011 - การคืนถิ่นของยูคิยะ
แปล : Ayumin3310
เมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง แล้วพบว่ากลายเป็นเด็กผู้หญิงไปแล้ว
ถูกลากขึ้นมาบนภูเขาสูงในสภาพแวดล้อมที่แสนโหดร้าย โดยคุณแม่ที่เป็นภูติหิมะ
โดยไม่ได้เตรียมตัวอะไรแม้แต่นิดเดียว ตื่นชุดไหนก็มาชุดนั้น
ขณะที่กำลังจะเข้าช่วงบ่าย ในอีกราวสองอาทิตย์ต่อมา
「ผม」ก็เดินทางกลับมาถึงบ้าน “อาศรมหิมะ”
คุณแม่ส่งเสียงร้องบอกพลางเลื่อนเปิดประตูเข้าไปในร้านเก่าๆ เล็กๆ ของพวกเรา
“กลับมาแล้วค่ะー”
ด้วยเสียงที่กังวาลและสดใสอย่างทุกที
ในร้านอาหารที่ไร้วี่แววของลูกค้า คุณพ่อกำลังกางหนังสือพิมพ์ อ่านผลม้าแข่งหลังเคาน์เตอร์เก็บเงินอย่างทุกที พร้อมกับคาบบุหรี่อยู่ในปาก
ท่านลุกขึ้นต้อนรับ
“กลับมาแล้วเหรอ ยูคิโนะ ยูคิยะ กลับมาเร็วเหมือนกันนะน่ะ”
“ชูวจัง วันนี้ฉันพายูคิยะจังกลับมาแล้ว เร็วดีใช่มั้๊ยล่ะคะ?”
“ยินดีต้อนรับนะ! ”
“พอมีที่ให้กลับมาแล้ว รู้สึกดีจริงๆ นะคะー”
จากนั้นพวกท่านก็สวมกอดกัน
「ผม」ที่มองดูพวกท่านสวมกอดกันพลางปล่อยรังสีหวานชื่นหยดย้อยออกมา ก็ไม่รู้จะปั้นสีหน้าแบบไหนได้แต่หันเบี่ยงไปทางอื่น
(ให้ตายเถอะ หวานกันเกินไปแล้ว)
“อะ โอ๊…..”
“แหม ชูวจังล่ะก็…...ยูคิยะ ทักทายคุณพ่อด้วยสิจ๊ะ”
คุณแม่สัมผัสที่หลังเบาๆ ส่งสัญญาณเป็นนัย 「ผม」จึงก้มหัวคำนับคุณพ่อด้วยท่าทีเป็นพิธีการ
“คุณพ่อ ต่อจากนี้ไปจะขอใช้ชื่อ ยูคิยะ(雪耶)1 นะคะ ขอความกรุณาด้วย” (ด้วยน้ำเสียงแบบโมโนโทนประหนึ่งท่องจำมา)
[1 ยูคิยะเปลี่ยนชื่อ จาก 雪哉 เป็น 雪耶 ค่ะ เปลี่ยนแค่ตัวสะกดคันจิ แต่ยังออกเสียงเหมือนเดิม]
หลังจากที่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางบ่นในใจว่า อะไรที่ทำให้มาได้ถึงขนาดนี้กันนะ...
ตอนนี้「ผม」ใส่กิโมโนคล้ายๆ กับที่คุณแม่กำลังใส่อยู่ พร้อมยืนอยู่ข้างๆ ท่านที่หน้าประตูบ้าน
เวลาแค่ครึ่งเดือน ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างมโหฬาร
วันนี้ 「ผม」เป็นเด็กสาวภูติหิมะเต็มตัว ถ้ามองจากแค่ภายนอกก็จะเห็นเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตางดงาม ผมสั้นสีดำ และผิวขาว เท่านั้น
“โอ้ ลูกของเรากลายเป็นภูติหิมะเต็มตัวแล้วสินะ ตอนแรกคิดว่าจะใช้เวลามากกว่านี้ซะอีก”
“เยี่ยมไปเลยนะ ยูคิยะ”
“จ้าー”
ถึงจะบอกว่าเร็วก็เถอะ แต่นั่นก็คือหลังจากที่ ขาข้างหนึ่งเหยียบเข้าไปสู่โลกหลังความตาย และได้สัมผัสกับนรกแล้วล่ะนะ
ถึงรูปลักษณ์ภายนอกของ「ผม」จะสวยงาม ชดช้อยขนาดไหนก็เถอะ แต่ตอนนี้หัวใจได้ตื่นในฐานะภูติหิมะ จากการเทรนสุดโหด ของคุณแม่ที่งดงาม แต่กลับโหดร้ายประหนึ่งปิศาจได้อย่างที่คาดไม่ถึง
โหดร้ายจนไม่อยากจะจดจำมันเลยแหละ
แต่ถึงจะพร่ำบ่นแบบนั้นก็ใช่ว่าจะลืมได้ง่ายๆ หรอกนะ ทุกๆ วันที่ความทรมารแสนสาหัสกัดกินหัวใจ ท่ามกลางนรกสีขาวอันสูงชันนั่น
จนวันหนึ่งขณะที่กำลังทำสิ่งที่เรียกว่า ฝึก โดยการเดินฝ่าลมพายุอยู่นั้น
“เยี่ยมไปเลยนะ ถ้าเป็นแบบนี้อีกไม่นานลูกก็จะตื่นขึ้นแล้วล่ะ ”
“โอ๊ย ไม่ไหวแล้วววー”
「ผม」ทรุดลงตรงนั้น ท่ามกลางพรมสีขาวสุดลูกหูลูกตา
อยู่ๆ ร่างกายก็แข็ง และเหน็บหนาววูบขึ้นมาจนไม่สามารถขยับได้อีก
อาา นี่กำลังจะตายอีกหนแล้วเหรอ? ยังไม่อยากตายเลยน้าー…..อยากกลับบ้านไปซุกโต๊ะอุ่นขาแล้วก็แกะส้มแสนอร่อยนั่นกินจังเลย
หรืออย่างน้อย ก็ขอเอาหนังสือลามกที่ซ่อนไว้ใต้เตียงไปทิ้งก่อนได้มั้ยนะ
หลังจากความคิดเช่นนั้นแล่นอยู่ในหัว ก็สิ้นสติสมฤดีไป ไม่รับรู้ถึงความหนาวเย็นรอบๆ ตัวอีก
สุดทางแล้วสินะ...
ถึงจะคิดว่าตายแน่ๆ แล้ว แต่ก็ยังคิดพร่ำบ่นงึมงำในหัวได้อยู่นี่นา
จากนั้น ร่างกายที่เมื่อสักครู่รู้สึกได้แต่ความหนาวเย็นและทรมาณจนไม่สามารถขยับได้ ตอนนี้กลับสัมผัสได้ว่ามีพลังงานอะไรบางอย่างพรั่งพรูออกมาจากข้างใน และตอนนี้พลังงานนั้นกำลังไหลเวียนไปทั่วร่าง
“!?”
อะไรบางอย่างกำลังพรั่งพรูออกมา
(น-นี่มันอะไรกันเนี่ย…...)
ในตัวของ「ผม」มีอะไรที่อันตรายแบบนี้ซ่อนอยู่ด้วยเหรอเนี่ย
อะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น กำลังไหลออกมา ค่อยๆ ห่อหุ้มไปทั่วร่างกาย
จากหัว หน้าอก หน้าท้อง ค่อยๆ ลงไปที่ขา รู้สึกเหมือนกำลังเกิดใหม่
จากนั้นร่างกายก็ค่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ
ความเหนื่อยล้า และหนาวเย็นที่รู้สึกมาตลอดหลายวัน ค่อยๆ ปลิดปลิวหายไป
“อ-อ๊าาาา”
อยู่ๆ 「ผม」ก็ครางออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ อาจจะด้วยจากความรู้สึกสบายตัวจากภาวะแปลกๆ ที่เกิดขึ้น
นี่ตายขึ้นสวรรค์ไปแล้วงั้นเหรอ? 「ผม」ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาก็พบว่า กำลังยืนอยู่ท่ามกลางหิมะขาวเหมือนเช่นเดิม
ในรูปลักษณ์ของเด็กสาวในชุดกิโมโนสีขาว
“ว๊ะะ อะไรกันเนี่ย...”
ตอนนี้ไม่รู้สึกหนาวอีกแล้ว แม้จะยืนอยู่ท่ามกลางลมแรงที่เกิดจากพายุหิมะ ในกิโมโนสีขาวบางๆ
“อ-อะไร…..เนี่ย…..”
“ยูคิยะจัง! ”
เสียงเรียกของคุณแม่ดังขึ้น
“น-นี่มันยังไงน่ะฮะ คุณแม่...”
“ดีจังเลย ในที่สุดลูกก็ตื่นขึ้นโดยสมบูรณ์แล้ว”
“ตื่น? ”
คุณแม่ว่า พลางเดินเข้ามาสวมกอด
ตอนนี้อ้อมกอดของคุณแม่นั้น ต่างออกไป
ร่างกายของคุณแม่ขณะเข้าสู่โหมดภูติหิมะ จะแผ่รังสีความเย็นมากๆ ออกมาจนไม่สามารถสัมผัสได้ ซึ่งตอนนี้ไม่เย็นอีกแล้ว
ลมจากพายุหิมะก็เช่นกัน
เหมือนกับว่าพลังอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นและกำลังไหลเวียนอยู่ในร่าง เป็นตัวการทำให้รู้สึกแบบนั้น
และถ้าเพ่งดูดีๆ เจ้าพลังงานอะไรบางอย่างที่ว่า ก็แผ่ออกมาเป็นออร่าสีขาวบางๆ ห่อหุ้มร่างกายอยู่ในตอนนี้
“น-นี่มัน? ”
“ดูเหมือนว่าลูกจะยังควบคุมออร่า1ได้ไม่นิ่งเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยตอนนี้มันก็ค่อยๆ สงบลงมาแล้วล่ะนะ ”
[1 霊気(Reiki)]
“ออร่า? ”
“ใช่แล้วล่ะ มันคือพลังที่เชื่อมจิตวิญญาณของหุบเขา กับเลือดของภูติหิมะในตัวยูคิยะเข้าหากันยังไงล่ะจ๊ะ ”
“อ-อย่างงั้นเหรอฮะ...
เอาจริงๆ คือไม่เข้าใจเลย แม้ว่าคุณแม่จะพยายามอธิบายแล้วก็เถอะ
“พยายามได้มีมากเลยนะ ยูคิยะจัง1 ”
[1 ถึงตรงนี้ ยูคิโนะเรียกยูคิยะด้วยชื่อเด็กผู้หญิง (雪耶) แล้วค่ะ]
“ฮะ...”
อื๋อ? ตะกี้ลงท้ายว่า -จัง เหรอ?
ทำไมแอบรู้สึกถึงเจตนาแปลกๆ ในน้ำเสียงของคุณแม่กันหนอ
“ตะกี้เรียก「ผม」ว่ายังไงนะฮะ?”
“เรียกว่า ยูคิยะ-จัง ไงล่ะจ๊ะ”
“!?”
ความทรงจำหนึ่งแว่บขึ้นมา จำได้ว่ามีอยู่หนที่คุณพ่อเคยเล่าให้ฟัง ถึงช่วงเวลาที่คุณพ่อและคุณแม่ตัดสินใจตั้งชื่อให้กับ「ผม」
จากที่คุณพ่อเล่าคือ ถ้าเป็นเด็กผู้ชายจะให้เป็นยูคิยะที่สะกดว่า 雪哉 แต่ถ้าเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิง ก็จะเป็น ยูคิยะที่สะกดว่า 雪耶 สองชื่อนั้นออกเสียงเหมือนกัน แต่สะกดคันจิต่างกันหนึ่งตัวอักษร เปลี่ยนจาก 哉 เป็น 耶
“ไม่จริงน่า…...”
ในที่สุด「ผม」ก็สังเกตเห็น
เมื่อก่อนเคยคิดเล่นๆ เหมือนกัน ว่าชื่อๆ นี้สามารถใช้ได้ทั้งเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง
แต่ เอาจริงเหรอ? นี่คือนัยยะที่ซ่อนอยู่จากการตั้งชื่อแบบนี้ จริงๆ น่ะเหรอ―?
“ตอนนั้น แม่ดีใจนะ ที่ลูกเป็นเด็กผู้ชาย แต่ก็คิดมาตลอดเลย ว่าซักวันลูกอาจจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงก็ได้ เพราะงั้น ชื่อของลูกเลยเป็นแบบนี้ยังไงล่ะ”
“ว่าแล้วววววววววววววว―!!!!! ”
“แหม―ไม่ชอบเหรอ งั้น ยูคิโกะจัง หรือ ยูคิมิจัง น่าจะดีกว่าเหรอจ๊ะ? ”
“แบบนี้น่ะ...ก็ดีอยู่แล้วล่ะฮะ ”
ขอยอมแพ้ยกธงขาว
. “งั้น มาฝึกต่อกันเถอะนะ ยูคิยะจัง”
…...นั่นแหละ คือการตื่นขึ้นมาของพลังภูติหิมะ และการเริ่มต้นชีวิตใหม่ของ「ผม」
“กลับมาแล้วเหรอ ยูคิยะ! เจ้าลูกสาว ! ”
“หวา! ”
“ลูกเหมือนแม่จ๋าเปี๊ยบเลย! น่ารักจริงๆ! ”
“มันหยะแหยงนะพ๊อออออ!!! ”
“ยูคิยะะะะะะะะะะะ!”
คุณพ่อพุ่งตัวเข้ามาสวมกอด แล้วก็เอาแก้มที่มีแต่หนวด เข้ามาไซร้ถูหน้าเหมือนกำลังกอดลูกหมายังไงยังงั้น
“กิย๊าาาาาาาาา! หนาว! จะตายแล้ววว! ”
คุณพ่อผงะ รีบปล่อย「ผม」ออกจากอ้อมกอดแล้วล้มลงไปกลิ้งด้วยความเจ็บปวด ทำให้เท้าของ「ผม」ได้สัมผัสกับพื้นอีกครั้ง
“ชูวจัง ตอนนี้ยูคิยะจังเปิดโหมดภูติหิมะแล้ว พยายามฝืนตัวเอง อย่าเพิ่งไปกอดเลยจะดีกว่านะคะ”
หลังจากคุณพ่อหน้าหนวดลงไปกลิ้งเจ็บปวดเจียนตายอยู่ครู่หนึ่งก็ลุกขึ้นมา บัดนี้ฟื้นขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว
“ตะกี้คิดว่าจะตายเข้าแล้วจริงๆ …...”
“ช่วยไม่ได้นะคะ ก็ยูคิยะจังน่ารักขนาดนี้ แถมยังดูเหมือนฉันอีกต่างหาก...”
เรื่องกอดน่ะ ถ้าเป็นถ้าคุณแม่ก็ไม่ว่าอะไรหรอก เพราะงั้นกอดได้เต็มที่เลย
ยังไงก็เถอะ รู้สึกดีจังที่ได้กลับมาที่บ้านซักที
หลังจากที่ได้สัมผัสกับประสบการณ์หลังความตาย ได้เฉียดกับนรกภูมิมา
การฝึกนั่น จบแล้วจริงๆสินะ
หวังว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ บายย
Comments
Post a Comment