006 - “ความลับของยูคิยะ”
「ผม」กลายเป็นเด็กผู้หญิงไปแล้ว
ถ้าเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนที่ไม่ใช่ตัวเอง ก็คงพูดได้เต็มปากว่าน่ารัก น่ารักขนาดที่เรียกว่าน่าจะแผ่ออร่า จนทำให้ไม่กล้าแม้แต่คิดที่จะเดินเข้าไปหา
แต่พอเป็นตัวเองแล้ว มันไม่ใช่แบบนั้นแล้วสิ
เจ้าหน้าอกที่ป่องออกมา แล้วยังเจ้าขาอ่อนที่อยู่ๆ ก็เล็กเรียว แล้วก็เนียนขึ้นอย่างไม่มีเหตุผลนี่อีก ขนาดแม้แต่เท้าที่เห็นยังสวยเลย
สภาพในตอนนี้ก็คือ เด็กผู้หญิงในเสื้อผ้าหลวมโคร่งเหมือนเอาเสื้อคนอื่นมาใส่
เดี๋ยวนะ ตอนนี้ 「ผม」เป็นวัยกำลังโตไม่ใช่เหรอ ตัวที่ควรจะใหญ่ขึ้น แล้วไหงอยู่ๆ มาหดเล็กแทนซะอย่างงั้น
ความจริงหลายอย่าง และคำถามหลายข้อ ถูกอัดเข้ามาในสมองพร้อมกันจนเริ่มงงไปหมดแล้ว
ตกลงเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?
เมื่อวานกินอะไรผิดไปรึไง?
แล้วจากนี้จะเป็นไง?
ต่อไปนี้จะใช้ห้องน้ำยังไง?
แล้วไหนจะเรื่องเสื้อผ้า?
โรงเรียนล่ะ?
แล้วเดี๋ยวต้องรีบลงไปเปิดร้านอีก?
“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะ...”
หลังจากที่พ่อพูดออกมาแบบนั้น พวกเราจึงย้ายออกมาที่ห้องนั่งเล่น
ซึ่งขณะที่เดินมา ก็ต้องเอามือกุมเป้าของตัวเองเอาไว้ ด้วยความรู้สึกว่ามันโหวงแบบแปลกๆ ตลอดเวลา
“อันดับแรก...ใจเย็นๆ”
“อ-อื้ม”
พ่อยื่นชาเขียวที่หยิบออกจากตู้เย็นมาให้กับ 「ผม」 ที่ตอนนี้กำลังเฟลอย่างหนัก จนรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังสั่น ทั้งตัวและเสียง
ขณะยกแก้วชาขึ้นดื่ม น้ำชาเย็นๆ ก็ไหลผ่านลำคอลงไป อย่างน้อยมือก็ยังไม่ได้สั่นขนาดที่ถือแก้วชาไม่ไหว
“วันนี้ปิดร้านหนึ่งวันนะー”
「ผม」พยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้วแบบเงียบๆ เป็นคำตอบ
มารู้ทีหลังว่า พ่อเอากระดาษเขียนแบบง่ายๆ ว่า 「ปิดชั่วคราว」แปะไว้ที่หน้าร้าน
ปกติแล้ว 「ผม」จะต่อต้านพ่ออย่างสุดกำลัง ถ้าพยายามจะปิดร้านไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม แต่หนนี้ไม่ใช่แบบนั้น
หลังจากที่อะไรๆเริ่มสงบลงเล็กน้อย ผู้เป็นพ่อก็เอ่ยปากขึ้น
“ที่จะพูดต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่เกี่ยวพันต่อจากเมื่อวาน”
พูดไปมือก็ลูบหนวดที่เห็นแค่แว่บเดียวก็รู้ว่าไม่ได้โกนไปด้วย
“เรื่องที่เกี่ยวพันต่อจากเมื่อวาน…...เกี่ยวกับคุณแม่เหรอ?
“อาー ใช่แล้ว เรื่องที่ว่า แม่จ๋าของยูคิยะเป็นภูติหิมะอยู่บนเขาเฮียวเซย์นั่นล่ะー”
“อ-อื้ม…..”
พอถึงตอนนี้「ผม」พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ด้วยว่ามันคงไม่ใช่เรื่องล้อเล่นอีกแล้ว
“พ่อจ๋ากับแม่จ๋าเจอกัน กล่างพายุหิมะบนเขาเฮียวเซย์ แล้วก็ตกลงปลงใจอยู่ด้วยกันด้วยความรัก สุดท้ายยูคิยะเลยเกิดมา”
“...ครับ”
“ตอนแรก พวกเราสามคน พ่อจ๋า แม่จ๋า แล้วก็ยูคิยะที่ตอนนั้นยังเป็นเด็กทารก อยู่ด้วยกันอย่างปกติสุข แต่ด้วยว่าแม่จ๋าน่ะ ยังไงก็เป็นภูติที่ประจำอยู่บนเขา เพราะงั้นพอถึงเวลาจึงต้องกลับไป ดังนั้นแกเลยโตอยู่กับพ่อที่นี่”
“ทำไม….ถึงเป็นแบบนั้นล่ะพ่อ?”
“เรื่องมันค่อนข้างซับซ้อนน่ะ แต่เหตุผลหลักๆ เลยก็คือ ยูคิยะเกิดมาเป็นเด็กผู้ชายน่ะสิ”
“เพราะ「ผม」เป็นเด็กผู้ชาย? ”
แต่ตอนนี้เป็นเด็กผู้หญิงแล้วนี่นะ...ว่าแต่นั่นมันเกี่ยวอะไรกับที่ทำให้กลายเป็นเด็กผู้หญิงอยู่นี่ล่ะ
“ใช่แล้ว ยูคิยะน่ะ สืบสายเลือดมาจากมนุษย์และภูติน้ำแข็ง อย่างละครึ่ง ซึ่งมันเหมือนมีกฏอยู่อย่างหนึ่ง โดยขึ้นอยู่กับว่ายูคิยะจะเกิดมาเป็นเพศอะไร ว่าถ้าแกเกิดมาเป็นเด็กผู้หญิง ก็จะต้องถูกแม่จ๋าพาขึ้นไปเลี้ยงบนภูเขาให้โตในฐานะภูติหิมะ แต่ในเมื่อตอนที่แกเกิด แกเป็นเด็กผู้ชาย เพราะงั้นคนที่เลี้ยงแกเลยเป็นพ่อ แกเลยโตขึ้นมาที่นี่ในฐานะมนุษย์ไงล่ะ”
“เรื่องแบบนั้นมัน….”
เพราะว่าเป็นเด็กผู้ชายเลยต้องแยกจากแม่สินะ?
“แต่ว่า ด้วยความที่ภูติหิมะน่ะ มีความเป็นปิศาจมากกว่าที่จะเป็นมนุษย์ สายเลือดของแม่จ๋าเลยเข้มข้นและมีพลังมากกว่า เพราะฉะนั้น มันมีความเป็นไปได้ที่จะทำให้แกกลายเป็นภูติหิมะตอนที่โตถึงจุดนึง ซึ่งถ้าแกกลายเป็นภูติหิมะเอากลางคัน แม่จ๋าก็จะมาเอาแกไปฝึกน่ะー”
“เดี๋ยวพ่อ ที่ว่ากลายเป็นภูติหิมะนี่มันยังไง?”
ตอนนี้ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้อีกแล้ว ก็ในเมื่อสิ่งแปลกๆ มันเกิดกับร่างกายตัวเองมันชัดเจนขนาดนี้
“เพราะด้วยความเป็นเลือดของภูติน่ะสิ….พอถึงจุดนึง ถ้าเลือดของภูติตื่นขึ้น และกลืนกินสายเลือดของมนุษย์เข้าไปหมด ตัวยูคิยะก็จะกลายเป็นภูติหิมะไป เรื่องทั้งหมดนี่เป็นสิ่งที่แม่จ๋าฝากให้พ่อปิดเรื่องทั้งหมดไว้ แล้วเป็นคนบอกแกเมื่อถึงเวลาน่ะ ”
พอสิ้นคำ พ่อก็เงยหน้าขึ้นไปมองที่ปฏิทิน แล้วหันมามอง「ผม」
เป็นที่ชัดเจนแล้วว่าคำว่า「ถึงเวลา」คือวันนี้ ซึ่งเป็นวันที่「ผม」อายุครบ 14 ปี
“และดูเหมือนว่ายูคิยะจะสืบทอดสายเลือดภูติของแม่จ๋ามาเต็มๆ เลยล่ะー”
“แล้วทำไมพอเป็นภูติแล้ว「ผม」ถึงต้องกลายเป็น….เด็กผู้หญิงด้วยล่ะพ่อ….”
“ภูติหิมะน่ะ ไม่มีเพศชายหรอกนะ จะว่าไปแล้วก็ไม่มีร่างเนื้อด้วยซ้ำ เพราะว่าภูติหิมะแต่เดิมแล้วคือจิตวิญญาณและพลังของภูเขา ที่ก่อตัวเป็นรูปร่างขึ้นมาจากความนึกคิดของผู้คน เพราะงั้นเพศจึงถูกจำกัดเอาไว้เฉพาะผู้หญิงน่ะสิ ”
“เพราะแบบนั้น「ผม」เลยต้องกลายเป็นเด็กผู้หญิงเนี่ยนะ….เรื่องแบบนั้นน่ะー”
พอเข้าใจที่พ่อเล่าหรอกนะ แต่การจะทำใจยอมรับให้ได้ มันเป็นอีกเรื่อง
พ่อเดินเข้ามาตบบ่า「ผม」เบาๆ
“ทำไมต้องเป็น「ผม」ล่ะพ่อ?”
พอถึงตรงนี้น้ำตาก็เริ่มไหลออกมา
แล้วไม่รู้ว่าทำไม พอพ่อเริ่มลูบหัว น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาหนักกว่าเดิม
“ยูคิยะเอ้ย ไม่ต้องกังวลหรอก ต่อให้แกเป็นอะไร แกก็ยังเป็นลูกพ่ออยู่เสมอนะ”
“คุณพ่อ…..”
พ่อที่หน้ามีแต่หนวดไม่ได้โกนคนนี้ พ่อที่คอยดูแล「ผม」เสมอมา
พ่อดึงตัวโผเข้าไปกอด อ้อมกอดอันแสนอบอุ่นที่พ่อมีให้กับลูกชายคนนี้
เดี๋ยวนะ...... มีอะไรแปลกๆ ละ?
“ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้นะพ่อ 「ผม」ยังไม่แย่ขนาดนั้น”
อย่าทำตัวเหมือนเป็นพ่อโอ๋ลูกสาวแบบนั้นสิ ถึงตอนนี้จะเป็นจริงๆ ก็เถอะ...แต่เมื่อวานยังเป็นลูกชายอยู่เลยนะ!
“ใช่แล้ว อย่าเศร้าไปเลยー ถึงแบบนั้นก็ยังมีเรื่องดีๆ อยู่นะ”
“เรื่องดีๆ?”
“แม่จ๋ากำลังมาน่ะสิ”
“เอ๋?”
“ใช่ แม่จ๋าแกนั่นแหละ นี่ก็ใกล้ถึงเวลาแล้วล่ะนะー”
“......คุณแม่?”
ตอนนี้อ๊องไปแล้ว สมองโล่งกลวงโบ๋ไปหมด เหมือนประมวลผลตามไม่ทันกับความเป็นจริงที่เกือบๆจะเป็นปาฏิหารย์ ความเป็นจริงที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นได้
“ที่บอกไปก่อนหน้านี้น่ะ ว่าแม่จ๋าจะกลับมาวันที่ยูคิยะอายุสิบสี่ พ่อก็รู้ตัวหรอกนะ ว่าผิดที่ปิดเงียบมาจนถึงตอนนี้น่ะ แต่ทุกอย่างเป็นความตั้งใจที่จะให้ยูคิยะโตขึ้นมาในฐานะคนธรรมดาคนนึง”
“ด...เดี๋ยววววว ทั้งใจ ทั้งกาย「ผม」ยังไม่พร้อมเลยพ่อ! ”
ชุดที่ใส่ตอนนี้คือชุดนอนที่หลวมจนแทบจะร่วงลงไปกองกับพื้น หน้าก็ยังไม่ได้ล้าง สภาพคือเรียกว่าไม่ไหวแล้ว
แต่อะไรๆ ก็ยังประดังประเดเข้ามา
ทันใดนั้น เสียงกระดิ่งที่ติดอยู่กับประตูหน้าร้านก็ดังขึ้น
กริ้งงงงーกริ้งงงงー
“กลับมาแล้วค่าーー”
เสียงหวานใสลากยาวของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากชั้นล่าง
ความเป็นจริงที่เหมือนเรื่องโกหกนี่มันอะไรกัน…...
Comments
Post a Comment