ แล้วก็ต้นฉบับใส่คำนี้มาเป็นคาตาคานะด้วย เพราะงั้นขอทับศัพท์ไปละกันเนอะ ชมรูปประกอบได้ที่ท้ายบทความ ]
วันนี้ที่ร้านขายดีอย่างน่าแปลก
ลูกค้าเข้าร้านมาอย่างไม่ขาดสายตั้งแต่เริ่มเปิดร้าน
「ผม」รับมือลูกค้าอยู่หน้าร้าน ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ก็จัดการอยู่ในครัว พวกเราขยับตัวกันไม่หยุดมาซักพักแล้ว
ยิ่งพอเข้าช่วงเวลาอาหารเที่ยง ลูกค้ายังคงเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง จนถึงขนาดว่าที่นั่งในร้านนั้นเต็มทุกที่นั่ง
กริ้ง~กริ้ง~! เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นพร้อมๆ กับประตูที่ถูกเปิดออก
“หนาวーชะมัดเลยวุ้ย...”
“โอ๊ะ ไม่มีที่เลยแฮะ”
“มีที่ให้พวกเรานั่งหมดนี่มั้ยครับ? ”
กลุ่มชายหญิงห้าคน ส่งเสียงคุยกันอย่างออกรสเดินเข้าร้านมา
ทุกคนใส่ชุดเล่นสกี กระทั่งเนื้อตัวขากางเกงและรองเท้ายังมีหิมะเกาะอยู่ให้เห็นเล็กน้อย และพอเข้ามาในร้านที่เปิดฮีทเตอร์อยู่ หิมะพวกนั้นก็ค่อยๆ ละลายออก
ดูเหมือนว่าทุกร้านระแวกนี้จะเต็มกันหมด ไม่ว่าที่ไหน
ในช่วงฤดูที่คนมาเล่นสกีกันคับคั่งแบบนี้ ในช่วงเที่ยง-บ่าย ผู้คนจะมุงกันเต็มไปหมดทุกร้าน
แม้กระทั่งอาศรมหิมะแห่งนี้ ทั้งที่เวลาปกติแล้วจะค่อนข้างร้าง
แต่วันนี้นั้นต่างออกไป เพราะผู้คนเข้ามาเยอะจนผิดปกติ
“ยินดีต้อนรับ”
พร้อมฉายรอยยิ้มต้อนรับลูกค้าใหม่ที่เดินเข้ามา
รอยยิ้มนั้น ราคา 0 เยน เหมือนที่ร้านแฮมเบอร์ชื่อดัง1ว่าไว้นั่นแหละ
[1 เป็นกิมมิคทางการตลาดของ McDonald’s ญี่ปุ่นค่ะ ท้ายบทมีรูปนะคะ]
แน่นอนว่า เป็นรอยยิ้มเดียวกับที่มีให้กับคุณลูกค้าทุกคนก่อนหน้านี้
“โอ๊ะ น่ารักจัง เด็กผู้หญิงคนนี้”
“เอาๆ สรุปละกินที่นี่ละกัน มีที่ว่างพอดี”
ก็ไม่รู้หรอก ว่าได้ผลเพราะรอยยิ้มหรือยังไง แต่กลุ่มเด็กมหาลัยที่เพิ่งเข้ามาก็หันไปมองหน้ากัน แล้วก็ตกลงกันอยู่ครู่หนึ่ง ตัดสินใจว่าจะเลือกร้านนี้
บังเอิญประจวบเหมาะว่าเพิ่งมีที่ว่างอยู่ห้าที่นั่งพอดี
สำเร็จ ลูกค้าห้าคน! GET!
“เอ๋ー หาร้านอื่นดีกว่ามั้ยอ่ะ ทำไมเลือกร้านทื่อๆ เก่าๆ แบบนี้ล่ะเนี่ย”
หญิงสาวคนเดียวที่อยู่ท่ามกลางเพื่อนชาย ไข่แดงของกลุ่ม เป็นคุณพี่สาวผมทอง ขนตางอน เมคอัพเป๊ะ เอ่ยประท้วงขึ้นมา
“ก็ร้านในโรงแรมมันเต็มหมดแล้วนี่นา ร้านอื่นๆ คนก็เยอะไม่ใช่เรอะ? เพราะงั้นกินที่นี่ล่ะน่า ”
ดูเหมือนว่าพวกพี่ๆ เด็กมหาลัยกลุ่มนี้ จะพักอยู่ที่ เฮียวเซย์ปริ้นเซสโฮเทล โรงแรมใหม่ขนาด 20 ชั้น ที่มาเปิดในหมู่บ้าน
ไม่ใช่ว่าจะมีแต่เฉพาะลูกค้าไฮ-เอน ที่มาพักหรอกนะ เพราะทางโรงแรมก็มีห้องพักราคาไม่แพง ไว้ต้อนรับกลุ่มลูกค้าธรรมดาอีกด้วย
ซึ่งเท่าที่รู้มาคือในโรงแรมเองก็เหมือนดักทางเอาไว้ทั้งหมด มีทั้งภัตตาคารอาหารจีนแบบบุฟเฟ่ต์มื้อเที่ยงและมื้อเย็น ที่เน้นกลุ่มลูกค้าที่มากันเป็นครอบครัว ยันไปจนถึงอาหารตะวันตกสุดหรูโดยพ่อครัวชั้นแนวหน้า คือแทบจะไม่ปล่อยลูกค้าออกมาข้างนอกเลย
เพราะงั้นร้านเล็กๆ อย่างพวกเราเลยต้องพยายามกันอยู่นี่ไง
“โธ่ แล้วทำไมไม่จองโต๊ะภัตตาคารในโรงแรมเอาไว้ล่ะ? ”
ร้านนี้มันน่าผิดหวังขนาดนั้นเลยเหรอ...เจ็บนะเนี่ย แน่นอนว่านี่กำลังบ่นในใจน่ะ ส่วนภายนอกสกิล Poker Face กำลังทำงานเต็มที่อยู่ล่ะ
“เฮ้ยพอเถอะ เสียมารยาทน่า”
พี่ชายหนุ่มแว่นคนหนึ่งร้องท้วงออกมา ทำให้เขาเด่นออกมาจากกลุ่มเพื่อนๆ มหาลัยอย่างเห็นได้ชัด
ซึ่งพอเพ่งพินิจดีๆ แล้ว บรรยากาศที่ชายคนนี้แผ่ออกมาก็ดูมีความสง่างามกว่าคนอื่นจริงๆ นั่นล่ะ
ว่าแต่นี่เป็นเด็กมหาวิทยาลัยจริงๆ รึเปล่ายังไม่รู้เลย แค่ดูแล้วเดาเอาทั้งเพ ว่าคงมาในสังกัดชมรมอะไรเทือกนั้นล่ะมั้ง?
ถ้าให้เดาสุ่มต่อไปอีก จากที่เห็นคนๆ นี้น่าจะเป็นหัวหน้า หรือเลขาของกลุ่ม
“โธ่ กินให้เสร็จๆ แล้วรีบไปที่ลานสกีกันเถอะ”
ผู้หญิงไร้มารยาทคนนั้นยังคงบ่น หน้าผากย่นแสดงถึงการไม่สบอารมณ์อย่างเห็นได้ชัด…..ในขณะที่ทางนี้ได้แต่บอกตัวเองว่า ยิ้มไว้จ้า ยิ้มไว้~
“เอายังไงดีคะ? ”
“อ่า กินกันที่นี่ล่ะครับ”
“มากันกี่ท่านคะ? ”
“อ่ะ ขอโทษที ห้าคนน่ะครับ”
“งั้น เชิญทางนี้เลยค่ะ เดี๋ยวจัดโต๊ะให้”
「ผม」พากลุ่มพี่ๆ นักศึกษามาที่โต๊ะด้านในสุด เป็นโต๊ะเล็กสองตัวที่ดันมาชิดกัน ให้พอสำหรับคนห้าคนนั่งได้
หนึ่งในโต๊ะสองตัวนั้น เป็นที่นั่งที่เพิ่งมี ลูกค้าเป็นคู่รักชาย-หญิงลุกออกไปเร็วๆ นี้เอง
「ผม」หยิบผ้าที่ติดตัวไว้ ขึ้นมาเช็ดคำตวามสะอาดโต๊ะที่ว่า
“เชิญนั่งเลยค่ะ”
“ขอบใจ”
กลุ่มนักศึกษาทั้งห้านั่งลง แล้วหยิบเมนูออกมาดู ขณะที่「ผม」เอาน้ำมาเสิร์ฟ
“รับอะไรดีคะ?”
หลังจากทั้งห้าคนนั่ง ได้รับน้ำดื่มกันเรียบร้อย ก็หยิบสมุดจด พร้อมกับปากกาลูกลื่นออกมาจากกระเป๋าในผ้ากันเปื้อน รอรับออเดอร์จากพี่ๆ ลูกค้า แน่นอนว่าไม่ลืมรอยยิ้มที่แสนวิเศษบนใบหน้าที่ถอดมาจากคุณแม่สุดสวยเป๊ะๆ
“อะไรดีน้า”
กลุ่มนักศึกษาใช้เวลาพักหนึ่งง่วนกันอยู่กับเมนูบนโต๊ะ
“งั้น ข้าขอราเม็งก็ละกัน”
“โอ๊ะ เอาด้วยสิ”
“เราเอาชุดหมูสับชุบแป้งทอด”
“งั้น...ผมขอเท็มปุระโซบะละกันนะ”
เหลือแต่คุณพี่สาวหน้าตาไม่บอกรับบุญที่ยังตัดสินใจไม่ได้
“......”
ก็ใช่ว่าจะไปเร่งได้นี่นะ ทางนี้ได้แต่ยืนยิ้มรอออเดอร์เงียบๆ อยู่แบบนั้น จนในที่สุด….
“ชั้นเอา…..ข้าวราดแกงกะหรี่ อย่างเดียวก็พอ”
อุว๊า~ ไม่พอใจแบบ ไม่เก็บอาการเลยซักกะนิด เมนูมันน่าผิดหวังขนาดนั้นเลยเหรอ เอาเถอะ ทวนรายการเลยละกัน
“ราเม็งสองที่ ชุดหมูสับชุดแป้งทอดหนึ่งที่ เท็มปุระโซบะหนึ่งที่ แล้วก็ข้าวราดแกงกะหรี่หนึ่งที่นะคะ”
พี่ชายนักศึกษาคนที่ใส่แว่นพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับว่าออเดอร์ถูกต้อง
“ครับ ถูกแล้ว”
“ขอบคุณค่ะ”
พร้อมทั้งคำนับหนึ่งทีถ้วน
TL note : ตอนอ่านรอบแรกเจอ "พี่ชายใส่แว่น" นี่
หน้าของหัวหน้าหน่วยไอเซ็น (Bleach) ลอยมาเลยอ่ะ
Gut post
Gutpose : https://www.jsgoal.jp/photo/n-00004735/
รอยยิ้ม 0 เยน
Comments
Post a Comment