045 - ความโกลาหลที่เกิดจากความอร่อย เป็นฝีมือของปิศาจร้ายล่ะค่ะ
สวัสดีตอนเย็นค่ะ นี่เร็นเอง ตื่นขึ้นมาทันมื้อเย็นพอดี ไม่ขาดไม่เกิน ถึงจะงีบไปแค่แป๊บเดียวแต่ร่างกายก็สดชื่นขึ้นมากแล้ว แล้วก็...หิวแล้วล่ะ!
ย้ายที่ลงไปแคนทีนกันเถอะー อะ ห้ามลืมสวมฮู้ดสินะ
แต่พอลงมาถึงจริงๆ แล้วมองไปรอบๆ ก็พบว่าแคนทีนเนืองแน่นไปด้วยผู้คน ไม่สิ ต้องใช้คำว่า แน่นมากๆ สินะ อะ แต่ก็เห็นที่นั่งว่างถูกจองไว้ที่หนึ่ง ดูเหมือนคุณลิลลี่จะจองไว้ให้ เพราะเธอโบกมือหยอยๆ พร้อมส่งยิ้มกว้างบนใบหน้างามๆ ส่งมา น่าร๊าก
ฉันเดินมาถึงจุดที่คุณลิลลี่อยู่ แล้วคำนับเบาๆ ทักทาย
“คุณลิลลี่ สวัสดีตอนเย็นค่ะ ”
“สวัสดีตอนเย็นค่ะ คุณเร็น”
“สวัสดีตอนเย็นค่าー!”
เอ๋ ใครหว่า ?
“อะ เด็กคนนี้ชื่ออาริสะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กค่ะ ทำงานอยู่ที่นี่ด้วยแล้วก็เวลาพักเบรคตรงกันกับของดิฉัน เลยชวนมาร่วมด้วย…...จะสะดวกมั้ยอ่ะคะ?”
“ไม่เลยค่ะ สบายมาก โดยเฉพาะในเมื่อคุณลิลลี่เป็นคนชวนด้วยแล้วล่ะก็”
“อ่า ค่ะ ไม่มีปัญหาแน่นอน เด็กคนนี้เป็นเด็กดีมากเลย”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวซี่ー อย่าคุยเรื่องที่เข้าใจกันแค่สองคนสิ”
“เปล่านะคะ ไม่มีอะไรซักหน่อยเนอะ?”
“ใช่แล้วล่ะ อาริสะ”
“เอ๋ー”
ดูแล้วน่าจะเป็นคนหัวอ่อนว่านอนสอนง่ายสินะ? เด็กผู้หญิงผมสีดำคนนี้ผูกผมทรงทวินเทล ส่วนสูงไม่มากเท่าไหร่จะเรียกว่าค่อนไปทางเตี้ยก็ได้ ส่วนหน่มน๊มก็ไซส์มาตรฐานสินะ ดูทรงแล้วออกไปทางแนวน่ารัก? ส่วนน้ำเสียงและการพูดจานั้น ถึงจะค่อนไปทางเอื่อยๆ แช่มช้าก็จริง แต่กลับเปี่ยมไปด้วยความสดใส
“ว่าแต่ จะกินกันรึยังคะ?”
“อืมม วันนี้มีอะไรทานเหรอ”
“อ่าาー”
ปกติแล้วโรงแรมนี้ จะเตรียมอาหารไว้สอง - สามประเภทในแต่ละมื้อ ให้ลูกค้าเป็นคนเลือกว่าจะทานอะไร โดยพื้นฐานแล้ว สิ่งที่จะมีเป็นตัวเลือกให้ จะมีซุป และสลัด
“ตั้งแต่ที่ลูกค้ามากขึ้นเพราะสูตรอาหารที่คุณเร็นทำ รายการอาหารที่มีให้เลือกเลยมีแต่….”
“ง่ะ…..”
เพราะงั้นเลยมีแต่ ไอ้นั่น น่ะเหรอ? จะพูดยังไงดีล่ะ ไอ้ที่อมน้ำมันจนชุ่มนั่นน่ะ เนื้อออร์คชุ่มน้ำมันและ…..อะไรซักอย่างสินะ? เอ่อ ช่างมันเถอะ
นี่มันแย่มากเลยนั่น ถ้ามีให้เลือกแค่อย่างเดียวน่ะ ขืนกินเข้าไป ท้องไส้ฉันมีแต่พินาศเท่านั้น ไม่แคล้ววิ่งเข้าห้องน้ำทั้งคืนแน่ๆ ไม่อยากเจอประสบการณ์อะไรแบบนั้นอีกแล้วล่ะ
“เอิ่ม มีอย่างอื่นอีกมั้ยอ่ะคะ?”
“จะว่าไปแล้วก็มีอีกอย่างหนึ่งนะคะ จานที่คุณเร็นทำน่ะ”
เหอ? อะไรล่ะนั่น? ถ้าอุด้งล่ะก็ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่ๆ……
“มีอีกเหรอคะ? แต่จำไม่ได้ว่ามีทำอย่างอื่นอีกแล้วนะคะ?”
“มีอีกจานนะคะ? จำไม่ได้เหรอ? ที่ทางร้านเรียกว่า ขนมปังผ่ากลางยัดใส้ น่ะค่ะ?”
“ขนมปังยัดใส้ー…….อ๊า ฮ็อทดอก น่ะเหรอ”
“อะไรนะคะ ห๊อตด่อก เหรอ?”
“ใช่แล้วー”
ดูเหมือนว่าฮ็อทดอกจะไม่มีอยู่ในโลกนี้สินะ ถึงจะมีแซนวิชที่ใช้แฮม หรือวัตถุดิบอย่างอื่นสอดใส้ระหว่างกลางขนมปังแผ่นก็เถอะ แต่ดูเหมือนแนวคิดของการที่ใช้ขนมปังทั้งก้อนผ่ากลางแล้วยัดใส้เข้าไปจะยังไม่มี ทั้งที่มีคนคิดอะไรอย่างแซนวิชออกมาได้แล้วแท้ๆ นี่นะ
“งั้นเดี๋ยวไปเอามาให้นะคะ”
“งั้นเค้าไปช่วยยกด้วยค่าー!”
ทั้งสองคนลุกขึ้นไปเอาอาหาร ไม่นานก็เดินกลับมาพร้อมอาหารสามชุดในมือ เผื่อของฉันด้วย ขอบคุณนะ
“อันนี้ทำง่าย รสชาติก็ดีด้วย เลยดูเหมือนว่าที่อื่นๆ ก็เริ่มทำเลียนแบบบ้างแล้วล่ะค่ะ”
“ก็แค่สอดใส้ใส่เข้าไปเองนี่น้าー”
“อ่า…..จริงๆ แล้วที่เห็นนี่มันยังไม่ใช่ฮ็อทดอกที่ควรจะเป็นหรอกนะคะ”
“เอ๋!?”
“จริงง่ะ!?”
“ใช่แล้วค่ะ ตามหลักจริงๆ แล้ว มันควรจะต้องใส่เจ้านี่ กับอันนี้เข้าไปด้วย หลังจากที่ใส่ซอสสองอันนี้ผสมเข้าไปถึงจะเรียกว่าสมบูรณ์แบบค่ะ”
ขณะที่อธิบาย ฉันก็หยิบ มัสตาร์ด กับ ซอสมะเขือเทศ ออกมาจาก【มิติกักเก็บ】ที่ทำเสร็จขณะกำลังหมกตัวอยู่ในป่าระหว่างทางลงไปที่หมู่บ้านชาวประมงทางทิศใต้
ซอสมะเขือเทศนั้นทำไม่ยากอะไร เพียงแค่ตุ๋นมะเขือเทศและใส่เครื่องปรุงรสให้ได้รสตามที่ต้องการแค่นั้น แต่มัสตาร์ดนั้นเป็นคนละเรื่องเลย เพราะต้องใช้วัตถุดิบมากมาย แถมขั้นตอนยังยุ่งยากอีกด้วย
ในเมื่อไม่สามารถหาน้ำส้มสายชูที่หมักจากแอปเปิ้ลได้ ด้วยไม่รู้ว่าโชคไม่ดีหรืออย่างไร น้ำส้มสายชูหมักที่อยากได้ขาดตลาด ไม่สามารถหาซื้อได้เลยไม่ว่าจะร้านไหน ฉันเลยใช้น้ำส้มสายชูที่หมักจากข้าวแทน
ส่วนขมิ้น…….หลังจากที่เคยยอมแพ้หลายต่อหลายหนเพราะหาซื้อไม่ได้ ในที่สุดฉันก็สามารถหาซื้อจากพ่อค้าเร่ที่หมู่บ้านทางใต้โดยบังเอิญ
จากนั้น ฉันก็มาคิดได้ว่า เครื่องเทศและสมุนไพรหลายอย่าง สามารถนำไปใช้ในฐานะของยารักษาโรคได้ ฉันเลยคิดได้ว่าต่อไปจะลองไปหาซื้อเจ้าของพวกนี้จากพ่อค้าหรือร้านค้าที่ขายสมุนไพรแทนน่าจะดีกว่า
“ใส่ลงไปแบบนี้…...และ เรียบร้อย”
“โอ้ววー…..”
“รูปลักษณ์ที่แท้จริงเป็นแบบนี้นี่เองสินะคะ…...”
เล่นใหญ่เกินไปแล้ว ไม่ถึงขนาดนั้นซักหน่อย
“งั้นก็ทานให้อร่อยนะคะ? ”
“ถ-ถ้างั้นล่ะก็”
“กินล่ะค้าー”
ฉันเองก็ใช้มือหยิบขึ้นมา ลงมือเริ่มทานด้วย พอเข้าปากเคี้ยว ก็เหมือนกับจะมีเสียง งั่มๆ ลอยออกมา อื้มม ความฉุนผสมปนเปกับรสชาติอุมามิอย่างพอดิบพอดีแบบนี้ ลงตัวอย่างที่สุด
ในโลกใบนี้ ยังไม่มีเครื่องปรุงรส หรือซอสที่หลากหลายมากนัก เพราะงั้นก็ช่วยไม่ได้ที่ทั้งสองคนจะแสดงปฏิกิริยาแบบนี้ออกมา บางที นี่อาจจะเพราะว่านี่มันเกินขอบเขตรสชาติอาหารสำหรับสามัญชนไปแล้ว แต่อาจจะพอพบได้ในอาหารของชนชั้นสูงสินะ? หืมม พูดไปแล้วก็อยากลองหาทานดูบ้างแล้วล่ะ
“เอาเพิ่มอีกมั๊ยคะ? ”
“ขอความกรุณาด้วยค่ะ!”
“เอาด้วยค่ะ!”
ฮ่าๆๆ อยากกินเพิ่มอีกสินะ
สำหรับฉัน แค่ชิ้นเดียวแล้วทานซุปกับสลัดอีกนิดหน่อยก็อิ่มแล้วล่ะ แต่สองคนนั้นเล่นยัดทะนาน ทานไปสามเท่าของที่ฉันทานเลยล่ะนะ
ว่าแต่ไอ้สายตาที่จ้องมาจากรอบๆนี่มันน่าเจ็บปวดจริง พอแอบสัมผัสออร่าได้ว่ามีใครบางคนจ้องจะขโมย ฉันก็รีบเก็บซอสมะเขือเทศและมัสตาร์ดลงไปทันที
“ฮ๊าาาา…..”
“ฟุว๊าาาา…...”
ในขณะที่สองหน่อข้างๆ ยังคงเคี้ยวตุ้ยๆ และตกอยู่ในภวังของความสุข ผู้คนรอบข้างก็เริ่มคืบคลานเข้ามาพยายามจะพูดคุยกับฉัน ฉะนั้นจึงต้องรีบเปิดทางหนี
“ถ้างั้น ดิฉันขอตัวกลับห้องก่อนนะคะ”
“ค่า…..”
“ฝันดีนะคะ…..”
“อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ….”
ดูเหมือนคนที่อยู่ใกล้ๆ เริ่มส่งเสียงเรียกฉันแล้ว แต่ก็ต้องพยายามทำเหมือนไม่ได้ยินไป ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะคะ บ๊ายบาย
หลังจากนั้น ฉันก็รีบเข้านอนทันทีหลังจากที่อาบน้ำเสร็จ สงสัยจริงว่าพรุ่งนี้เช้าในครัวจะโกลาหลแค่ไหนกันนะー? ง่วงมากแล้วก็จริง แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่แอบกังวล แต่ก็นะ ฝันดีนะー
TL note : ทิ้งบอร์มอ่ะ.....
ทิ้งระเบิดแล้วแอบชิ่งนี่หว่า
ReplyDeleteรอดูผลตอนเช้า
ReplyDeleteอร่อย เสื้อผ้าขาด
ReplyDeleteทั้งหน่มหน๊ม ทั้งยัดทะนาน
ถถถถถถถ+
ปกติถ้าเจอ Oppai(おっぱい) ทางนี้จะใช้คำว่า "หน่มน๊ม" ค่ะ
Deleteแต่ถ้าเจอคำว่า Mune(胸) จะใช้คำว่า "หน้าอก" แทน :3
อ่าไม่มีมายองเนสกะชีสเกือบสุดละ ถ้าครบนี้ถึงขั้นครัวระเบิดเลย
ReplyDelete