003 - อยากทานโอนิกิริจังเลยค่ะ
ฉันเดินติดต่อกันโดยไม่หยุด ล่วงเข้าสู่วันที่ห้า
น้ำและอาหารหมดไปตั้งแต่วันก่อน
“หิว……”
โครกกกกกก~~~ ตอนนี้ฉันหิวแบบไม่ไหวแล้ว
“.....เท้าก็เจ็บไปหมด”
เท้าที่แพลงหลายวันก่อน ก็แย่ลงเรื่อยๆ และตอนนี้มันเจ็บเอามากๆ ฉันลองใช้ 『ปฐมรักษา』ไปแล้ว แต่มันก็ไม่ช่วยซักเท่าไหร่
ฉันพยายามจะกระเดือกหญ้าสมุนไพรที่เก็บมาระหว่างทาง แต่รสชาติมันขมอย่างร้ายกาจ คอก็แห้งไปหมด พอพยายามที่จะกลืนก็จะสำลักและไอออกมา อยากกินน้ำจัง
หญ้าสมุนไพรที่เคี้ยวอยู่ในปากตอนนี้ เป็นหญ้าที่เริ่มเก็บมาเมื่อวันก่อน อย่างน้อยฉันก็พอมีความรู้เรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรติดตัวอยู่บ้าง ถึงยังจะแยกหญ้าแต่ละชนิดได้ค่อนข้างยากก็เถอะ
แต่เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าใช้ 【ประเมินค่า】กับหญ้าพวกนี้ล่ะ ?
น้ำและอาหารหมดไปตั้งแต่วันก่อน
“หิว……”
โครกกกกกก~~~ ตอนนี้ฉันหิวแบบไม่ไหวแล้ว
“.....เท้าก็เจ็บไปหมด”
เท้าที่แพลงหลายวันก่อน ก็แย่ลงเรื่อยๆ และตอนนี้มันเจ็บเอามากๆ ฉันลองใช้ 『ปฐมรักษา』ไปแล้ว แต่มันก็ไม่ช่วยซักเท่าไหร่
ฉันพยายามจะกระเดือกหญ้าสมุนไพรที่เก็บมาระหว่างทาง แต่รสชาติมันขมอย่างร้ายกาจ คอก็แห้งไปหมด พอพยายามที่จะกลืนก็จะสำลักและไอออกมา อยากกินน้ำจัง
หญ้าสมุนไพรที่เคี้ยวอยู่ในปากตอนนี้ เป็นหญ้าที่เริ่มเก็บมาเมื่อวันก่อน อย่างน้อยฉันก็พอมีความรู้เรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรติดตัวอยู่บ้าง ถึงยังจะแยกหญ้าแต่ละชนิดได้ค่อนข้างยากก็เถอะ
แต่เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าใช้ 【ประเมินค่า】กับหญ้าพวกนี้ล่ะ ?
ผลออกมาดีมาก คิดไว้ไม่ผิดเลย
ด้วยสกิล ตอนนี้ฉันสามารถจำแนก พืชกินได้ สมุนไพรทำยาหรือโพชั่นได้ง่ายๆ แล้ว
แต่ก็ยังมีอีกปัญหา ผักหญ้าบางตัวมันขมซะจนกินแบบดิบไม่ได้ ถึงจะมีบางตัวที่พอกินทั้งสดๆ ได้อยู่บ้างก็เถอะ
อีกเรื่องก็คือการที่ไม่มีน้ำดื่ม ตอนนี้ฉันหิวน้ำซะจนแทบจะไม่สามารถกลืนผักหญ้าพวกนั้นได้ลง
ถึงแม้【ประเมินค่า】จะพอช่วยให้ฉันไม่อดตายจากการแยกของกินได้ออกมา แต่มันก็ยังกินยากอยู่ดี
ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่หยุดเดิน ลากเท้าอย่างยากลำบากประหนึ่งซอมบี้ จนสุดท้ายก็ล้มลงไป เดินต่อไปไม่ไหวแล้ว
“น้ำ....”
น้ำ...หิวน้ำ...น้ำ…
“...น้ำ”
น้ำ!! อยากได้น้ำ! อยากกินน้ำว้อย!!
ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันคงขาดน้ำตายแน่ๆ ขณะที่ฉันอยู่ในห้วงความคิดนั้นเอง
จ๋อม !
“......เอ๋ ?”
อยู่ๆ น้ำก็ร่วงลงมาต่อหน้าต่อตา เมื่อหันไปมองก็เห็นหญ้าที่พื้นตรงหน้ากำลังเปียกชุ่ม เงยหน้าหมายจะหาที่มาของน้ำ ก็ไม่เห็นอะไรเลย
“น้ำ !”
ฉันยื่นมือออกไปทางที่หญ้าเปียกน้ำ ทันใดนั้น น้ำก็ร่วงลงมาอีก
โชคดีที่อุ้งมือของฉันสามารถเก็บน้ำได้บ้างนิดหน่อย ฉันเลยรีบวักน้ำในอุ้งมือนั่นเข้าปาก ไม่เห็นเข้าใจเลยซักกะนิด แต่เหมือนกับว่า ถ้าอยู่ๆ ฉันร้องเรียกขอน้ำ มันก็จะร่วงลงมา
ถึงจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็เถอะ แต่ไม่สนใจแล้ว ฉันรีบคว้าถุงหนังสำหรับใส่น้ำดื่มออกมา เติมน้ำที่ออกมาจากอากาศนั่น แล้วรีบดื่มอย่างรวดเร็ว
“...คืนชีพแล้ววว”
ฉันดื่มน้ำไม่หยุดจนความกระหายหมดไป ว่าแต่...
“หิวข้าวจังเน้อ....”
พอถึงจุดนี้ ฉันก็โยนถุงสำหรับใส่ผักหญ้าลงกับพื้น เพราะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกออกไปหามาเพิ่มแล้ว
“......เค้าอยากกินโอนิกิริ*ง่าาาาา ” [*ข้าวปั้นสามเหลี่ยมปรุงรสแล้ว]
เรียกน้ำ น้ำก็มาแบบทันทีทันใด แต่ไอ้นี่คงไม่ได้หรอกมั้งนะ พลันคิดว่าเรื่องบ้าบอแบบนั้นจะเป็นจริงได้ยังไง ที่ร้องออกไปส่งเดชเพื่อหนีความจริงเท่านั้นล่ะ
“......ห้ะ ?”
โอนิกิริมันออกมาจริงๆ ด้วยล่ะ
เอ๋? หิวจนหลอนรึยังไง? ยังไงอ่ะเนี่ย?
“......โอนิกิริ”
หลังจากพูดส่งๆ ออกไปอีกหน โอนิกิริอีกลูกก็หล่นลงมาบนมืออีกข้าง
หลังจากกินโอนิกิริในมือหมดแล้ว ฉันก็เอนหลังลงพลางมองขึ้นไปบนฟ้า
ท้องก็อิ่มแล้ว ใจก็สงบลงได้หน่อยนึง อย่างน้อยท้องที่อิ่มจริงจัง...ก็ช่วยยืนยันได้ว่าไม่ได้หลอนไปเอง
ว่าแต่โอนิกิริมันมาจากไหนนะ ? ที่แน่ๆ ตลอดช่วงชีวิต 10 ปีบนโลกนี้ ฉันยังไม่เคยเห็นข้าวสารเลยสักครั้ง มีใครแอบเอาโอนิกิริมาหย่อนให้ฉันรึยังไง ? แต่ก็ไม่เห็นจะมีใครอยู่แถวนี้เลยนี่นะ เพราะอยู่ๆ มันก็ร่วงลงมาอย่างกับเสกด้วยเวทย์มนต์ยังไงยังงั้น
......เวทย์มนต์เหรอ ?
ใช่แล้วล่ะ เวทย์มนต์มีอยู่จริงๆ บนโลกนี้ เพราะงั้นถ้าจะบอกว่าโอนิกิริโผล่ออกมา เพราะเวทย์มนต์ก็พอเข้าใจได้...เดี๋ยวนะ เป็นไปได้เรอะ ? คาถาที่ใช้เสกโอนิกิริเนี่ยนะ ? ไม่เคยพบเคยเห็นอะไรแบบนั้นมาก่อน ยังไงก็ตาม โอนิกิริมันก็โผล่ออกมาจริงๆ อ่ะนะ เพื่อความแน่ใจ
“สถานะ”
ทันใดนั้น หน้าต่างค่าสถานะก็แสดงออกมา
ด้วยสกิล ตอนนี้ฉันสามารถจำแนก พืชกินได้ สมุนไพรทำยาหรือโพชั่นได้ง่ายๆ แล้ว
แต่ก็ยังมีอีกปัญหา ผักหญ้าบางตัวมันขมซะจนกินแบบดิบไม่ได้ ถึงจะมีบางตัวที่พอกินทั้งสดๆ ได้อยู่บ้างก็เถอะ
อีกเรื่องก็คือการที่ไม่มีน้ำดื่ม ตอนนี้ฉันหิวน้ำซะจนแทบจะไม่สามารถกลืนผักหญ้าพวกนั้นได้ลง
ถึงแม้【ประเมินค่า】จะพอช่วยให้ฉันไม่อดตายจากการแยกของกินได้ออกมา แต่มันก็ยังกินยากอยู่ดี
ถึงอย่างนั้นฉันก็ยังไม่หยุดเดิน ลากเท้าอย่างยากลำบากประหนึ่งซอมบี้ จนสุดท้ายก็ล้มลงไป เดินต่อไปไม่ไหวแล้ว
“น้ำ....”
น้ำ...หิวน้ำ...น้ำ…
“...น้ำ”
น้ำ!! อยากได้น้ำ! อยากกินน้ำว้อย!!
ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันคงขาดน้ำตายแน่ๆ ขณะที่ฉันอยู่ในห้วงความคิดนั้นเอง
จ๋อม !
“......เอ๋ ?”
อยู่ๆ น้ำก็ร่วงลงมาต่อหน้าต่อตา เมื่อหันไปมองก็เห็นหญ้าที่พื้นตรงหน้ากำลังเปียกชุ่ม เงยหน้าหมายจะหาที่มาของน้ำ ก็ไม่เห็นอะไรเลย
“น้ำ !”
ฉันยื่นมือออกไปทางที่หญ้าเปียกน้ำ ทันใดนั้น น้ำก็ร่วงลงมาอีก
โชคดีที่อุ้งมือของฉันสามารถเก็บน้ำได้บ้างนิดหน่อย ฉันเลยรีบวักน้ำในอุ้งมือนั่นเข้าปาก ไม่เห็นเข้าใจเลยซักกะนิด แต่เหมือนกับว่า ถ้าอยู่ๆ ฉันร้องเรียกขอน้ำ มันก็จะร่วงลงมา
ถึงจะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นก็เถอะ แต่ไม่สนใจแล้ว ฉันรีบคว้าถุงหนังสำหรับใส่น้ำดื่มออกมา เติมน้ำที่ออกมาจากอากาศนั่น แล้วรีบดื่มอย่างรวดเร็ว
“...คืนชีพแล้ววว”
ฉันดื่มน้ำไม่หยุดจนความกระหายหมดไป ว่าแต่...
“หิวข้าวจังเน้อ....”
พอถึงจุดนี้ ฉันก็โยนถุงสำหรับใส่ผักหญ้าลงกับพื้น เพราะไม่มีเรี่ยวแรงที่จะลุกออกไปหามาเพิ่มแล้ว
“......เค้าอยากกินโอนิกิริ*ง่าาาาา ” [*ข้าวปั้นสามเหลี่ยมปรุงรสแล้ว]
เรียกน้ำ น้ำก็มาแบบทันทีทันใด แต่ไอ้นี่คงไม่ได้หรอกมั้งนะ พลันคิดว่าเรื่องบ้าบอแบบนั้นจะเป็นจริงได้ยังไง ที่ร้องออกไปส่งเดชเพื่อหนีความจริงเท่านั้นล่ะ
“......ห้ะ ?”
โอนิกิริมันออกมาจริงๆ ด้วยล่ะ
เอ๋? หิวจนหลอนรึยังไง? ยังไงอ่ะเนี่ย?
“......โอนิกิริ”
หลังจากพูดส่งๆ ออกไปอีกหน โอนิกิริอีกลูกก็หล่นลงมาบนมืออีกข้าง
ท้องก็อิ่มแล้ว ใจก็สงบลงได้หน่อยนึง อย่างน้อยท้องที่อิ่มจริงจัง...ก็ช่วยยืนยันได้ว่าไม่ได้หลอนไปเอง
ว่าแต่โอนิกิริมันมาจากไหนนะ ? ที่แน่ๆ ตลอดช่วงชีวิต 10 ปีบนโลกนี้ ฉันยังไม่เคยเห็นข้าวสารเลยสักครั้ง มีใครแอบเอาโอนิกิริมาหย่อนให้ฉันรึยังไง ? แต่ก็ไม่เห็นจะมีใครอยู่แถวนี้เลยนี่นะ เพราะอยู่ๆ มันก็ร่วงลงมาอย่างกับเสกด้วยเวทย์มนต์ยังไงยังงั้น
......เวทย์มนต์เหรอ ?
ใช่แล้วล่ะ เวทย์มนต์มีอยู่จริงๆ บนโลกนี้ เพราะงั้นถ้าจะบอกว่าโอนิกิริโผล่ออกมา เพราะเวทย์มนต์ก็พอเข้าใจได้...เดี๋ยวนะ เป็นไปได้เรอะ ? คาถาที่ใช้เสกโอนิกิริเนี่ยนะ ? ไม่เคยพบเคยเห็นอะไรแบบนั้นมาก่อน ยังไงก็ตาม โอนิกิริมันก็โผล่ออกมาจริงๆ อ่ะนะ เพื่อความแน่ใจ
“สถานะ”
ทันใดนั้น หน้าต่างค่าสถานะก็แสดงออกมา
[**創造魔法]
[***ストレージ]
.......อื้ม มีอะไรผิดปกติแล้วล่ะ ผิดเอามากๆเลยด้วย
Comments
Post a Comment