011 - ฉ...ฉันก็ไม่ได้เหงาหรอกนะ !

สวัสดี นี่เร็นเองค่ะ เหตุการณ์เมื่่อเร็วๆ นี้มันช่างน่าเศร้า…....ดูเหมือนจะไม่สามารถแค่บอกว่า ไม่ต้องไปสนใจมัน แล้วมองข้ามไปซะเฉยๆ ได้สินะคะ ใช่แล้วล่ะ หนูต้องขอโทษด้วย จริงๆ แล้ว…....ไม่กี่วันหลังจากเหตุการณ์นั้น ดูเหมือนกับว่าประจำเดือนของฉันจะมาซะแล้วล่ะค่ะ ? แล้วนั่นก็เป็นหนแรกเสียด้วย อยากบอกว่าช๊อค….ช๊อคเสียจนสามารถลืมอะไรๆ ไปได้ห้วงหนึ่งเลยล่ะนะ จะบรรยายถึงอาการของคนที่ประจำเดือนมาว่ายังไงดี? ร่างกายมันร้าว มันหนักไปหมด เสียจนขยับตัวไม่ได้เลยล่ะค่ะ อา แต่ก็ต้องขอบคุณความรู้จากโลกเก่าด้วยนะ เพราะฉันใช้ความรู้นั่น มาสร้างยาแก้ปวดด้วย【เวทย์รังสรรค์】เพราะอย่างงั้นตอนนี้ฉันเลยขยับตัวได้บ้างแล้ว พอคิดแล้วก็แอบเจ็บใจตัวเอง ทำไมไม่คิดได้เร็วกว่านี้นะ แต่ถึงจะบอกว่าพอขยับไหวเพราะยาแก้ปวดก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะมีเรี่ยวแรงไปทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้ ตอนนี้เลยคิดว่าคงต้องนอนแหมะอยู่บนเตียงทั้งวันค่ะ เพราะแบบนี้ไง เลยอยากที่จะมีชีวิตที่แข็งแรงสุขภาพดี โอเค งั้นเริ่มใหม่อีกที สวัสดีค่ะ ชื่อเร็นนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก เอ๋ ? ทำไมต้องใช้เสียงสองเหรอ ? อ่า– เพราะความคิดเข้าใกล้ความเป็นผู้หญิงมากขึ้นอีกนิดหน่อยล่ะนะ จะว่าเพราะอุบัติการณ์ LV 5 หรือเพราะประจำเดือนก็ไม่รู้สินะ ? แต่ตัวการก็ไม่พ้นสองอันนี้แหละ คงเป็นอะไรที่พูดได้ว่า จิตวิญญาณโดนลากไปตามกายหยาบล่ะมั้ง ? อันดับแรก ก็ต้องยอมรับล่ะนะ ว่าร่างกายนี้เป็นร่างกายของเด็กผู้หญิง และก็มีประสบการณ์ระยะเวลา 10 ปีบนโลกใบนี้เข้ามาเป็นพื้นฐานความคิด และบุคลิก แต่ก็ไม่สามารถที่จะลบความทรงจำที่แจ่มชัดของชายวัยกลางคนได้ทั้งหมดหรอกนะ ว่าแต่ ร่างกายของผู้หญิงนี่มันช่างน่าพิศวงจริงๆ นะคะ …...ฉันหมายถึง ที่ทำอะไรแบบนั้นเพราะสกิลหรอกนะ !? ใจจริงก็ไม่ได้อยากทำอะไรแบบนั้นซักหน่อย ! ทุกวันนี้ ฉันมีกิจวัตรก่อนนอนเพิ่มขึ้น เลยต้องต่อเติ่มบ้านเล็กน้อย เพื่อให้เก็บเสียงได้สนิท …...ถ้ายังคงเป็นไปตามสเต็ปนี้ คงจะไปถึง LV 6 ในอีกไม่ช้านานแน่ๆ เลยล่ะนะ พักเรื่องนั้นไว้ก่อน จริงๆแล้ว ไม่เห็นต้องเล่าความจริงให้ฟังเลยก็ยังได้ นี่ก็เพราะร่างกายมันไม่พร้อมหรอกนะคะ ใครมันจะอยากออกไปสำรวจกลางป่ากลางดงในสภาพสังขารแบบนี้กัน เพราะอย่างนั้น ตอนนี้ฉันเลยออกมาทำงานภาคสนาม อาบแดดอยู่นี่ยังไงล่ะคะ ฟังแลดูสุขภาพดีใช่มั้ยล่า ! สุขภาพดีน่ะ ! เอ๋ ? แถเหรอ ? ฮะฮ่าฮ่า อื้ม แต่ตอนนี้มันก็สงบสุขจริงๆ แหละนะ …...หืม เหมือน【ตรวจจับ】จะเจออะไรซักอย่างกำลังเคลื่อนที่อยู่ในระยะของสกิล…… อะไรล่ะเนี่ย ? นี่มัน หมาป่า ? แต่มันเคลื่อนไหวช้า เสียจนแทบจะหยุดนิ่งเลยนะ…...แปลกมากสำหรับหมาป่า ที่เคลื่อนที่ได้ช้าขนาดนี้ จะว่าไปแล้ว ก่อนอื่นเลย ทำไมสัตว์ประหลาดถึงเคลื่อนไหวเข้ามาในระยะของสกิล【ตรวจจับ】ทั้งที่ยาไล่สัตว์ประหลาด ควรจะมีผลอยู่ ? “อืมม ไม่มีประโยชน์ที่จะจ่อมอยู่กับที่แล้วนั่งเดา ออกไปดูเลยก็ละกัน” เอาล่ะ เตรียมตัว ! ถึงจะป่าวประกาศออกไปแบบนั้น แต่ก็หยิบแค่หมวกฟาง อ่ะ เคียวดายหญ้าด้วยก็ได้ ! เช็คอิน ! …...ไม่ดีกว่า เคียวอ่ะ เยอะไปหน่อย แล้วก็วางเคียวกลับลงที่เดิม เมื่อฉันมาถึงที่กราวน์ซีโร่ ไม่สิ ไม่ใช่เหตุระเบิดซักหน่อย ว่าแต่ นั่นคุณหมาป่า กับคุณหมาป่า? อะหยังอ่ะนั่น…...อ๋ออ คุณแม่หมาป่าที่กำลังบาดเจ็บกับ คุณลูกหมาป่านี่เอง เข้าใจแล้ว เจ้าพวกนี้รู้สินะว่ากลิ่นของยาไล่สัตว์ประหลาด จะไม่ทำให้นักล่าอื่นๆ เข้ามายุ่มย่ามแถวๆนี้ ? อืมมม จะเอายังไงดีล่ะ จะปล่อยไป หรือจะเน้นความปลอดภัยเป็นหลัก ฆ่าซะ แล้วเอาหนังมาใช้ ถึงยังไงมันก็เป็นถิ่นของฉันล่ะนะ ฉะนั้นเท่ากับว่าฉันก็มีสิทธิ์ในการตัดสินใจ…. …...หรือแม้แต่ ตัดสินใจว่าจะช่วย ? เฮ้อ ดูเหมือน ศีลธรรมอันดีงามของชาติที่แล้วจะตามมาหลอกหลอนอีกแล้วล่ะเน้อ ถ้าไม่ระลึกความทรงจำของโลกก่อน ฉันก็คงปล่อยเจ้าพวกนี้ทิ้งเอาไว้แบบนี้แหละ ว่าแต่ จะช่วยอีท่าไหนดีล่ะนะ? อะไรๆ จะง่ายขึ้นเยอะเลย ถ้าแค่ใช้โพชั่นกับเจ้าพวกนี้ได้ ถึงจะพูดแบบนั้น แต่วิธีรักษาแผลเดียวที่ทำเป็นก็คือโพชั่นนี่นะ แล้วเจ้าพวกนี้จะดื่มโพชั่นได้รึเปล่านะ ? สัตว์ป่าส่วนมากมักไม่ยอมกินอะไรจากมือมนุษย์ซะด้วยสิ จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงขู่ออกจากลำคอของหมาป่าบาดเจ็บ เมื่อฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ ซึ่งไม่ได้ผิดไปจากที่คาดหมาย “กลัวเหรอ?” “กรร…..” อื้ม รู้แล้วล่ะว่ากลัว แต่ก็อดแอบช๊อคนิดๆ ไม่ได้ อืมม จริงๆ แค่เอาโพชั่นราดลงไปบนแผลตรงๆ ก็ได้ผลคล้ายกัน เพราะงั้นราดลงไปเลยก็ได้ล่ะมั้งนะ ? ว่าแล้วก็ ราดดดดー 　นั่นล่ะ จงลิ้มรสโพชั่นของข้า ! แล้วกรีดร้องออกมาสิ ว่ะฮะฮ่าฮ่าฮ่า ! จงดิ้นพล่าน ! ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดซะสิ ! ไม่ๆ คิดอะไรอยู่ ทำไมถึงพูดอะไรแบบนั้นออกไปล่ะเนี่ย แค่จะช่วยรักษาแผลตะหาก แล้วก็อยู่ๆไปราดอะไรก็ไม่รู้ ใส่สัตว์ป่ามันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรทำไม่ใช่เหรอคะー ? ขณะที่คิดอะไรบ้าๆบอๆ อยู่นั้น ปากแผลของคุณแม่หมาป่าก็ค่อยๆ ปิด เสียงขู่ในลำคอที่ดังมาตั้งกะตะกี้ค่อยๆ เบาลงจนเงียบไป เมื่อแผลหายสนิท คุณแม่หมาป่าก็ค่อยๆยืนขึ้นแล้วหันมามองเงียบๆ อา นี่สินะ ที่เรียกว่าได้รับการเยียวยาจิตใจไปพร้อมๆ กัน ? เอาจริงๆ ฉันก็คาดหวังที่จะได้พบเจออะไรแบบนี้มาซักพักหนึ่งแล้วล่ะ แต่ขอโทษนะ จริงๆ ก็ไม่ได้คิดถึงฉากอะไรที่คุ้นเคยแบบนี้หรอก แต่ฉันเพิ่งทำ บัคคาเคะ1 ไปล่ะสินะ ! [1 ぶっかけ(บัคคาเคะ) : การราดของเหลวลงบนอะไรซักอย่าง, ความหมายของคำนี้ในหนังผู้ใหญ่คือ การที่ผู้ชายสำเร็จความใคร่ใส่หน้าใครซักคน กรณีนี้ เร็นต้องการเล่นคำแบบสองแง่สองง่าม หมายถึงการราดโพชั่นใส่คุณแม่หมาป่า กับความหมายแบบหนังผู้ใหญ่นั่นเอง] หลังจากเวลาผ่านไป ตอนนี้เจ้าพวกนั้นมานอนขดอยู่ในสวนเฉยเลย ทำไมเรื่องกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะน่ะ 　สองสามวันถัดมา สังขารของฉันดีขึ้นแล้ว ในขณะที่ฉันกำลังจะออกไปล่าสัตว์ ก็พบว่าเจ้าพวกนั้นมานอนหลบมุมอยู่ ฉันเลยแบ่งเหยื่อที่ล่ามาได้ไปหน่อยนึงให้ จากนั้นทุกครั้งที่ฉันออกไปล่าสัตว์ก็จะต้องเดินผ่านสองแม่ลูก แล้วการแบ่งเหยื่อให้ก็กลายเป็นกิจวัตรไป

ที่ผ่านมา ถ้าจะบอกว่าไม่เหงาก็โกหกล่ะนะ ยอมรับด้วยความสัตย์จริงเลย ว่าดีใจมาก ที่อยู่ๆ ก็มีเจ้าสองตัวนี้มาวนเวียนอยู่ ฉันตั้งชื่อให้ด้วยนะ คุณแม่หมาป่าขนสีเทาเงินชื่อโนรุน ส่วนลูกหมาป่าขนสีเงินออกขาว ก็ชื่อว่าเบล เท่านี้ ฉันก็ไม่เหงาแล้ว เห? แต่มันคุยด้วยไม่ได้หรอกนะ เหรอ ? เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก คุยก็ส่วนคุยสิ คนละเรื่องกัน …...ที่แน่ๆ แค่ฉันได้น้วยขนนุ่มๆนี่ก็โอเคละล่ะ !

<Prev - Index - Next>