007 - แม่
แปล : Ayumin3310
“โอ๋ ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ一 ? ”
เสียงหวานใสแว่วดังขึ้น เสียงนั้นฟังดูงดงามและนุ่มนวลแบบที่ฟังดูอย่างไร ก็รู้ว่าเป็นเสียงของสุภาพสตรีอย่างแน่นอน จากนั้นก็ตามด้วยเสียงก่อกแก๊กคล้ายมีใครบางคนกำลังถอดรองเท้า ดังมาจากชั้นล่าง
“ขึ้นไปล่ะน้า一”
เจ้าของเสียงหวาน กำลังเดินขึ้นบ้านอย่างไม่ลังเล และคุ้นเคยดีประหนึ่งเหมือนกลับบ้านตัวเอง
ไม่จริงน่า…..
“เหอ? เหอ?”
อะไรๆเกิดขึ้นเร็วจนตามไม่ทันแล้ว
เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่ทำให้ทราบว่าเจ้าของเสียงกำลังมุ่งหน้ามาที่ห้องนั่งเล่นนี้
“ไม่ใช่ว่าแกอยากเจอแม่จ๋าหรอกเหรอยูคิยะ?”
“เจอก็อยากเจอหรอก แต่ยังไม่ทันได้เตรียมใจ-”
แน่นอนว่าเวลาไม่เคยรอ การเตรียมใจนั้นไม่ทันได้เกิดขึ้น
ร่างบางปรากฏตรงหน้าห้องที่พวกเรานั่งอยู่
“แหม สองคนอยู่กันตรงนี้นี่เอง”
เสียงถอนหายใจเบาๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง เสียงของหญิงสาวที่กังวาล และงดงาม
“ไม่จริงน่า...”
ร่างบางยืนอยู่บนระเบียงทางเดินหน้าห้อง เป็นร่างของหญิงสาวรูปร่างหน้าตางดงามในกิโมโนสีขาว แต่คาดเอวด้วยโอบิสีแดง ถึงโดยรวมจะเป็นชุดที่ดูตกยุคไปบ้าง แต่ไม่มีอะไรขาด หรือเกินอย่างไร้ประโยชน์เลย ที่จริงแล้วช่วยขับความงามของหญิงสาวให้เด่นออกมามากขึ้นอีกด้วยซ้ำ
“ยูคิยะ ลูกโตขึ้นเยอะเลยนะ”
สายตาของเราสองคนสบกัน รอยยิ้มหวานดีใจก็ปรากฏขึ้นบนหน้าหญิงสาวกิโมโนสีขาว
“ไม่จริงใช่มั้ย”
ตัวจริงของท่านไม่ต่างกับในผู้หญิงที่ปรากฏอยู่ในรูปถ่ายเลยแม้แต่น้อย
ตลอดระยะเวลาสิบสี่ปีนับแต่เกิดมา 「ผม」ไม่เคยได้พบคุณแม่เลยนอกจากในรูปถ่าย แต่ตอนนี้ ตัวท่านจริงๆ มาปรากฏตัวตรงหน้า ไม่ใช่ทั้งความฝัน ไม่ใช่ทั้งภาพหลอน แต่เป็นท่านจริงๆ
“ยูคิโนะ….กลับมาแล้วเหรอ”
ขณะที่หัวใจของ「ผม」กำลังกรีดร้องอยู่นั้น พ่อก็เอ่ยทักขึ้น ด้วยเสียงสะอึ้นในลำคอเบาๆ อย่างที่ไม่อาจหาคำใดมาอธิบายอารมณ์ในขณะนั้นได้
“กลับมาแล้วค่ะ ชูจัง一”
คุณพ่อลุกขึ้น เดินเข้าไปสวมกอดคุณแม่เบาๆ พร้อมน้ำตาและรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้าของทั้งสองคน
“อยากเจอยูคิโนะมากเลย…...นานเหลือเกิน”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ ชูจัง แหม ผมขาวขึ้นเยอะเลยนะ”
มือเรียวขาวลูบไปที่ผมของคุณพ่อเบาๆ
พอถึงตรงนี้ ความลังเลในฐานะของสุภาพสตรีตรงหน้าจางหายไปแล้ว นี่คือคุณแม่จริงๆ
“แล้วก็…ดูเหมือนยูคิยะจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงด้วยล่ะ一”
รอยยิ้มงดงาม ที่สว่างและเต็มไปด้วยความสดใส เผยขึ้น
แม้รูปลักษณ์ภายนอกจะเหมือนในรูปถ่าย
แต่คุณแม่ที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ มีความสวยที่ไม่สามารถอธิบายได้มากกว่าในรูปนั้นมาก
นี่ล่ะ คือคุณแม่
หลังจากนั้น พวกเราก็กลับมานั่งล้อมวงกันที่โต๊ะ
“ยูคิยะ แม่น่ะคิดถึงลูกมากนะ อยากกลับมาเจอลูกตั้งนานแล้ว”
ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นขณะมองตรงมา
“อะ一เอ่อ...คุณแม่จริงๆใช่มั้ยฮะ?”
“ฮุฮุ ใช่แล้วล่ะ แม่ของเธอไงล่ะ”
คุณแม่พยักหน้า
ที่ผิดคาดไปหน่อยก็คือ เวลาที่ตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ ความเหนียมอายจะมาก่อนอารมณ์ซาบซึ้งใดๆ ไม่เหมือนกับที่เราๆ มักเห็นในละคร
คุณแม่ตรงหน้าเหมือนดั่งที่เห็นในรูปถ่าย ผมสั้นสีดำงดงามเหมือนเส้นไหม ผิวขาว...ภาพลักษณ์เปี่ยมไปด้วยความเยาว์วัยเหมือนเด็กสาวแรกรุ่น
เหมือนเดินออกมาจากรูปถ่ายจริงๆ
“ดีจังที่ทั้งสองคนแข็งแรงดี”
“แน่นอน ก็พ่อจ๋าตั้งใจจะรอยูคิโนะอยู่ที่นี่นี่นา一”
ทั้งสองรำรึกความหลังกัน
“ตอนที่ลูกอายุได้ขวบปีเดียว แม่ยังอยู่กับชูจัง อยู่กับยูคิยะอยู่เลย แต่นั่นก็เกินสิบปีมาแล้วน่ะนะ一”
“อา ตอนนั้นเป็นเวลาที่พ่อจ๋ามีความสุขมากเลย一 จำได้ว่าตอนนั้นกลิ่นสีในร้านยังไม่จางเลยด้วยนี่นา一”
“ปีที่แม่คลอดยูคิยะออกมาสินะ จำได้ว่าปีนั้นก็ช่วยกันเปิดร้านพร้อมกันไปด้วย”
(「ผม」ไม่มีความทรงจำพวกนั้นอยู่เลย)
ทำได้แค่รับฟังแล้วก็พยักหน้าตามไปด้วย
“แน่นอนว่า ลูกยังจำอะไรไม่ได้ เพราะที่แม่กอดลูกครั้งสุดท้ายก็คือตอนที่กำลังจะกลับขึ้นไปบนภูเขานั่นล่ะ ตอนนั้นยูคิยะยังใส่ผ้าอ้อมอยู่เลย ”
“ทำไม…..ทำไมคุณแม่ต้องกลับขึ้นไปบนภูเขาด้วยล่ะฮะ? ”
“เทพแห่งภูเขาท่านให้แม่กลับน่ะ ตอนนั้นท่านไม่ให้แม่ยืดเวลาพำพักอยู่กับมนุษย์อีกแล้ว ”
หลังจากบทสนทนาขาดตอน คุณแม่ก็เงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆห้อง
“นับตั้งแต่ตอนนั้น บ้านนี้ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ一 อ๊ะ นาฬิกาเรือนนั้นแม่เป็นคนไปซื้อพร้อมกับพ่อนี่นา ลิ้นชักตัวนั้นด้วย”
「ผม」พยักหน้า
“แหม ลูกเอาแต่เงียบตลอดเลย ยูคิยะเป็นเด็กขี้อายเหรอคะ? ”
“ไม่นะ พ่อจ๋าไม่คิดอย่างนั้นน้า一 ช่วงที่ผ่านมานี้ ลูกเอาแต่ดุพ่อจ๋าตลอดเลยล่ะ….”
“แหม หรือว่ายูคิยะจะเข้าวัยต่อต้านแล้ว?”
“ม-ไม่ใช่หรอกฮะ”
「ผม」ปฏิเสธออกไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“แต่ว่า แม่ก็โล่งใจนะ ที่เห็นลูกเติบโตขึ้นมาอย่างแข็งแรง”
คุณแม่ภูติหิมะหัวเราะคิกคักเบาๆ พร้อมทั้งส่งยิ้มมาให้
“ค-คุณแม่ คุณเป็นแม่ของ「ผม」จริงๆ นะฮะ?”
“ใช่แล้ว แม่เอง แม่ไม่เคยลืมยูคิยะเลยนะ”
“ง-งั้น 「ผม」ขอเข้าไปใกล้อีกได้มั้ยฮะ? ”
“ได้สิ เข้ามาเลย”
พูดจบ คุณแม่ก็อ้าแขนออก
“คุณแม่…..”
「ผม」เดินเข้าไปสู่อ้อมกอดอันแสนนุ่มนวลนั้น กลิ่นหอมจางๆ จากแม่ลอยมาสัมผัสกับจมูก
เล่าไปแล้วอาจจะฟังดูแปลก ตั้งแต่เด็ก 「ผม」ฝันว่าได้พบกับคุณแม่ ได้กอดกับท่าน
อ้อมแขนของท่านในฝันนั้น แลดูทั้งน่ากลัว และเย็นเยือก ในแว่บแรก
แต่กลับอบอุ่นอย่างประหลาด
และอ้อมกอดที่แสนอบอุ่นนั้นกำลังโอบกอดอยู่รอบตัว「ผม」ขณะนี้ก็ทำให้รู้ว่า
นี่คือคุณแม่จริงๆ ที่ไม่ใช่ความฝัน
พอถึงตรงนี้ น้ำตาก็เริ่มไหลออกมา
“อ….อุอือออออ…..”
“ไม่เป็นไรนะ แม่อยู่นี่แล้วยูคิยะ”
คุณแม่ลูบหัวเบาๆ
หัวใจ「ผม」ไหววูบจากสัมผัสอ่อนโยนนั้น
Comments
Post a Comment